Skoðanakannanir Capacent sýna hraðara fylgishrun þessarar ríkisstjórnar en forverans. Blekktir kjósendur Framsóknar yfirgefa hana í hrönnum og neita jafnvel að hafa kosið Nígeríubréfin. Enda fer stjórnin verr af stað fyrstu mánuðina en sú fyrri, sem afrekaði ýmislegt á sama tíma. Skammur ferill nýju stjórnarinnar hefur markast af auknum fríðindum til auðmagnsins, einkum til kvótagreifa. Hins vegar hafa vandræði almennings verið sett í nefndir, sem sumar hafa ekki enn tekið til starfa. Smám saman vakna kjósendur Framsóknar og eru farnir að nudda stírurnar úr augunum. Og átta sig á afglöpum sínum.

Út í hött er, að Sveinn Elías Elíasson geti hrakið fatlaða frá bílastæðum, sem þeim eru ætluð. Þetta á að heita íþróttamaður, en seint getur hann orðið fyrirmynd um uppeldi. Ég – um mig – frá mér – til mín heilkennið breiðist út, þrátt fyrir myndbirtingar og umræðu. Þetta er sami sjóndeildarhringurinn og hjá þeim, sem komu Íslandi á hliðina í hruninu með taumlausri eigingirni. Brýnt er að herða eftirlit með bílastæðum og tífalda refsingu fyrir afbrot af tagi Sveins Elíasar. Frekja og eigingirni er sýnilegust í umferðinni og fer þar vaxandi. Ríkið þarf að hafa forustu í vörnum fyrir siðmenningunni.

Síðasta ríkisstjórn var við völd heilt kjörtímabil án þess að taka á flakki með kennitölur. Sennilega er flakkið ekki löglegt, en menn hafa samt verið tregir til að höfða mál gegn því. Sérstakur saksóknari er þó með um 200 slík á borði sínu án þess að mikið verði úr verki. Um síðustu áramót var vitað um 142 einstaklinga með aðild að fimm eða fleiri kennitöluskiptum. Einn þeirra hafði sautján sinnum skipt um kennitölu. Stjórnarliðið á alþingi gat tekið á þessu og auðveldað eftirmálin, en gerði ekki. Núverandi ríkisstjórn segist ætla að gera eitthvað í málinu, en ekki er vitað enn, hvað það mundi vera.

Kastljós Ríkisútvarpsins hefur varpað ljósi á lífeyrissjóði. Ráðamenn þeirra eru yfirleitt gerspilltir og einnig verndaðir af leiðtogum verkalýðsfélaga og Alþýðusambandsins. Þeir gera ekkert, þótt kvartað sé yfir rugli sjóðanna. Þar fer heimska og sofandaháttar saman við dálæti á hegðun peningabófa. Oft hefur komið fram, að lífeyri landsmanna er sóað í þessum sjóðum. Brýnt er að gera sjóðina upptæka með lögum og fela reksturinn útlendingum, er ekki rekja ættir eða tengslanet til Íslands. Lífeyrissjóðirnir eru nefnilega bara angi af almennu sukki alls þorra þeirra, sem höndla án eftirlits með fé annarra.

Ferillinn er sérstæður. Aðra vikuna skera stjórnarflokkarnir tekjur ríkisins og hina vikuna kenna þeir fyrri stjórn um peningaleysið. Svona tekur hver vikan við af annarri. Ríkisstjórnin lækkar auðlindarentuna um tíu milljarða og auðlegðarskattinn um átta milljarða. Í næstu viku segist hún ekki geta borgað velferð fátækra vegna gerða fyrri stjórnar! Þetta er náttúrlega út í hött og sýnir blindgötu hinnar pólitísku umræðu. Menn gera bara í hverri viku það, sem þeim þóknast í þeirri viku. Og kenna forverunum í næstu viku á eftir um vandræðin, sem af því hljótast. Ábyrgðarleysið er í boði kjósenda.

Í skólum eru börn skylduð til að lesa Moggann, þar á meðal leiðara blaðsins. Byggist á norskri aðferð við að gera börnum kleift að taka þátt í umræðu. Þetta getur gengið í Noregi, þar sem blöð eru sæmileg, svo sem Aftenposten, stærsta blaðið. Hér mætti nota Fréttablaðið á sama hátt eða Ríkisútvarpið. En Morgunblaðið bjó til aðferðir fyrir skóla til að nálgast efni blaðsins. Þess vegna er Mogginn kenndur í skólum, þótt nærtækara sé að kenna stærri og skárri fjölmiðla. Eftir aðkomu Davíðs Oddssonar hefur Mogginn stórversnað, einkum leiðarinn. Blaðið er lélegt, hlutdrægt og því ónothæft til kennslu.

