Um allan heim sjáum við sömu harmsöguna. Auðfólk verður enn auðugra og fátækir verða enn fátækari. Við siglum inn í byltingu, þar sem allir tapa. Brauðmolar sáldrast ekki af borðum auðfólks, heldur hverfa í skattaskjól. Þessari þróun verður að snúa við og það strax. Við þurfum að losna strax við þessa hræðilegu ríkisstjórn. Hún hefur frá fyrsta degi eindregið aukið stéttaskiptingu. Einnig eru verkalýðsfélögin ónýt og Alþýðusambandið er hreinlega útibú greifanna. Við þurfum að koma á fót réttri auðlindarentu og eðlilegum auðlegðarskatti. Endar annars með, að fjöldi fólks fer á vergang. Þá loksins verður langþráð bylting.

Á erfitt með að komast yfir hneykslun mína á biskupnum yfir Íslandi. Geri mér þó grein fyrir, að teboð þjóðkirkjunnar er á áhrifalausu hliðarspori. Fjöldi Íslendinga er heiðarlega trúaður framhjá kirkjum. Tengir trú sína hvorki hræsni þjóðkirkjunnar né heilaþvotti sértrúarsafnaða. Þjóðkirkjan er eins og sjintó í Japan, fremur hefð en trú. Hún býður þjónustu við mikilvæga áfanga; nafngiftir, fermingar, giftingar og útfarir. Aðrir bjóða þetta líka, en þjóðkirkjan ræður í krafti hefðarinnar. Sárafáir mæta í kirkju utan þessarar hefðar. Því þarf ég að minna mig á, að fávíslegt vopnaglamur biskups hefur sem betur fer engin áhrif.

Trú er ópíum fyrir fólkið.
Íþróttir eru ópíum fyrir fávitana.
Morð eru ópíum fyrir hermennina.
Hríðskot eru ópíum fyrir löggurnar.
Hræsni er ópíum fyrir klerkana.
Bylting er ópíum fyrir menningarvitana.
Lygi+fals er ópíum fyrr pólitíkusana.
Að móðga alla er ópíum fyrir bloggarana

Látum vera, þótt biskupinn blessi byssurnar á Kirkjuþingi. Slíkt hefur lengi tíðkast í kirkjubransanum. En fáránlegt var að reyna að ljúga, að undirheimar séu að færa sig upp á  skaftið. Tölur sýna, að hefðbundið ofbeldi snarminnkar hér sem annars staðar í Evrópu. Eina bölið, sem eykst, er afbrotið að ofan, lygar og hræsni valdafólks, svo sem biskups og aðalgests kirkjuþings. Afbrot yfirstéttarinnar draga þjóðina til heljar, núna með hjálp biskups. Raðlygari valdhafanna vældi á þinginu yfir að fá ekki að síljúga í friði fyrir viðeigandi gagnrýni. Aðild þjóðkirkjunnar að teboðinu í Hörpu var þá ekki tilviljun, svei.

Ísland er að mestu gott. Landið er fagurt og frítt og hestarnir ánægjulegir. Veðrið er nógu gott til að leggja sig í grasinu, þar eru ekki snákar. Vandinn við landið eru svo Íslendingarnir. Um þá má segja langa sorgarsögu. Í stuttu máli er hér mikið um innræktað undirmálsfólk. Hér komast menn í æðstu stöðum upp með að tala eins og fávitar. Hér segir forsætisráðherrann tóman þvætting og forsetinn leitar vina í Rússlandi, Kína og á Arabíuskaga. Hér eru bófaflokkar við völd. Og þrælalýðurinn lætur yfir sig ganga, að auðlindirnar séu ruplaðar í þágu fárra. Verst er drýldni afdala- og útnesjakarla, blásin upp af þjóðrembu.

Það er rangt hjá biskupnum yfir Íslandi, að lögreglan „þurfi“ hríðskotabyssur. Hún hefur ekkert fyrir sér í því. Þvert á móti fækkar ofbeldisglæpum á Íslandi.  Engin merki eru um, að búast megi við byssubardögum við glæpaflokka næstu árin. Glæpir koma að ofan í samfélaginu, ekki að neðan. Biskupinn hefur bara látið lögguna ljúga því að sér. Hún sagðist einnig hafa tilhneigingu til að treysta fólki, unz annað komi í ljós. Þannig hugsaði ég einu sinni, en það er því miður liðin tíð. Vantreysta ber valdamönnum, unz annað kemur í ljós. Mér sýnist, að skrifstofa Ríkislögreglustjóra sé skipað rugluðum og ofbeldishneigðum stjórum.

