Snillingar hrunsins skipta bókhaldi sínu í tvö félög, annað fyrir skuldir og hitt fyrir eignir. Láta síðan skuldafélagið rúlla, oft með aðstoð banka og jafnvel að ósk hans. Halda svo eignum eftir í hinu félaginu. Siðferðilega rangt og óþolandi. Samt aðhafast ríkisstjórn og Alþingi ekkert til að gera athæfið refsivert og ólöglegt. Skýrt dæmi um, að gömul lög ná ekki yfir nýja hegðun. Líka skýrt dæmi um, að pólitíska yfirstéttin hefur ekki áhuga á að afnema refsileysi yfirstéttar. Lagatæknar á borð við Spanó og Líndal dásama langsóttar textaskýringar. En þjóðin fær óbeit á röngum og óþolandi lögum.

Lögfræðin, sem hér er kennd og stunduð, er einfætt. Hvílir ekki á þremur stoðum lagatexta, réttlætis og siðferðis. Þorvaldur Gylfason benti á þetta í grein í DV. Hér eru lögfræðingar aldir upp í Háskóla Íslands sem einfættir lagatæknar, er velta fyrir sér þröngum og langsóttum textaskýringum. Ekki er litið á mikilvægi réttlætis í lögfræðinni og enn síður á siðferðisvitund þjóðar. Einmitt þess vegna kýs ég að kalla þá lagatækna fremur en lögmenn. Þurfum dómstóla götunnar til að vega móti gerræði orðskýringa lagatæknanna. Þjóðin þarf sálu sinnar vegna að brjóta einfætta lagatækni á bak aftur.

Mynd af opnum kassa með sviðum í porti Múlakaffis fór eins og eldur í sinu um fésbók í gær. Þannig er samfélag dagsins. Óbreyttur almúgi tekur við hlut fjölmiðla, sem tæpast sinna lágmarksþjónustu. Minnti mig á mynd af ofurjeppa Hannesar Smárasonar á bílastæði fatlaðra. Sú komst á síður fjölmiðla, en það var í þá daga. Nú þarf ekki lengur fjölmiðla. Í fésbók í gær var líka Jói Fel dreginn sundur og saman í háði. Fyrir skrítinn belging í yfirlýsingu um frekari notkun iðnaðarsalts í matvælaiðnaði hans. Sjónvarpið stóð sig þó vel, birti mynd af risavöxnu letri á saltpokum, sem Jói Fel gat ekki lesið.

Falli Alþingi frá málshöfðun á hendur Geir Haarde, verður ekkert pólitískt uppgjör á orsökum hrunsins. Engar vitnaleiðslur verða. Hver fyrir sig getur áfram tuggið sína rangfærslu af sögu hrunsins, einkum Davíð Oddsson. Þótt furðulegt megi virðast eru tveir þingmenn Vinstri grænna ábyrgir fyrir þessu öngstræti. Ögmundur Jónasson og Guðfríður Lilja Grétarsdóttir brugðu skildi fyrir Geir. Hafna rétti þjóðarinnar til að fá að vita, hver upplýsti hvern um hvað, hvenær og hvernig. Þjóðin mun því áfram þurfa að búa við óuppgert hrun. Og öðlast endanlega fullvissu um, að fjórflokkurinn er allur eins.

Sjaldan eða aldrei hef ég séð jafn eindregna fordæmingu á fésbók og skrifin um Ögmund Jónasson ráðherra. Margt verra er þar sagt um hann en að hann sé sótraftur. Lengi hef ég talið, að Ögmundur hugsaði ekki eins og annað fólk. Enginn pólitíkus getur komið með flóknari útskýringar á rangri niðurstöðu. Ég held hann fari pólitískt illa út úr samstarfinu við Bjarna Benediktsson. Kannski gengur hann bara í Flokkinn. Þótt ég hafi um skeið talið hann heldur eiga heima með Vigdísi í Framsókn. Nú láta þeir verst, sem kusu hann síðast. Verður næst að sækja fylgi annað. Og ekki fær hann fylgi óánægðra kjósenda.

