Lengi hafa garðyrkjubændur sjálfir vottað á vöruumbúðum sínum, að varan sé „vistvæn“. Ég veit samt ekki um neina vottunarstofu hér á landi, sem kannar málin og gefur slíka stimpla. Með auknum áhuga almennings á heiðarlegri vöru taka skúrkar upp eigin gæðavottun. Mjólkurvörur eru vottaðar „bíólógískar“, þótt engin vottunarstofa sé þar að baki. Í dag sá ég eggjapakka frá verksmiðju með stimpilinn „óerfðabreytt“ á umbúðunum. Engin vottunarstofa er þar að baki. Íslendingar eru jafnan kræfir í lygunum, enda innræktaðir siðblindingjar. Hér vantar eftirlitsiðnað til að stöðva lygaflóðið. Matvælaeftirlit er steindautt.

Alls kyns glærufræðingar segja okkur, að rafmagnskapall til útlanda muni leiða til 400 milljarða króna ábata. Jafnframt kemur fram, að samhliða þurfi að hækka rafmagnsverð almennra notenda. Hvernig ábatinn leiðir til hærra orkuverðs er nokkuð, sem aðeins veruleikafirrtir glærufræðingar skilja. Nýlega sagði annar glærufræðingur, að auðlindarenta kvótagreifa þyrfti að lækka. Þeir hafa tekið út svo aukinn arð, að greiðslugetan er í lamasessi. Annar veruleikafirrtur glærufræðingur er þar á ferð. Við getum treyst því, að tölur frá glærufræðingum eru ætíð rangar og oft gersneyddar heilbrigðri skynsemi. Það heitir glærufræði.

Einhver innvígður hefur sagt Bjarna Benediktssyni að matarskatturinn feli í sér mistök og að rökin með honum falli í grýttan jarðveg. Hann var orðinn strekktur og æstur, þegar sjónvarpið talaði um þetta við hann í gærkvöldi. Sérstaklega er hann pirraður út í varaþingmanninn Bryndísi Loftsdóttur. Hún framdi þá óhæfu að trúa á gamalt slagorð Flokksins: „Stétt með stétt“. Fattar ekki, að slagorðið nýja er: „Allt fyrir auðmenn“. Út er kallaður úlfur Flokksins, sem segir, að Bryndís verði að spila með eða skipta um lið. Það er semsagt verið að reyna að svæla hana úr Flokknum. Engin gelgja Flokksins yrðir á Bryndísi í þinghúsinu.

Opinbert eftirlit fer óskaplega í taugarnar á stuðningsfólki Sjálfstæðisflokks. Kallar það eftirlitsiðnað í háðungarskyni. Þótt bara sex ár séu frá hruni, sem beinlínis stafaði af skorti á opinberu eftirliti. Siðblind ríkisstjórn bófanna sker af alefli niður og geldir eftirlit. Einkum vill hún losna við Sérstakan saksóknara og Ríkissaksóknara, sem hún telur þrengja svigrúm sinna manna. Næst í röðinni við höggstokkinn verður Samkeppniseftirlitið, sem hefur abbast upp á Mjólkursamsöluna og Eimskip/Samskip. Neytenda- og náttúruvernd er líka skorin niður og yfirleitt allar stofnanir, sem vernda smáfiskana gegn óðum hákörlum.

Sé í fréttum, að lestur Moggans hefur hrunið niður í 21%. Einstakir bloggarar eru um það bil að fara upp fyrir Moggann í lestri. Þetta er bein afleiðing af innreið Davíðs í Hádegismóa. Lestur Moggans er orðinn tæpur helmingur af lestri DV á velsældarárunum undir aldamótin. Þá eins og nú héldu ofsatrúarmenn, að nytsamlegt væri að eiga fjölmiðil. Óli Björn Kárason keypti auðugt DV árið 2001 fyrir milljarð og gerði gjaldþrota á átján mánuðum. Þess háttar hrun prentmiðla stafar ekki af alþjóðlegri hnignun fjölmiðla. Stafar af aðkomu manna með fjögur handarbök og tíu þumalputta. Hrun íslenzkra prentmiðla er bara mannanna verk.

Áfram halda árásir ríkisstjórnarflokkanna á almenning. Vikulega berast vondar fréttir af Landspítalanum. Skurðstofuteymi eru lögð niður, unglæknar vilja ekki koma til starfa upp á kjörin, ekkert viðhald er á leku húsnæði og forngripum í tæknibúnaði. Menntun er rýrð og í gær var ráðist gegn göfugasta og virkasta þætti menntakerfisins, sjálfri öldungadeildinni. Ráðherrar Sjálfstæðisflokksins skera hvarvetna til blóðs til að létta byrðar kvótagreifa og annarra auðgreifa. Aldrei í sögu lýðveldisins hafa bófar unnið jafn eindregið að tilfærslu eigna frá almenningi og að rýrari heilsu og menntun almennings. Allt fyrir auðmenn.

Kristján Þór Júlíusson ráðherra hefur nánast skírteini upp á að geta með léttum leik rústað Landspítalanum. Hann var bæjarstjóri á Ísafirði, þegar hið fræga loforð var gefið: „Guggan verður áfram gul og gerð út frá Ísafirði.“ Var svikið umsvifalaust. Þannig setti hann Ísafjörð á hliðina. Var í verðlaunaskyni gerður að bæjarstjóra Samherja á Akureyri. Þar var Kristján Þór við sama orðstír unz hann tók að sér að rústa Landspítalanum frá A til Ö; húsnæðinu, tækjunum og starfsfólkinu. Segir blákalt, að varðveitt verði „gott ástand“ á spítala allrar þjóðarinnar. Þá vitið þið, að niðurskurðarhnífnum verður sveiflað af grimmd.