Þau undur og stórmerki hafa gerzt í Bretlandi, að drjúgur meirihluti kjósenda styður aðild að Evrópusambandinu. Hefur ekki gerzt í aldarfjórðung. Sagt er, að fólk sé orðið þreytt á landsins mesta lýðskrumara, Nigel Farage. Flokkur hans fær þó enn góðan byr í aukakosningum. Þar í landi vegast á tvö gagnstæð atriði. Annars vegar verða kjósendur hræddir, þegar farið er að tala í fullri alvöru um úrsögn úr Evrópu. Hins vegar óttast þeir samt og hata útlendinga. En kenna ekki Evrópusambandinu um vandann, þótt það standi vörð um opin landamæri í Evrópu. Hagsmunir og fordómar vegast þarna á. Og þá verður margt skrítið í kýrhausnum.

Eðlilegt er, að spurt sé, hvort til siðs sé hjá kerfinu að svíkja undirritaða samninga. Landhelgisgæzlan segist ekki ætla að borga. Næsta mál er að upplýsa, hver undirritaði samninginn við norska herinn um 250 hríðskotabyssur. Einhver hlýtur að bera ábyrgð. Og hver stjórnar því að greiða ekki samþykktar skuldir. Einnig er eðlilegt, að spurt sé, hvort ekki sé farsælast að segja strax satt um svona mál. Frekar en, að hver aðili ljúgi á ýmsa vegu, hver í kross við hina. Er mönnum svona eðlislægt að ljúga fremur en að hugsa? Er í lagi að segja fúla fyndni í stað þess að svara eðlilegum spurningum? Enginn almannatengill þarna?

Nýr flötur er kominn upp í hríðskotamálinu. Héraðslögreglustjórar segjast ekki hafa beðið um vopnin og pólitíkusar þykjast ekkert vita. Böndin berast að þrem mönnum, forstjóra Landhelgisgæzlunnar, ríkislögreglustjóra og yfirlögregluþjóni hans. Þeir hafa leynilega sankað að sér 370 hríðskotabyssum, sem eru langt umfram ímyndaða þörf. Líklega eru þetta hugsjónamenn, sem vilja vera viðbúnir nýjum Gúttóslag, þegar ríkisstjórnin keyrir um þverbak. Í því felast tækifæri. Þegar Jón Bjartmarz sigar hvítliðum á almenning, verður einhver drepinn. Þá rís dagfarsprúð þjóðin upp í réttlátri ofsareiði. Veltir oki bófanna af herðum sér.

Til eru þrjár einfaldar leiðir til að hindra hrun Landspítalans. Hver ein nægir út fyrir sig. Kaupa má listann yfir rúmlega hundrað Íslendinga, sem geyma þýfi sitt í skattaskjólum. Hirða má þýfið, það eitt nægir. Ná má aftur í peningana, sem ríkisstjórnin gaf kvótagreifum með lækkun auðlindarentu. Hirða má þýfið, það eitt nægir. Ná má aftur í peningana, sem ríkisstjórnin gaf hinum ofsaríku með afnámi auðlegðarskatts. Hirða má þýfið, það eitt nægir. Og væri allt þrennt gert í senn, mætti leysa fleira en heilbrigðismálin. Koma mætti velferðarkerfi okkar að nýju í gang. Stöðva mætti kreppuna í menntakerfinu. Og borga skuldir.

Jón F. Bjartmarz yfirlögregluþjónn, Haraldur Johannessen ríkislögreglustjóri og Jóhannes Þ. Skúlason ráðherrafulltrúi lugu um hríðskotabyssurnar. Norski herinn sagði að lokum hið sanna. Þar tíðkast að segja satt, sem fáum dettur í hug hér í ræsi siðblindunnar. Engir ráðherrar eru sagðir hafa komið að leynimakkinu, þótt enn megi efast um, að rétt sé. Hér eru þeir sömu að verki og klúðruðu umsátri Sérsveitarinnar um sjúkling í Hraunbæ. Engir lögreglustjórar báðu um hríðskotabyssurnar, sem Jón og Haraldur þráðu svo sárt. Hvar á Vesturlöndum mundu siðblindir embættismenn ljúga út og suður eins og íslenzkir hafa gert?