Margir pólitíkusar eru skelfingu lostnir yfir væntanlegum vitnaleiðslum út af máli Geirs H. Haarde. Þar verða Davíð Oddsson og samráðherrar Geirs H. Haarde látnir svara, hver sagði hverjum hvað og hvenær. Verjendur Geirs hafa sett saman lista yfir annarra flokka pólitíkusa, sem verða kallaðir fyrir til vitnis. Þar er slæðingur af þingmönnum Samfylkingarinnar, sem eru núna með hjartað í buxunum. Sú er ástæðan fyrir tillögu Bjarna Benediktssonar um að fella niður ákæruna. Hann telur, að einhverjir hafi skipt um skoðun frá fyrri atkvæðagreiðslu. Ef þetta tekst, fær þjóðin aldrei að vita, hver sagði hvað við hvern og hvenær. Það er hún, sem tapar mest á tillögu Bjarna Ben.

Daglega kaupi ég nýjan fisk í Hafbergi og gróft brauð í Bernhöft, hvorugt með iðnaðarsalti. Í hefðbundnum verzlunum kaupi ég ferskt grænmeti, ferska ávexti og hreint kjöt. Helzt engan mat í glösum eða dósum eða pökkum. Vel lífrænt ræktað, ef það fæst. Mun örugglega ekki kaupa erfðabreytt. Hef illan bifur á verksmiðjuiðnaði. Enda sýnir reynslan af iðnaðarsaltinu, að þar eru bjánar og bófar að verki. Því kaupi ég sjaldan skinku og þá eingöngu ítalska gæðaskinku. Og sjaldan ost, nema þá franskan eða ítalskan gæðaost. Íslenzkri framleiðslu treysti ég alls ekki, því hún er jafn siðlaus og þjóðin sjálf.

Mér finnst það ekki ónýta mál gegn skipstjóra, að mistókst að kæra fyrsta stýrimann og fyrsta vélstjóra. Mér finnst ekki heldur ónýta málið, að ekki náist í eiganda útgerðarinnar. Þess vegna finnst mér í lagi, að skipstjórinn Geir sé einn fyrir Landsdómi, en hvorki Árni né Björgvin. Verra er, að hafa þar ekki eigandann Davíð Oddsson. Honum var skotið undan réttlætinu. Þótt mér finnist kæran á Geir vera góð, hef ég enga von um, að Landsdómur þjóni réttlætinu. Uppistaða hans eru hæstaréttardómarar, meira eða minna valdir af Davíð og handbendum hans. Útkoman er óvís, en ferill málsins er samt brýnn.

Kristján L. Möller reynir enn að blekkja þjóðina. Segist ekki hafa stungið undir stól skýrslunni frægu um Vaðlaheiðargöng. Efnislega segist hann hafa falið hana undir rúmi. Það sé alls ekki sama málið. Skýrslan hafi verið á neti Háskóla Íslands. Samt var ekki hægt að finna hana þar með leit. Menn urðu að vita nákvæmlega, hvað skýrslan hét, til að finna hana. Ráðuneytið sjálft faldi skýrsluna hjá sér. Þetta heitir að fela skýrsluna, stinga henni undir stól. Möllerinn telur samt allt annað mál að fela skýrsluna með því að stinga henni undir rúm. Andverðleikakarl með pólitískan orðhengilshátt.

Ills er viti, að frjálshyggjugaurar Heritage Foundation hafa fjölgað stigum Íslands í samkeppni um eftirlitsleysi. Draumur stofnunarinnar er taumlaust svigrúm banka og fjárglæfra. Í stigum hefur Ísland færst nær nýju hruni, þótt Sjálfstæðisflokkurinn sé ekki við völd. Þetta stafar af, að stjórninni hefur láðst að siðvæða bankana. Þar stjórna sams konar bófar og fyrir hrun. Fjármálum þjóðarinnar er enn meira eða minna stjórnað af græðgisgengi. Sem finnst bankastjórar mega fríka út á kostnað almennings. Draumur sérhverrar ríkisstjórnar á að vera að síga niður gæðalistann hjá Heritage Foundation.

