Mér sýnist Guðni Th. vera fallinn á tíma út af japli, jamli og fuðri um framboð sitt. Mér sýnist fésbókin sýna, að Andri Snær sé sá, sem muni fella pólitíska kameljónið Ólaf Ragnar. Þið framsóknarmenn og aðrir þeir, sem hatið náttúru landsins, verðið bara að sætta ykkur við það. Þetta skýrist náttúrlega betur næstu daga, þegar alvöru fylgiskannanir fara að birtast. Fólk er allt í einu búið að fá nóg af íslenzkum pólitíkusum, hræsni þeirra og lygi, sjónhverfingum og spillingu. Þar á meðal er fólk búið að fá nóg af innantómu blaðri Ólafs Ragnars. Hann er bara til leiðinda, nema sem grínfígúra í bandarískri músík.

Fjármálaráðherra hefur límt sig við stólinn. Er að vinna tíma til að koma meiru af eignum ríkisins til ættingja og auðgreifa. Frægast er, þegar Landsbankinn var nánast látinn gefa Borgun. Nýjasta dæmið er ívilnunarsamningur við Matorku. Öll verk Bjarna Benediktssonar snúast um að færa fé frá þjóðinni til auðgreifa. Til þess þarf hann meiri tíma. Fylgi ríkisstjórnarinnar er að vísu komið niður í þriðjung kjósenda. Samt streitist Bjarni við. Lýgur því, að kosið verði í haust, en setur óaðgengileg skilyrði. Hann mun þrjóskast við fram á næsta vor. Gefur honum færi á að misnota fjármálaráðuneytið enn frekar en orðið er.

Mikil er meðvirkni formanna þriggja stjórnarandstöðuflokka á alþingi. Vinstri græn, Samfylking og Björt framtíð láta segja sér, að ekki sé enn búið að ákveða kjördag. Að tortólingur hyggist semja fjárlög. Að fyndinn forgangslisti 76 mála sé forsenda kjördags í haust. Árni Páll fagnar bara, að málaskrá sé komin fram. Illugi Jökulsson spyr réttilega: „Fyrirgefiði – en rennur yfirleitt í þessu fólki blóðið?“ Hér er allt á hvolfi: Tveir tortólingar enn ráðherrar. Algert minnisleysi um allt, nema að skattur sé greiddur af gleymdum eignum. Framsókn hefur ekki enn sagt af sér. Krafan á að vera: Kosið verði strax, ekki í haust.

Fróðlegt. Ólafur Ragnar Grímsson tengist aflandsfélagi á Tortóla. Í viðtali við Christiane Amanpour á CNN sagði hann „No, no, no, no, no“. Síðan kemur í ljós, að forsetafrúin á föðurarf í aflandsfélagi á Tortóla. Sagði sig frá íslenzku lögheimili og fluttist til London til að höndla með fjármál sín. Móðir hennar veit ekkert um félagið og forsetafrúin sjálf veit ekkert um rosalegar árlegar tekjur sínar af Tortóla. Sinnuleysi um fé. Líkist íslenzkum tortólingum, sem muna fátt um félög sín, annað en að fullir skattar hafi verið greiddir. Eina forsetafrú heims, sem ekki greiðir skatta í landi forsetans. Ísland í dag.

Því hærri sem laun eru, því meiri verður velta í samfélaginu, skatttekjur hærri og velmegun þéttari. Minna aflögu hjá græðgiskörlum til að fela í skattaskjóli á aflandseyjum framhjá þjóðarbúskapnum. Uppgangur í ferðaþjónustu er of mikill og mun enda með ósköpum. Því er gullið færi á að draga úr aukningu ferðafólks og hækka tekjur starfsfólks. Þannig flæðir aukin velmegun almennings um allt, eflir verzlun og þjónustu. Þannig aukast líka skatttekjur fyrir spítala og heilsugæzlu. Ekki halda tekjum láglaunafólks niðri með innflutningi þræla. Við þurfum innspýtinguna, en græðgiskarlar Flokksins halda henni fyrir sig eina.

