Höft eru ekki eðlilegt ástand og þau kosta glás, þótt það sjáist ekki vel. Þau fæla erlend fyrirtæki frá að koma hingað með rekstur. Við þurfum þau til að veita innlendum okrurum samkeppni, til dæmis í bönkum, tryggingum og olíu. Höft draga úr líkum á, að vel menntað fólk fái starf við sitt hæfi. Hvetja það til að setjast að erlendis. Erfitt er að spara innan hafta, því fjárfestingarkostir eru fáir og lélegir. Lífeyrissjóðir eiga til dæmis erfitt. Við eigum að þekkja höft frá fyrri tíð. Þau fela í sér handstýringu að ofan. Pólitíkusar eiga ekki auðvelt með að handstýra rétt. Til slíks eru þeir of heimskir og spilltir.

Frábært að fá Jón Bjartmarz hríðskotamann í Kastljósið. Hann fær litlu börnin til að gráta, svartur og illur á svip. Klúðraði hríðskotabyssunum eins og hann klúðraði ferð Sérsveitarinnar upp í Hraunbæ að slátra geðsjúklingi. Hafir þú slíkan vin, þarftu engan óvin. Sí og æ faldi hann sig bak við Ögmund Jónasson. Eins og sá hefði skipað ríkislögreglustjóra að sníkja hríðskotabyssur í Noregi. Enginn héraðslögreglustjóri pantaði þær. Tilefni úr undirheimum eru engin. Jón og Harald Johannessen langar bara rosalega í svona tól. Þvældu um rafbyssur við þingmenn, en þögðu um hríðskotabyssur, sem þeir samtímis útveguðu sér á laun.

Kjölturakki atvinnurekenda gerir sig breiðan á þingi Alþýðusambandsins, því að hann vill ná endurkjöri. Annað er það ekki. Hann og hagfræðideildin eru eins og spýtt úr nefi Samtaka atvinnurekenda. Nota sömu gjaldþrota hagfræðina um gildi stöðugleika og telja viðskiptaveltu vera mælikvarða á hagvöxt. Frá þessu liði er einskis góðs að vænta. Rangt er gefið í spilinu og láglaunastéttir geta ekki lengur dregið fram lífið. Öryrkjar, gamlingjar og sjúklingar lifa á bónbjörgum og góðgerðum samtaka. Hér þarf að hækka lágmarkslaun upp í hálfa milljón. Auðlindarenta á að standa undir kostnaðinum. Hún hefur of lengi verið ránsfengur stórfyrirtækja.

Íslendingar eru of fáir til að manna ríkið skynsamlega. Hæfileikar dragast að listum og vísindum, en undirmálsfólkið flykkist í pólitíkina. Fjölmiðlar veita pólitíkinni lítið vestrænt aðhald. Menn komast upp með lygi og fals og einkum heimsku, því að ekki er strax híað á blaðrið. Undirmálsfólkið telur sig geta komið fram og talað í kross. Skýrt dæmi er forsætisráðherra. Þannig kemst fólk upp með að vera óhæft til valda. Bandalag óhæfra pólitíkusa og óhæfra kjósenda er um andverðleika. Hæfu fólki er haldið í skefjum. Valdafólk forðast gagnlegar ákvarðanir, því að þær þrengja svigrúm andverðleikanna. Ísland er ónýtt ríki.

Ísland undirritar fjölþjóðlega samninga og setur síðan lög til staðfestingar. Svo tekur Hæstiréttur ekkert mark á neinu þessu, því hann telur sér trú um, að orðalag nýju laganna sé annað en í fjölþjóðlegu reglunum. Hann tekur ekki mark á vilja löggjafans, heldur býr sér til sérstæðar orðskýringar. Þetta kallast legalismi og virðist vera arfleifð frá valdaárum Sigurðar Líndal, prófessors í lögfræði. Á endanum hafnar svo mannréttindadómstóllinn í Strasbourg íslenzkum hæstaréttardómum, svo sem dæmin sanna. Hæstiréttur verður sér þar ítrekað til skammar. Kominn er tími til, að dómarar fari að átta sig á fánýti legalismans.

(Legalism = strict adherence to the letter rather than the spirit of law)

Ekki er ástæða að örvænta, þótt héraðsdómarar telji umboðssvikara engilhreina, þar sem þeir hafi ekki sjálfir grætt. Hæstiréttur hefur oft snúið við dómum úr héraði í fyrstu málum Sérstaks saksóknara. Sér kannski umboðssvik, þótt þriðji aðili græði á umboðssvikum. Niðurstaða Hæstaréttar hefur verið sakfelling í langflestum dómsmálum Sérstaks. Vel er hugsanlegt, að Sigurjón Árnason hljóti makleg málagjöld. Hæstiréttur er undir smásjá fjölþjóðlegra dómstóla, sem efast um legalisma hans og hafa snúið dómum hans við. Hæstiréttur getur ekki lengur hagað sér eins og útey í vestrænni dómvenju og virt alþjóðasamninga að vettugi.

