Veit ekki nákvæmlega, hvernig við skiptumst í stéttir. Samkvæmt skuldastöðu heimilanna má ætla, að 15% hafi það mjög skítt og 35% eigi í viðráðanlegum fjárhagserfiðleikum. Stærsti hlutinn, 45% hefur það mjög gott, fer jafnvel í búðir í Boston. Ofan á þessu sitja svo 5%, sem græða á tá og fingri, einkum með því að ræna arði auðlindanna af þjóðinni. Með auðsköttum af ýmsu tagi má gera meira af því að færa fé þaðan niður til þeirra, sem verst hafa það. Um þetta snýst pólitíkin á Íslandi. Sjálfstæðisflokkurinn berst með klóm og kjafti gegn slíkri jöfnun. Hann er hagsmunatæki bófanna, sem rændu fé okkar.

Skýrsludansinn kringum Vaðlaheiðargöng hófst sumarið 2010, þegar Kristján L. Möller stakk fyrstu skýrslunni undir stól. Þar stóð nefnilega, að veggjöld þyrftu að vera tvöföld sú upphæð, sem samgönguráðherra lagði til. Kristján þoldi auðvitað ekki skýrslu, sem sagði sannleikann. Því sérpantaði hann aðra niðurstöðu. Þá fóru óháðir aðilar að skipta sér af ruglinu. Þeir sýndu fram á alveg það sama og fyrsta skýrslan, sem Möller lagðist á. Þá var kominn nýr kjördæmispotari í stól samgönguráðherra. Steingrímur J. Sigfússon sérpantaði enn eina skýrsluna. Þannig eru vinnubrögð fjórflokksins ætíð söm og jöfn.

Gamla biblían New York Times hefur sett mjög ofan síðustu ár í stuðningi við bankabófa. Samt er þar enn sumt bitastætt, svo sem samræður umba blaðsins við lesendur þess. Arthur Brisbane varpaði fram spurningu: Hvort fréttamenn eigi að stinga gat á rangfærslur pólitíkusa. Almenna svarið var: “Is this a joke? This is your job”. Einfaldara getur það ekki verið. Lesendur telja, að fréttamenn eigi að hrekja rangfærslur pólitíkusa, en ekki bara taka á þeim með silkihönzkum. Clay Shirky fjallar í Guardian í dag um þessa skemmtilegu umræðu. Hann telur bandaríska standa sig illa. Hvað um íslenzka?

Már Guðmundsson er kominn í mál við Seðlabankann vegna of lágra launa sinna. Sama dag tilkynnir hann, að fyrirhugaðar launahækkanir í atvinnulífinu séu of miklar. Hann vill bara, að hann sjálfur hækki í launum, en ekki aðrir. Seðlabankastjórinn er sá fyrsti í heiminum, sem fer í mál við bankann sinn fyrir að fara eftir tilmælum sama seðlabankastjóra. Rökfræði Más er ekki upp á marga fiska. Hann virðist telja, að forsætis hafi lofað sér hærri launum en hún hafði gert að stjórnarstefnu: Enginn hefði hærri laun en hún sjálf. Seðlabankastjórinn á að hætta þessu eilífa launatuði sínu og segja bara upp.

Fjölmiðlar hafa talið þjóðinni trú um, að hér sé allt á hverfanda hveli. Í rauninni er ástandið harla gott svona skömmu eftir hrun. Auglýsingar eftir starfsfólki belgjast út og erfitt er að fá fólk í vinnu. Erlendar stofnanir setja Ísland ofarlega í röð sem álitlegan fjárfestingarkost, því umbúnaður erlendra fjárfestinga sé vinsamlegur. Svokallaður hagvöxtur er mikill og fer vaxandi. Alþjóða gjaldeyrissjóðurinn stillir Íslandi upp sem fyrirmynd í viðreisn efnahags. Fjölmiðlar þjóna hins vegar hagsmunum þeirra, sem tala niður hagkerfið. Þeim hefur tekizt að telja þjóðinni trú um vandræðaástand.