Borgin er stærsti eigandi Strætó. Sem slíkur stendur hún fyrir tilraunum Strætó til að halda niðri launum bílstjóra. Taxtar þeirra eru of lágir eins og raunar allra lágstétta. Því vilja menn ekki keyra Strætó. Í staðinn er ráðið fólk frá Austur-Evrópu. Vinsæl aðferð við að halda niðri launum í landinu. Ég efast um, að það verði borgarstjórn til gæfu að ofsækja láglaunafólk. Aukin eftirspurn eftir fólki á að hækka laun, svo einfalt er markaðslögmálið. Með dólgaleiðinni er borgin að loka lágstéttirnar inni í gildru fátæktar. Lætur glepjast til að gerast merkisberi hins fjölþjóðlega kapphlaups þriðja heimsins niður á botninn.

Sérkennilegir eru þessir timburpallar og timburstigar, sem reistir hafa verið við ferðamannastaði. Áberandi á Þingvöllum, við Gullfoss, á Hveravöllum og raunar miklu víðar. Allt þetta timbur stingur í stúf við umhverfið og er þar að auki rosalega hált í bleytum við frostmark. Það hlýtur að vera hægt að hanna umhverfisvænni varnir við ágangi fólks, til dæmis með steinum og hraunhellum. Líklega verður rótað til í þessum málum, þegar búið er að losna við verkfælna Ragnheiði Elínu Árnadóttur ráðherra. Þá verður gott að hafa alla hönnun við ferðmannastaði miklu nákvæmari og umhverfisvænni og einkum þó fegurri en núna.

Nú segja menn af sér hver um annan þveran, þegar upp kemst um reikninga þeirra á Tortóla. Síðast var það stjórnandi lífeyrissjóðsins Stapa. Bjarni Ben segir samt ekki af sér. Er hann þó gæzlumaður ríkissjóðs. Þar er margt hægt að grípa áður en fulltrúi Engeyinga hrekst frá völdum. Hann er siðblindur og er bara í pólitík til að græða. Í einkabransanum tapaði hann á öllu, sem honum var falið að passa. Segist líka hafa tapað á Tortóla. Á eftir að gefa bankana ættingjum sínum og eigendum Sjálfstæðisflokksins. Á eftir að gefa kvótagreifum auðlindir hafsins. Þess vegna lýgur hann bara um kosningar. Þær verða ekki á þessu ári.

Brýnna er að koma Ólafi Ragnari friðarspilli frá völdum en að velja milli Andra Snæs Magnasonar og Guðna Th. Jóhannessonar. Er raunar reiðubúinn að kjósa hvorn þeirra, sem líklegri er til að fella hinn ófriðlega á Bessastöðum. Sá hefur lengi verið klappstýra útrásarbófa og aflandseyinga. Andstæðingur þeirra, sem vilja lina heljartök auðgreifa á landi og þjóð. Miklu betra er, að eftirlit og aðhald með valdhöfum sé beint í höndum kjósenda. Ekki í höndum hins dæmigerða ég-um mig-frá mér-til mín sölumanns snákaolíu, sem ætíð hefur kynt ófriðarbál. Ólafur Ragnar er vís til að beita fantabrögðum til að hindra nýja stjórnarskrá.

Vilji þjóðin losna við heljartök auðgreifa, þarf hún fyrst að losa sig við forseta auðgreifanna. Ólafur Ragnar Grímsson hyggst þjóna auðgreifum með því að hindra gildistöku nýrrar stjórnarskrár og hindra fulla auðlindarentu. Eftir pólitískt andlát skjólstæðingsins er Ólafur óvinur þjóðarinnar númer eitt. Nú þurfa lýðræðisvinir að vanda sig. Okkur vantar alvöru skoðanakannanir til að sjá, hvaða forsetaframbjóðandi nær beztum árangri, þegar þeir eru paraðir gegn forsetanum. Lýðræðissinnar þurfa að kjósa taktískt að þessu sinni, kjósa þann frambjóðanda, sem mestan stuðning hefur. Við megum ekki kasta atkvæðum á glæ.

