Vilji þjóðin losna við heljartök auðgreifa, þarf hún fyrst að losa sig við forseta auðgreifanna. Ólafur Ragnar Grímsson hyggst þjóna auðgreifum með því að hindra gildistöku nýrrar stjórnarskrár og hindra fulla auðlindarentu. Eftir pólitískt andlát skjólstæðingsins er Ólafur óvinur þjóðarinnar númer eitt. Nú þurfa lýðræðisvinir að vanda sig. Okkur vantar alvöru skoðanakannanir til að sjá, hvaða forsetaframbjóðandi nær beztum árangri, þegar þeir eru paraðir gegn forsetanum. Lýðræðissinnar þurfa að kjósa taktískt að þessu sinni, kjósa þann frambjóðanda, sem mestan stuðning hefur. Við megum ekki kasta atkvæðum á glæ.

Oddvitar ríkisstjórnarinnar lugu að oddvitum stjórnarandstöðunnar, að stefnt sé að kosningum í október. Nýkomnir af þeim fundi sögðu þeir fjölmiðlum, að til greina kæmi að hafa kosningar í október, ef stjórnarandstaðan samþykkti þingmál ríkisstjórnarinnar. Kosningar verða semsagt að næsta vori. Bófarnir telja sig komast upp með það, því þeir telja andstöðuna lina. Bæði mæti fáir á útifundi og svo éti oddvitar stjórnarandstöðunnar úr lófa sterkra ráðherra, allir nema Birgitta. Við munum í tæpt ár hafa fjármálaráðherra og innanríkisráðherra tortólinga með lúkurnar í kassanum. Bófarnir munu áfram féfletta þjóðina.

Svona fær þjóðin nýju stjórnarskrána og rentuna af auðlindum sínum:
1. skref. Hættulegasti andstæðingur pírata, stjórnarskrár og auðlindarentu verður felldur í forsetakosningum í sumar. Ólafur Ragnar gerður skaðlaus.
2. skref. Píratar sigra í alþingiskosningum í vetur á grundvelli loforðs um nýju stjórnarskrána og innheimtu auðlindarentu með opnu útboði veiðiheimilda.
3. skref. Píratar mynda stjórn með þeim stjórnmálaöflum, sem fást til að styðja nýju stjórnarskrána og auðlindarentuna. Sem fást til að afgreiða stjórnarskrána á stuttu kjörtímabili, styðja þingkosningar þar á eftir og síðan endurtekið samþykki stjórnarskrárinnar í atkvæðagreiðslu á upphafi nýs kjörtímabils.

Ráðamenn dauðvona flokka heimta kosningabandalag við pírata til að halda stólum sínum á þingi. Samt þumbast þessir flokkar við að fallast á kröfu pírata um skjóta afgreiðslu stjórnarskrár. Annað hvort þeirrar, sem stjórnlagaráð samdi. Eða með þeim tæknilegu breytingum, sem gerðar voru í þingnefnd 2013 og gerðu stjórnarskrána skothelda. Í dauðvona flokkunum eru sumir ekki heilir í afstöðu sinni, hvorki til stjórnarskrár né til þjóðareignar á auðlindum. Þeir þjóna í raun auðgreifum landsins. Meðan þessir flokkar, Samfylkingin, Vinstri græn og Björt framtíð, eru með undanbrögð, geta þeir ekki vænzt kosningabandalags.

Fundur ríkisstjórnar og stjórnarandstöðu síðdegis í dag var marklaus með öllu. Ríkisstjórnin getur ekki forgangsraðað málunum, sem hún telur brýnust og getur ekki tímasett kosningar. Telur þær geta hugsanlega orðið í októberlok, ef öll súpa 75 mála hennar hafi þá verið samþykkt. Það er náttúrlega alveg út í hött. Hún ætlar að svíkja loforð um haustkosningar og hefur ekki tilbúna málaskrá. Hún veit raunar ekki sitt rjúkandi ráð og flýr inn í hroka, lygar og ósvífni. Gegn þessu duga engar þinglegar leiðir. Þjóðin verður að koma bófaflokkunum frá með látum. Mun fleiri eru þar siðblindir og einbeittir en Sigmundur Davíð einn.