Viðbrögð Valdsins við fréttum af hríðskotabyssum eru öll í kross. Eru sagðar keyptar, eru sagðar ógreiddar enn, eru sagðar gefnar. Allt eftir því, hvað hentar talsmanninum hverju sinni. Getur þetta fólk ekki komið sér saman um eina lygi, kann það ekkert PR? Ekki getur Valdið einu sinni komið sér saman um, hve margar þessar byssur séu, 150 eða 200. Altjend er ljóst, að ætlun Valdsins var að halda vopnavæðingunni leyndri. Þegar upp komst, varð óundirbúið fjaðrafok í hænsnahúsinu. Jón F. Bjartmarz var látinn axla ábyrgð, rétt eins og einn auli ráði vopnavæðingunni. Ekki er enn bent á neitt tilefni fyrir hríðskotabyssunum.

Furðulegt er, að Norðmenn ákveði að hætta að gefa okkur jólatré, en gefi okkur í staðinn 200 hríðskotabyssur. Hver ákvað þetta og hver bað hann um það? Hvers vegna hafa einstakir lögreglustjórar ákveðið „sjálfstætt“ að vopnvæða löggubíla á sínu svæði? Hvers vegna neitar Hlynur Snorrason að tjá sig um vopnin í bílum hjá honum á Vestfjörðum? Hvers vegna fór þetta svona leynt? Hvers vegna kannast enginn við neitt í innanríkisráðuneytinu? Allir hafa misst málið. Nægja löggu ekki venjulegar byssur til að skjóta geðsjúklinga á færi? Hver ákvað þjálfun löggumanna í meðferð á hríðskotabyssum? Er allt löggukerfið orðið snargalið?

Þótt Heimssýn og aðrar þjóðrembuslóðir segi sífellt fréttir af ógæfu evrunnar, heldur sú mynt áfram að EFLAST. Hún hefur í áratug verið óbreytt í dollurum. Breska pundið hefur sigið gagnvart evru og kínverskt yuan hefur risið gagnvart öllum myntum. Allar myntir hafa sigið gagnvart gulli, nema yuan. Sú mynt er þó líka farin að riða vegna merkja um erfiðleika í efnahagslífi Kína. Evran hefur staðizt vandræði Grikklands og erfiðleika ýmissa annarra evru-ríkja. Hún er komin jafnfætis dollar í heimsviðskiptum. Evran er fín mynt, þegar á heildina er litið, en gagnið fer eftir innri styrk ríkja til að fylgja reglum hennar.

Dómstólar virðast telja umboðssvik og kennitöluflakk hvort tveggja vera löglega iðju. Legalismi þeirra stingur í stúf við vestræna dómvenju. Mér sýnist engu réttlæti verða komið fram hér innanlands í hinum ýmsu hrunmálum. Eina leiðin til réttlætis er að kæra innlenda dóma til erlendra fjölþjóðadómstóla. Reynslan sýnir, að þar finnst margvíslegt réttlæti, sem ekki finnst hér heima. Frábært er, að ein af þremur stoðum lýðræðis, dómsvaldið, er ekki algerlega á herðum fábjána. Réttlæti á Íslandi hefur ætíð helzt komið að utan og svo er einnig í hrunmálum. Við skulum ekki enn örvænta, þótt saksóknarar fari ýmsar fýluferðir.

Héraðsdómarar hafa sennilega verið gráti næst, er Sigurjón Þ. Árnason lýsti ofsóknum kerfisins gegn fátækum „fjölskyldumanni“. Ekki er gaman að þurfa að hafa lagatækni á tugmilljóna launum við að verjast „ofurvaldi“ ríkisins. Enda var Sigurjón sýknaður af ýmiss konar kærum um 13,6 milljarða umboðssvik. Meira að segja er til umræðu, að umboðssvik séu lögleg hér á eina staðnum í heiminum. Rétt eins og kennitöluflakk sé löglegt hér á eina staðnum í heiminum. Já það er svona, þegar dómarar kafa djúpt ofan í réttlætið. Það varðar líka mann í hvítri skyrtu, sem hefur varla ráð á að kaupa sér hálfa snúða. Réttlætið blómstrar.

Ísland setti um aldamótin 10% þjóðartekna í heilsugæzlu. Svipað og helztu heilsulönd heims, Norðurlönd, Þýzkaland og Frakkland. Eftir aldamótin hefur hlutfall okkar lækkað í 9%. Hlutfall okkar lítið í samanburði við Bandaríkin. Þau verja tvöfalt, 18% þjóðartekna. Eru þó með allt í steik. Hlutur sjúklinga í heilsukostnaði er 15% í Danmörku og Noregi, en hefur aukizt hér upp í 20%. Við erum þar með komin upp fyrir þau mörk, að fátækt fólk er farið að neita sér um heilsuþjónustu. Það hefur einfaldlega ekki ráð á að borga sinn hlut í dæminu. Heilsu Íslendinga mun því hraka á næstu árum og meðal-ævilíkur fara dvínandi.