Alþjóðabankinn metur TJÓN Íslands í hruninu á 748 milljarða króna, tæpar tíu milljónir á fjögurra manna fjölskyldu. Til viðbótar koma auknar ríkisskuldir, svo að byrði hverrar fjölskyldu nemur fimmtán milljónum króna. Vextir af þessum kostnaði nema heilum Landspítala á hverju ári. Sökudólgarnir eru margir. Sumir undirbjuggu jarðveginn, ræktuðu hatur á eftirliti og sinntu engu aðhaldi. Aðrir veltu sér um í skjóli stjórnleysis. Saman bera Davíð og Geir þyngsta ábyrgð, þó meira Davíð, því Geir var leirinn í höndum hans. Næstir koma bankabófarnir, sem nú sitja við hægfara kvörn réttlætis í dómsölum. Heilum sex árum eftir hrunið.

Á ferðalögum fá opinberir starfsmenn 10.800 króna matarpeninga á dag. Samkvæmt Bjarna Benediktssyni fjármálaráðherra þarf almenningur 745 krónur á dag fyrir mat. Sú tala er kölluð „íslenzki kúrinn“ til heiðurs Sigmundi Davíð. Þarna skeikar nokkru, enda eru allar hagtölur marklausar. Samt ljúga ráðherrar, að tölurnar séu fengnar hjá Hagstofunni. Hún kannast ekki við neitt. Gott dæmi um, að allar tölur, sem veifað er framan í ykkur, eru skáldskapur í excel. Markmið þeirra er bara að telja þér trú um rugl dagsins. Athyglisvert er, að Bjarni og Sigmundur gera ekkert annað en að sýna þér fingurinn og hossa greifunum sínum.

Sannfærður um, að heimsfrægt símtal Davíðs Oddssonar og Geirs Haarde í hruninu hafi falið í sér tugmilljarðatjón. Þá örlagaríku daga var tugum milljarða grýtt út í loftið af valdamönnum, sem höfðu hvorki vit né þekkingu. Veit samt ekki, hvor hafði frumkvæði að misráðnum aðgerðum. Tel raunar líklegt, að Davíð hafi ráðið ferðinni, hann var alvitri pabbinn og Geir var ljúfurinn. Ekkert er hægt að fullyrða um þetta, þar sem þetta símtal allra símtala hefur ekki verið birt. Ljóst er þó, að þeir tveir höfðu enga burði til að gegna valdastöðu sinni. Bera þyngsta ábyrgð á tjóni okkar, sem Alþjóðabankinn metur á 748 milljarða króna.

Eftir skandalinn með Sigmund Davíð hrópa Logi Bergmann og ýmsar fleiri gelgjur: „Djókur, djókur, hí, hí“. Logi tekur þó á sig sökina af að hafa samið bullið, en Sigmundur Davíð hafi bara setið undir gríninu. Honum þótti samt rosa fyndið að kastað sé pílum í mynd af Jóhönnu. Þessar gelgjur fatta ekki, að Sigmundur er forsætis og hefur sem slíkur formum að gegna. Er ekki mubla hjá jóker á Stöð 2, þótt hann hafi gaman af að prófa. Hvorugum datt í hug, að gelgjur þurfi að setja sér mörk í samræmi við aðstæður. Það er einmitt aðaleinkenni þeirra. En um fertugt er tímabært að draga úr unglingavandamálum sínum utan áramótanna.

Geir var auðvitað ömurlegur forsætisráðherra. Hann var ómerkilegur pólitíkus, sem skrölti í blindni út í hrun. Þar á ofan var hann hallur undir forvera sinn og fór eftir tilskipunum hans. Örlagaríkt fyrir þjóðina eins og kunnugt er, fimmtán milljóna kostnaður á hvert heimili. Geir var dæmdur fyrir þátt sinn í hruninu, en þurfti ekki að sitja inni. Síðan verðlaunuðu flokksmenn hann með sendiherratign í Washington. Það er nöturleg útkoma, að geranda hrunsins skuli þannig vera hossað. Að vísu ætlaði Geir aldrei að gera neitt illt, nema bjarga gæludýrum Flokksins. En í hruninu fórust honum allar aðgerðir illa úr hendi.

Persar elska skáldin sín eins og Íslendingar gerðu til skamms tíma. Reisa þeim minnisvarða í fögrum görðum. Klerkar nota skáldin til að treysta völd sín. Eru pirraðir á veraldlegum Omar Khayyám, sem orti um vín, víf og mánaskin. Höfðar til lífsglaðra, sem gætu freistast til að losa sig við klerkana. Sem hafa hins vegar tekið Hafez í sátt, þótt hann hafi verið fyllikarl og perri. Túlka bara ljóð hans sem líkingamál, ekki veruleika. Óskabarn þeirra er svo Saadi, er orti eins konar Hávamál. Siðfræðilega uppbyggileg ljóð um að haga sér vel í lífinu. Og að skipta sér ekki af því, sem fólki kemur ekki við. Slíkt gleður klerkana.