Ekki er félegt ástandið á þjóðinni þessa dagana. Aflandsgreifar í skattaskjóli eru enn ráðherrar og formenn Sjálfstæðisflokksins. Helzti aðdáandi Sigmundar Davíðs og skattaskjólanna er orðinn forsætisráðherra. Klappstýra útrásarinnar og hatursmaður stjórnarskrár fólksins vill enn einu sinn hætta við að hætta við Bessastaði. Mótmæli tugþúsunda á Austurvelli geta ekki lægt hrokann, lygina og fýluna í Bjarna Ben. Hann er farinn er að minna óþægilega á Davíð Oddsson, áður en sá snappaði. Enn verða menn ríkir á pilsfaldi, aðstöðu, skattsvikum, hækkun í hafi og skyldum íþróttum auðgreifanna. Sem fyrr erum við bananaþjóðin fræga.

Ég er tæpast farinn að ná þessu enn. Sigmundur Davíð og aðstoðarmenn hans söfnuðu úrklippum af skrifum ritstjóra og blaðamanna. Kölluðu þá á teppið. Og þeir hlýddu jafnvel! Ég veit ekki, hvort er ömurlegra að skipa fyrir eða að hlýða. Þarna voru þeir nánast í röðum á biðstofunni, allt upp í útvarpsstjóra. Mættir til að hlusta á íslenzku útgáfuna af CIA og KGB. „Heyrðu, ef þú ferð ekki að halda þér á mottunni, látum við bara reka þig.“ Í bakgrunninum heyrist svo gargið í Vigdísi Hauksdóttir, er vill fá að sparka í allt og alla, sem ekki makka rétt. Þetta er fullkomlega galið lið pólitíkusa og handrukkara þeirra.

Ólafur Ragnar er engin kjölfesta. Hann er óvissan sjálf holdi klædd. Hefur ævinlega komið illu af stað, hvar sem hann hefur verið. Hefur ævinlega verið sundrungarafl í samfélaginu. Hefur alla öldina verið umboðsmaður auðgreifa, fyrst útrásarvíkinga og síðan kvótagreifa, sem óttast nýja stjórnarskrá. Hefur alla öldina verið þröskuldur í vegi þjóðarinnar á þrautagöngu hennar úr þrælkun auðræðis til lýðræðis. Mun á næsta kjörtímabili leita allra færa til að hindra innleiðingu lýðræðis. Mun misnota útúrsnúninga til að setja allt á hvolf að hætti lagatækna. Ólafur Ragnar gæti hindrað innleiðingu nýrrar stjórnarskrár.

Virkin hrynja hvert af öðru. Dagblaðið Stundin hefur í Panamaskjölunum rakið slóðir Jóns Ásgeirs Jóhannessonar og Ingibjargar Pálmadóttur í Panama. Þar er fyrirtækið Jovita, sem Jón Ásgeir á. Og þar er fyrirtækið Guru Invest, áður Moon Capital, sem Ingibjörg á og Jón Ásgeir hefur prókúru fyrir. Þessi huldu fyrirtæki voru öll í umsjá Mossack Fonseca og hafa staðið í umfangsmiklum flutningum á peningum. Guru borgaði til dæmis 2,4 milljarða fyrir Jón Ásgeir til Glitnis. Þið munið, að milljarðar voru afskrifaðir hjá fyrirtækjum hans. Við vitum núna, hvar týndu peningana er að finna. Nú getur Jón Ásgeir skilað.

Enn nýtur ekkert íslenzkt matarhús þeirrar náðar að fá eina Michelin-stjörnu. Líklega við hæfi, ekkert býður þann lúxus í umbúnaði, sem til þarf. Michelin-stjarna snýst um meira en matreiðslu. Því er enginn kafli um Ísland í Evrópubók Michelin og það skaðar ferðaþjónustuna. Til dæmis kemur ekki enn í ljós, hvort eitthvert veitingahús á skilið einn Michelin-haus, sem táknar mikil gæði fyrir skaplegt verð. Einkum fækkar það eyðslusömum, sem annars kæmu. Bill Clinton og almenningur eru sátt við hamborgara eða pítsu, jafnvel humarsúpu á Sægreifanum og pulsu með öllu og rigningu á Bæjarins beztu. En stjörnuleysið er hættuspil.

