Stjórnarskráin segir skýrt, að þjóðin eigi auðlind hafsins. Kvótalögin segja líka: „Úthlutun veiðiheimilda samkvæmt lögum þessum myndar ekki eignarrétt eða óafturkallanlegt forræði einstakra aðila yfir veiðiheimildum.“ Kvótagreifar eiga því ekkert í óveiddum fiski, ekki baun. Sem handhafar aflaheimilda hafa þeir engin lögbundin atvinnuréttindi umfram þig. Fyrir hönd okkar borgaranna úthlutar ríkið kvótanum árlega. Næsta ár má úthluta honum á allt annan hátt eða hafa alveg annan og ólíkan hátt á veiðunum. Lagatæknar kvótagreifa hafa lagt hart að sér og munu leggja nótt við dag við að snúa út úr þessum sannleika.

Ég hef enga trú á, að Íslendingar geti komið stjórnmálunum í lag. Jafnvel þótt Fylkisflokkurinn hafi rækilega bent á muninn á skynsömum Noregi og útúrdópuðu Íslandi. Margir fávitar deyja úr elli, en það gerist hægt. Grunnur fáfræðinnar og liðshyggjurnar er breiður. Sjálfstæðisflokkurinn fer ekki niður fyrir 25% fylgi og Framsókn ekki niður fyrir 10% fylgi. Komist þeir í vanda með glæpina, kalla þeir bara Bjarta framtíð inn í meirihlutann. Ég sé ekki, að komið verði eðlilegri auðlindarentu á útgerð og stóriðju og auðlegðarskatti á ræningjana. Auðlindirnar verða áfram gagnslausar blóðmjólkaðri þjóð. Flýið, þið sem getið.

Hálf þjóðin hefur það gott og mun áfram hafa það gott, hvað sem á dynur. Hálf þjóðin á í erfiðleikum. Þetta er að vísu slumpareikningur með stóru fráviki. Í síðari flokknum eru margir, sem eiga varla til hnífs og skeiðar. Safna skuldum, fara í biðröð hjá hjálparstofnunum, neita sér um læknisþjónustu og lyf. Þarna eru gamlingjar og öryrkjar, einstæðar mæður og börn. Skrítnast er, að þarna er líka láglaunafólk, sem er á fullum launum í starfi, kennarar, sjúkraliðar og fleiri. Þessi hópur fátækra stækkar ört, en ríkisstjórnin gaukar samt tugum milljarða að kvótagreifum og öðrum auðgreifum. Forgangsröðin er snarbrengluð.

Er enn og aftur að skoða fræga þætti Kenneth Clark á BBC um siðmenningu Evrópu frá upphafi miðalda til nútímans. Þættirnir sýna skýrt, að evrópsk siðmenning var og er samevrópsk, ekki brezk eða þýzk, frönsk eða íslenzk. Í einn pakka dregur Clark saman myndir, tóna, texta, heimspeki. Höfundar siðmenningar fóru hikstalaust yfir landamæri. Þegar hitnaði undir þeim í einu landi, fóru þeir bara annað. Nýir straumar fóru kruss og þvers um álfuna. Fyrst fyrir hundrað árum fóru valdhafar að reyna að loka landamærum. Fyndið, að enn reyna útnesja- og afdalakarlar á Íslandi að loka landinu og innrækta séríslenzka siðblindu.

(Civilisation – Complete BBC Series – Kenneth Clark – amazon.co.uk)

Bjarni Benediktsson segir ekki af sér frekar en Jóhanna Sigurðardóttir sagði af sér við sama fylgisleysi. Samt þarf að benda á, hvernig hann skiptir þvert um skoðun. Einn daginn stendur hann eins og Robespierre í þinginu og gargar: „Skilaðu lyklunum, Jóhanna“. Hinn daginn neitar hann að skila lyklunum. Þetta endurspeglar svo vel botnlaust ógeð siðblindunnar, sem einkennir fimmta klassa íslenzka pólitíkusa. Bjarni er svartur blettur á þjóðinni eins og raunar öll ríkisstjórn Sigmundar Davíðs. Þetta er samsafn frekar heimskra og mjög gráðugra siðblindingja. Á þeirra vegum er lygi og fals orðið að hornsteini stjórnmála.