Oddvitar ríkisstjórnarinnar lugu að oddvitum stjórnarandstöðunnar, að stefnt sé að kosningum í október. Nýkomnir af þeim fundi sögðu þeir fjölmiðlum, að til greina kæmi að hafa kosningar í október, ef stjórnarandstaðan samþykkti þingmál ríkisstjórnarinnar. Kosningar verða semsagt að næsta vori. Bófarnir telja sig komast upp með það, því þeir telja andstöðuna lina. Bæði mæti fáir á útifundi og svo éti oddvitar stjórnarandstöðunnar úr lófa sterkra ráðherra, allir nema Birgitta. Við munum í tæpt ár hafa fjármálaráðherra og innanríkisráðherra tortólinga með lúkurnar í kassanum. Bófarnir munu áfram féfletta þjóðina.

Svona fær þjóðin nýju stjórnarskrána og rentuna af auðlindum sínum:
1. skref. Hættulegasti andstæðingur pírata, stjórnarskrár og auðlindarentu verður felldur í forsetakosningum í sumar. Ólafur Ragnar gerður skaðlaus.
2. skref. Píratar sigra í alþingiskosningum í vetur á grundvelli loforðs um nýju stjórnarskrána og innheimtu auðlindarentu með opnu útboði veiðiheimilda.
3. skref. Píratar mynda stjórn með þeim stjórnmálaöflum, sem fást til að styðja nýju stjórnarskrána og auðlindarentuna. Sem fást til að afgreiða stjórnarskrána á stuttu kjörtímabili, styðja þingkosningar þar á eftir og síðan endurtekið samþykki stjórnarskrárinnar í atkvæðagreiðslu á upphafi nýs kjörtímabils.

Ráðamenn dauðvona flokka heimta kosningabandalag við pírata til að halda stólum sínum á þingi. Samt þumbast þessir flokkar við að fallast á kröfu pírata um skjóta afgreiðslu stjórnarskrár. Annað hvort þeirrar, sem stjórnlagaráð samdi. Eða með þeim tæknilegu breytingum, sem gerðar voru í þingnefnd 2013 og gerðu stjórnarskrána skothelda. Í dauðvona flokkunum eru sumir ekki heilir í afstöðu sinni, hvorki til stjórnarskrár né til þjóðareignar á auðlindum. Þeir þjóna í raun auðgreifum landsins. Meðan þessir flokkar, Samfylkingin, Vinstri græn og Björt framtíð, eru með undanbrögð, geta þeir ekki vænzt kosningabandalags.

Fundur ríkisstjórnar og stjórnarandstöðu síðdegis í dag var marklaus með öllu. Ríkisstjórnin getur ekki forgangsraðað málunum, sem hún telur brýnust og getur ekki tímasett kosningar. Telur þær geta hugsanlega orðið í októberlok, ef öll súpa 75 mála hennar hafi þá verið samþykkt. Það er náttúrlega alveg út í hött. Hún ætlar að svíkja loforð um haustkosningar og hefur ekki tilbúna málaskrá. Hún veit raunar ekki sitt rjúkandi ráð og flýr inn í hroka, lygar og ósvífni. Gegn þessu duga engar þinglegar leiðir. Þjóðin verður að koma bófaflokkunum frá með látum. Mun fleiri eru þar siðblindir og einbeittir en Sigmundur Davíð einn.

Ekki er félegt ástandið á þjóðinni þessa dagana. Aflandsgreifar í skattaskjóli eru enn ráðherrar og formenn Sjálfstæðisflokksins. Helzti aðdáandi Sigmundar Davíðs og skattaskjólanna er orðinn forsætisráðherra. Klappstýra útrásarinnar og hatursmaður stjórnarskrár fólksins vill enn einu sinn hætta við að hætta við Bessastaði. Mótmæli tugþúsunda á Austurvelli geta ekki lægt hrokann, lygina og fýluna í Bjarna Ben. Hann er farinn er að minna óþægilega á Davíð Oddsson, áður en sá snappaði. Enn verða menn ríkir á pilsfaldi, aðstöðu, skattsvikum, hækkun í hafi og skyldum íþróttum auðgreifanna. Sem fyrr erum við bananaþjóðin fræga.