Bitur reynsla sýnir, að sjálfseftirlit virkar ekki á einkarekstur. Stjórar reyna eftir megni að “fara á svig við lög”. Sáum það vel í aðdraganda hrunsins, einkum í bönkum og fjármálastofnunum, svo sem lífeyrissjóðum. Erlendis sást þetta á sama tíma í öllum fjármálageiranum. Nauðsynlegt er að átta sig á, að ríkisstjórnarflokkarnir gæta fyrst og fremst hagsmuna þeirra, sem þrá að geta farið á svig við lög. Þegar forsætis talar um, að einfalda eigi regluverkið, meinar hann, að minnka eigi eftirlitið. Bak við Sigmund Davíð og Bjarna Benediktsson eru bófaflokkar siðblindingja, sem bíða færis.

Gott er að geta skipt um skoðun, nema það sé gert frá degi til dags eftir hentugleikum. Það ber vott um lausagang í skoðunum. Hrifning af eigin texta leiðir höfundinn í nærtækustu orð hverju sinni, þótt þau séu andstæð orðum gærdagsins. Einn daginn segir Brynjar Níelsson, að þjóðkirkjan sé ekki ríkisrekin. Næsta dag segir sami Brynjar, að þjóðkirkjan sé ein mikilvægra stofnana ríkisins. Talar eins og lögmaður, sem ver einn skjólstæðing í dag og annan á morgun. Lögmenn hafa atvinnu af slíku, en hjá pólitíkusi er þetta handvömm, sem grínistar taka eftir. Blogg er ekki bara taktík, Brynjar.

“Mér er bara drullusama hvað fólki finnst”. Þetta segir á fésbók maður, sem lagði Range Rover jeppa í senn í tvö stæði fatlaðra og á sama tíma þvert yfir gangbraut. Einnig sagði hann; “Langaði ekki að vera hurðaður í þröngum stæðum þarna.” Þetta verður sjálfsagt notað sem skólabókardæmi um barnslega siðblindu. Því miður ekkert einsdæmi, fólk ræktar eigingirni í blindni, það sé ég nánast daglega. Siðblindir eru taldir sjálfkjörnir til að stýra stórum fyrirtækjum, einkum bönkum. Reyna að “fara á svig við lög” eins og frekast er kostur. Því þarf að stórherða eftirlit með öllum rekstri, einkum bönkum.

Fyrir ári lét Reykjavíkurborg kanna afstöðu borgarbúa til flugvallarins í Vatnsmýri. Niðurstaðan þótti ekki hagstæð og því var ákveðið að halda þessu leyndu fyrir kjósendum. Greinilega siðblint viðhorf borgarfulltrúa allra stjórnmálaflokka. Allra. Mikið vatn hefur síðan runnið til sjávar. Í sumar varð til öflug hreyfing til stuðnings flugvellinum. Fylgi við flugvöllinn reyndist vera öflugra. Þegar í óefni var komið, sneri borgarstjórnin við blaðinu og birti allt í einu hina eldgömlu könnun. Nú var orðið við hæfi að pakkið fengi að vita. Sýnir í hnotskurn siðblindu pólitíkusa Reykjavíkur.

Eðlilegt er, að Vigdís Hauksdóttir verði fimmti ráðherra Framsóknar, hvort sem er í umhverfisráðuneytinu eða annars staðar. Hún hefur um langt skeið verið duglegasti málsvari flokksins á þann hátt, að eftir hefur verið tekið. Hún er þar að auki úr öflugasta kjördæmi flokksins. Framsókn er að færa sig yfir á hægri kant stjórnmálanna með áherzlum frá teboðshreyfingunni og úr útlendingahatrinu. Þjóðremba Vigdísar fellur vel að kjósendum, sem láta sig litlu skipta fótaskort hennar á tungunni. Hún verður erfiður ráðherra, en endurspeglar hina endurfæddu Framsókn betur en aðrir þingmenn flokksins.

Feitt fólk er farið að stofna samtök gegn fordómum. Telja ýmsan áróður fyrir megrun koma sér illa. Fólk eigi að sætta sig við líkama sinn, en ekki brjóta sig niður. Úr því verður til meðvirkni, sem felst í félagslegum rétttrúnaði. Fólk vill ekki mæla með megrun af ótta við að móðga þá feitu. Eins og oftast áður gengur meðvirknin of langt. Offitufólk þarf í flestum tilvikum að gera eitthvað í sínum málum. Það þarf að megra sig heilsunnar vegna, þótt kannski sé móðgandi að predika það. Gallinn við hvatningar um megrun er hins vegar allt annar: Til eru þúsund megrunarkúrar og enginn virkar til langs tíma.

Hinn goðumlíki Egill Einarsson, einnig nefndur Gilzenegger, er enn að plaga þjóðfélagið með opinberri nærveru sinni. Í upphafi vakti þjóðhetjan athygli fyrir ofbeldishneigð sóðaskrif í bloggi. Hvatti hann meðal annars til nauðgana á nafngreindu fólki. Þjóðfélagið var þá orðið svo tjúllað fyrir hrun, að símaskráin tók snillinginn á forsíðuna. Bók hans varð sölubók, sem andvana foreldrar gáfu saklausum börnum. Nýlega fengu rugludallar hann til að stjórna fylleríshátíð í Vestmannaeyjum. Ekkert bendir til, að þessi sómi Íslands hafi neitt séð að sér eða reyni að fara með veggjum í nærveru sinni.