Ferlið varð heimsfrægt í varnarstríði Nixons forseta í Watergate. Eftir hverja uppljóstrun féll hann frá fyrri lygi og bjó til aðra vægari. Þannig hrökklaðist hann milli lyga í meira en ár, úr einni lyginni í aðra. Við horfðum á svipað ferli hjá Hönnu Birnu Kristjánsdóttur. Það er þó flóknara, því hún skáldar alltaf nýjar sögur. Þannig eru margir pólitíkusar á Íslandi, hafa lygina að sínu helzta vopni. Verra er, að flestir embættismenn eru svona líka, ljúga út og suður. Sjáið til dæmis ríkislögreglustjóra og forstjóra landhelgisgæzlunnar. Flýja úr einni lyginni í aðra annan hvern dag. En er fyrirmunað að segja satt.

Get vel hugsað mér að kjósa Jón Gnarr sem forseta Íslands. Væri fráhvarf frá langvinnri hertöku pólitísks bófa. Jón Gnarr yrði viðurkenning heimskrar þjóðar á, að hún hafði rangt fyrir sér um Ólaf Ragnar. Jón Gnarr hafnar valdastreitu og fínimannsleik. Hann lendir ekki heldur í klóm Pútíns eða Xi Jinping, semsagt feilreiknar ekki.  Hlaut yfirgnæfandi fylgi þeirra fáu, sem gátu ákveðið sig í skoðanakönnun Fréttablaðsins. Það er góðs viti. En kannski hringir drottinn allsherjar aftur í Ólaf Ragnar og biður hann bjarga þjóðinni enn einu sinni. Þá verður fjandinn laus og þjóðin fylgir frelsara sínum. Enn er langt til stefnu.

Sameinuð eru tvö valdamestu samtökin, útvegsmenn, öðru nafni kvótagreifar, og svo vinnslugreifar. Hafa stýrt flutningi fjármagns frá sjávarútvegi og þjóð til greifa. Kvótagreifar eiga tvo stjórnmálaflokka með húð og hári og hafa ítök í öðrum flokkum alþingis, nema pírötum. Með sameiningu kvóta- og vinnslugreifa næst meiri slagkraftur til að ná fram lagabreytingum. Þær felast í að vatna út ákvæði stjórnarskrár og kvótalaga um þjóðareign á auðlindinni. Greifarnir vilja fá hefðarrétt. Munu tefla fram Sigurði Líndal orðhenglafræðingi, sem vill ekki skilja orðið Þjóðareign. Nú má þjóðin vara sig, sameinaðir bófar sækja fram.

Vegagerðin er orðin undarleg stofnun undir stjórn Hreins Haraldssonar. Getur ekki haldið við helztu þjóðvegum landsins, sem eru að grotna niður. Gefur sér samt tíma og fé til að hanna þjóðveg yfir lítt snortin víðerni Sprengisands. Hyggst kasta milljörðum í upphleyptan veg um sandinn, jafnvel malbikaðan. Samt veit vegamálastjóri, að þetta er algerri andstöðu við vilja mikils fjölda. Hann kastar ítrekað blautri tusku í andlit okkar til þess eins að koma illu af stað. Hefur áður komið fram í ofstæki hans út af vegum um Gálgahraun og um Teigaskóg. Það er löstur á embættismanni að vera ítrekað að snapa fæting við almenning.

Gott var, að Benedikt Erlingsson rassskellti Illuga Gunnarsson menningarbana á þingi Norðurlandaráðs í Stokkhólmi. Innantómir ofstækismenn í einkavinavæðingu halda sig geta mætt í fínimannsboð í útlandinu út á að vera ráðherrar í landi hinna heimsku kjósenda. Geti jafnvel fengið mállausan kortérsformann Framsóknar kosinn sem forseta Norðurlandaráðs án þess að það kosti neitt. Bara af því að röðin var komin að landi hinna heimsku. Íslenzkir pólitíkusar hafa ekki riðið feitum hesti frá útlandinu. Þar flissa menn enn út af Davíð Oddssyni, sem hélt sig vera séní. Hann hefur síðan hatað útlandið eins og sannur framsóknarmaður.