Forstjóri fyrirtækis getur ekki höfðað mál gegn fyrirtækinu nema víkja úr sessi meðan málaferlin standa. Már Guðmundsson getur ekki verið bankastjóri Seðlabankans meðan hann stendur í málaferlum gegn bankanum. Slíkt er bara óhugsandi. En Már hefur lítinn siðferðis-kompás sem sendisveinn Jóhönnu í bankanum. Veit næsta lítið um mannasiði. Með því að reyna að kæra upp kaupið sitt hefur hann tapað trausti landsmanna, hafi hann áður haft slíkt traust. Seðlabankastjóri hefur ekki reisn til að haga sér eins og embættismaður. Því þurfa aðrir að taka ómakið af honum og því er nærtækast að reka hann.

Engin ráðagerð er svo arfavitlaus, að ráðherra geti ekki fundið sérfræðinga til að mæla með henni, lagatækna, verktækna, bókhaldstækna. Steingrímur J. Sigfússon hefur fundið verkfræðinga til að mæla með Vaðlaheiðargöngum. Telur það núlla út álit óháðra aðila. Framtak ráðherrans er þetta venjulega rugl, sem er pólitíkinni til skammar. Fyrir löngu ákváðu Steingrímur og Kristján Möller, að þessi pólitísku göng skyldu gerð, burtséð frá allri hagkvæmni. Þeir eru pólitíkusar gamla tímans, hins gamla Íslands, sem varð endanlega gjaldþrota í október 2008. Pantaðar sérfræðingaskýrslur breyta engu um það.

Brjóstastækkanir á Íslandi voru þessi venjulegi einkarekstur. Læknar rökuðu saman peningum og tjónið lendir svo á skattgreiðendum. Læknar eru eins og bankar, gróðinn er einkarekinn og tapið er þjóðnýtt. Samt kemur í ljós, að reglur voru hunzaðar. Læknar héldu ekki saman skýrslum og neituðu að láta landlæknisembættið hafa upplýsingar. Yfirlæknum á ríkisspítölum er bannað að vera í einkarekstri, en samt var þeim leyft það. Í áratug var þetta umdeilda franska sílikon bannað í Bandaríkjunum, en samt hélt darraðardans græðginnar linnulaust áfram. Er virkilega í lagi að setja kostnaðinn á skattgreiðendur?

Tvennt er mér morgunljóst. Helgi Seljan er einn bezti blaðamaður landsins um þessar mundir. Og Gunnar Bragi Sveinsson er einn versti pólitíkus landsins um þessar mundir. Þegar Gunnar Bragi sakar Helga um að misnota aðstöðu sína í þágu Samfylkingarinnar og nýrra framboða, þarf ekki frekari vitnanna við. Gunnar Bragi framsóknarmaður er að slá ódýrar keilur að venju. Að venju. Hins vegar er ástæða til, að kuldahrollur fari um okkur. Gunnar Bragi kemst fyrr eða síðar til valda hér á landi. Mun þá örugglega aftur misnota aðstöðu sína til að reyna að hindra sjónvarpið í að segja frá nýjum framboðslistum.

Vinstri grænir hafna sérfræði á sama hátt og hrunverjar. Ögmundur Jónasson hafnaði úrskurði Skipulagsstofnunar um þverun fjarða í Barðastrandasýslu. Sagði augljóst mál, að það hafi áhrif á umhverfið og breyti því á ýmsa lund, þegar ráðist sé í vegaframkvæmdir. Alveg eins og útúrsnúningar Halldórs Ásgrímssonar og Davíðs Oddssonar um Kárahnjúka. Steingrímur J. Sigfússon staðfesti brottrekstur vísindamanns úr formennsku Hafró og skipun óvenjulega froðufellandi ofveiðisinna úr röðum kvótagreifa. Sú hafði sagt Hafró ógna sjávarútveginum. Vinstri grænir eru sami gerræðisflokkurinn og allir hinir.