Ólafur Ragnar Grímsson er fyrsti forseti Íslands, sem ekki getur ungað út úr sér skammlausri yfirlýsingu í áramótaávarpi um, hvort hann hyggist sitja eða standa upp. Í stað íslenzku notar hann tungumál véfrétta. Hann er enn sami framsóknarmaðurinn og hann var í upphafi ferils síns, já, já og nei, nei. Aðrir forsetar höfðu hreint borð um áramót, af eða á. En talsmaður útrásar íslenzkra bófa telur sig þurfa að vinna tíma. Finna, hvaðan vindurinn blæs þessu sinni. Þegar hann segir “Nei, en”, er hann að biðja fíflin, sem styðja hann, um áskorun og undirskriftir. Svo hann geti farið að segja: “já, en.”

Ölgerðin Egill Skallagrímsson flutti lengi inn iðnaðarsalt sem matvælasalt og seldi til matvælaframleiðslu. Mér er fyrirmunað að skilja þau vinnubrögð. Minnir á, að hér var iðnaðarsílikon selt í brjóstastækkanir sem innvortis sílikon. Iðnaðarsalt uppfyllir ekki staðla matvælasalts og á ekki að selja sem slíkt. Jafnvel þótt Ölgerðin reyni að telja okkur trú um, að í rauninni sé saltið jafngott. Þetta er sams konar mál og sílikonið. Innflytjandi selur vöru undir fölsku flaggi; innlent eftirlit Matvælastofnunar er í skötulíki. Hvað eftir annað koma fram dæmi um, að þjóðin öll er stöðugt höfð að fífli.

Matvælastofnun Taiwan klófesti bófa, sem fluttu inn iðnaðarsalt og seldu sem matarsalt. Nákvæmlega eins og Ölgerðin Egill Skallagrímsson. Bófarnir voru dæmdir í allt að þrettán ára fangelsi. Hvers vegna? Af því að iðnaðarsalt felur í sér þungmálma, sem eru hættulegir heilsu fólks. Til dæmis skaða þeir ónæmiskerfið og getnaðarkerfið og valda krabbameini. Munurinn á Taiwan og Íslandi er, að Íslendingar eru skrípaþjóð, sem ekki getur stjórnað sér. Matvælastofnun lætur framleiðendur og seljendur svikinnar vöru ríða sér í röðum. Kadmíum í áburði var næstsíðasta dæmið um, að Matvælastofnun er hóra.

Andverðleikakerfi Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks byggði upp nokkrar sextíu-áttatíu starfsmanna eftirlitsstofnanir. Matvælastofnun, Landlæknir, Umhverfisstofnun, Útlendingastofnun, Fangelsisstofnun, Fjármálaeftirlitið. Alls staðar voru ráðnir óhæfir forstjórar. Beinlínis ráðnir til að vera rorrandi óhæfir. Helstefna Davíðs Oddssonar var, að eftirlit væri skaðlegt. Lagði beinlínis niður stofnanir, sem ekki voru óhæfar. Þjóðhagsstofnun var frægasta dæmið. Ný ríkisstjórn megnar alls ekki að hreyfa við Davíðsku kerfi andverðleikanna. Hversu margir rorrandi óhæfir forstjórar hafa verið reknir?

Ég er lélegur í lagatækni, hélt, að lögfræðinni sé illa við, að tvisvar sé dæmt í sama máli. Vissi ekki, að henni væri líka illa við, að tvisvar sé sama mál rannsakað. Það segir sjálfur æðstistrumpur lagatækninnar í Háskóla Íslands. Róbert Spanó hefur gerzt yfirverjandi Geirs H. Haarde og Baldurs Guðlaugssonar. Skrifar hverja greinina á fætur annarri þeim til varnar. Davíð mun gera hann að hæstaréttardómara, næst þegar hann hirðir völdin í landinu. Lagadeildin kennir þá lögfræði, sem heitir lagatækni og felst í að snúa út úr réttlæti að fyrirmynd Brennu-Njáls og annarra fornra lagatækna.