Vestrænir valdamenn segja, að sauma þurfi að skattaskjólum, að þau séu eitt af stóru vandamálum nútímans. Íslenzkir eru flestir á öðru máli. Nýi forsætis sér ekkert athugavert við skattaskjól, einhvers staðar verði peningar að vera og að flókið sé að eiga þá heima. Íslenzkir valdamenn skilja nefnilega lítið í siðum, siðleysi og siðrofi. Þeir eru flestir siðblindir. Stjórnarflokkarnir eru studdir málgögnum, einkum Morgunblaðinu. Hinn siðblindi Davíð Oddsson telur ekkert að athuga við „skattasniðgöngu“. Flinkir menn eigi að geta fundið glufur og nýtt sér þær. Ekkert athugavert við það, segir landsins dýrasti pólitíkus.

Er einn þeirra, sem vilja færa vald frá alþingi og forseta til þjóðaratkvæðis fólksins. Styð stjórnarskrána, sem fjórflokkurinn hefur árum saman falið ofan í skúffu. Á sama tíma efast ég um getu meirihluta fólks til að taka mikilvægar ákvarðanir. Þetta er vissulega þverstætt, en ég get skýrt máli mitt. Getuleysi fólks stafar af langvinnri fjarlægð frá valdinu. Aðeins einn dag á fjögurra ára fresti hefur fólk einhverja til að hlusta á sig. Væri fólkið í stöðugri návist við stýritæki valdsins, mundi það öðlast ábyrgð og ábyrgðartilfinningu. Hefðum öðruvísi kjósendur en þá, sem hingað til létu smala sér sem sofandi sauðum.

Ólafur Ragnar Grímsson hefur böðlast fram allt frá þeim tíma, er hann birtist á framabraut. Fékk ekki framgang í Framsókn, fluttist í Alþýðubandalagið. Á báðum stöðum hefur fólk beizkar minningar innan flokks og utan. Fór svo í siðlyftingu og fékk Bessastaði í verðlaun. Líka þar umdeildur, enda fluttist hann yfir til tortólinga útrásarinnar. Varð samherji Davíðs og pólitískur guðfaðir Sigmundar Davíðs. Hann er ég um mig frá mér til mín. Skildi eftir lemstraða förunauta og fékk nýja á færibandi. Jafnan slægur. Þykist hógvær en er eilíft sundrungarafl. Sundrar meira en nokkru sinni fyrr, hefur gert embættið hápólitískt og umdeilt.

Áður fyrr börðust nokkrir hópar valdastéttar um völdin í landinu. Áttu skrílinn með húð og hári. Gátu leyft sér að berjast innbyrðis. Ólafur Ragnar og Davíð sökuðu hvor annan um skítlegt eðli. Ekki lengur. Sameiginleg skelfing út af upprisu þjóðarinnar sameinar valdastéttina á undanhaldi hennar. Lýðræðið ber æ fastar að dyrum. Hvarvetna ryðst þjóðin fram og krefst réttar síns. Því styður Davíð núna Ólaf Ragnar sem síðasta vígi valdastéttarinnar. Honum er falið að standa í vegi stjórnarskrár fólksins. Honum er falið að vernda þrælahaldið og straum verðmæta úr landi. Forsetaframboð Ólafs Ragnars á að stöðva skrílinn.

Ólafur Ragnar Grímsson er klókur í skammtíma reddingum, en á erfitt með að sjá til langra tímabila. Hann lék hrikalega afleiki. Til dæmis þegar hann spilaði sig upp sem klappstýra útrásarinnar. Flaug með þeim spilltustu í einkaþotum vítt um heim. Til dæmis þegar hann veðjaði á ótraustan Sigmund Davíð og gerðist pólitískur guðfaðir hans. Í bæði skiptin brást honum mannþekking. Framtíðarsýn hans reyndist röng. En klóraði í bakkann með reddingum fyrir horn og spilaði sig upp í nýju hlutverki. Nýtur þess, að fólk er margt reikult í ráði og hefur skammtíma minni. Að margir ánetjast þeim, sem mest geta belgt sig út á haugnum.