Allt er við það sama á Íslandi. Bönkum er stjórnað af bófum í boði vinstri ríkisstjórnar. Enginn hefur verið dæmdur fyrir að setja Ísland á hausinn, ekki einu sinni Geir H. Haarde. Sömu embættis-silkihúfur stjórna landinu og hafa svo ömurlega gert það um áratugi. Enn var reynt að ráða framsóknarmann í Bankasýslu og Flokksmaður ráðinn í Hæstarétt. Sérhagsmunaráðuneyti Jóns Bjarna hagaði sér eins og það hefur gert frá ómunatíð. Kvótagreifar og álver hirða afraksturinn af auðlindunum. Hvar er þessi aðlögun að Evrópu, sem andstæðingar Evrópusambandsins kvarta um? Má ég biðja um einhverja aðlögun.

Spyrja þarf Vilhjálm Bjarnason, hvort einhver auðugur skattgreiðandi hafi verið brenndur nýlega á báli. Hann líkir auðmannasköttum stjórnvalda við galdraofsóknir fyrri alda. Sú samlíking er engan veginn í lagi. Þótt hún hafi verið sett fram hjá Viðskiptaráði, sem frægt er að endemum. Ráðinu, sem pantaði og borgaði heimsfræga skýrslu Tryggva Þórs Herbertssonar og Frederic Mishkin um ágæti íslenzkra banka. Á vettvangi ráðsins kann að vera til siðs að bulla út í eitt. En Vilhjálmur smækkar við að fullyrða, að hér sæti fólk galdraofsóknum. Vonlegt er, að Björn Valur Gíslason efist um geðheilsu hans.

Fáránlegt væri að leyfa Landsbankanum að byggja steinkastala í miðbænum. Enn fáránlegra væri að rífa gamla Sjálfstæðishúsið fyrir hótel við Ingólfstorg. Gamli Landsbankinn við Austurstræti tekur upp tugi lengdarmetra við götuna. Gerir þann kafla eins dauðan og Héraðsdómur aðeins austar við sömu götu. Steindauð skrifstofuhús eiga ekki heima í lifandi miðbæ. Bankinn og dómurinn eiga raunar heima í Ódáðahrauni, fjarri venjulegu fólki. Og nóg er húsrými fyrir ráðgerð hótel í borginni, þótt ekki séu rifin gömul hús í því skyni. Of tregt gengur að drepa hugsjónina um nútíma steinkastala í gömlum miðbæjum.

Aðdáendum Ólafs Ragnars Grímssonar finnst harla sniðugt, að hann tali út og suður um forsetatíð sína. Hann talar þar eins og pólitískur refur, sem hann einmitt er. Pólitískur refur, sem taldi aðdáendum sínum trú um, að hann væri maður alþýðunnar. Varð svo frægastur af vinskap við innlenda útrásarbófa og erlenda harðstjóra í Kína, Indlandi og Arabíuskaga. Bjargaði sér fyrir horn með því að koma IceSave fyrir dómstól. Er enn að gæla við Kína og Indland og lýsa frati á Evrópu. Fyrsti forsetinn, sem talar þokukennda íslenzku, þegar hann tjáir sig um áform sín. Og heimskir aðdáendurnir kyssa alltaf vöndinn.

Væntanlegur forsætis var aðili að vafningi austur í Asíu með milljarða tjóni hjá Sjóvá. Það lenti á herðum skattgreiðenda. Væntanlegur fjármála skrifaði villt hrós um fjármálakerfið, þegar það var um það bil að rúlla. Væntanlegur efnahags skar upp herör gegn sparisjóðum sem “fé án hirðis” og setti þá á hausinn. Væntanlegur orkuráðherra er gift stærsta álveri landsins, sem fékk auðlind okkar gefins. Kúlulánadrottningin verður menntamála. Atvinnuráðherra verður stjórnarformaður sjóðs níu, sem Geir Haarde lífgaði á okkar kostnað. Mútuþegar, skattsvikarar og efnisþjófar þingflokksins komast samt ekki að.