Ég treysti Mats Josefsson til að meta kreppuna rétt. Hann er útlendingur, ekki einn af þessum andskotans Íslendingum með annarlega hagsmuni í hverjum vasa. Josefsson segir, að ríkisvaldið verði að byrja að segja bankastjórum og bankaráðum fyrir verkum. Hætta að láta þau komast upp með að hunza gefin fyrirmæli, samanber Ásmund Stefánsson. Heyrið það Framsókn, hættið að styðja Davíð í laumi! Ég trúi Josefsson, þegar hann segir, að bankastjórarnir beri ábyrgð á hruninu. Þegar hann segir þá nýju ekki mega haga sér eins og ríki í ríkinu. Nýju bankastjórarnir virðast ekki átta sig á, að ríkið á bankana.

Sjálfstæðisflokkurinn í fyrri ríkisstjórn vildi lög um breyttan seðlabanka, svo hægt væri að skipta út bankastjórunum. Sömu lög og nýja stjórnin vill fá samþykkt á Alþingi. Mogginn er á sama máli. Segir: “Seðlabanki Íslands nýtur ekki trausts, hvorki innanlands né utan.” Og: “Formaður bankastjórnar Seðlabankans, Davíð Oddsson, hefur iðulega hleypt öllu í bál og brand með ummælum sínum, í stað þess að lægja öldur og stuðla að stöðugleika eins og seðlabankastjórar eiga að gera.” Ég hef enga trú á, að hugur fylgi máli í spánnýrri andstöðu nokkurra frjálshyggju-þingmanna við Seðlabankafrumvarpið.

Ekki veit ég, hvern fjandann Ólafur Ragnar Grímsson forseti er að blaðra eins og Davíð Oddsson. Báðir fjalla um, að Íslendingar muni ekki borga reikninga sína. Ólafur Ragnar var nú síðast að æsa Þjóðverja með slíkri hótun. Eins og hann haldi sig vera ríkisstjórnina. Þessir gömlu fjandvinir magna reiði útlendinga gegn okkur. Þeir eiga ekki að tala fyrir hönd þjóðarinnar. Þeim er bara svona mikið mál að hlusta á sjálfa sig tala. Við þurfum að losna við alla þessa langt gengnu sjálfhverfinga, sem flækjast fyrir endurreisn samfélagsins. Burt með báða fjandvinina.

Vitum, að frjálshyggjan fól í sér skort á regluverki og eftirliti. Ofsatrúað frjálshyggjulið var sett á toppa Fjármálaeftirlitsins og Seðlabankans og olli hruni þjóðarinnar. Má ekki gleymast í tímans rás. Frjálshyggja er ofsatrú eins og marxisimi og fasismi. Hún á ekkert skylt við hagfræði. Allt er þetta mislukkuð trú á einfaldar lausnir í þjóðmálum. Aðeins sannfærðir trúmenn gátu horft á hrunið gerast án þess að sjá það gerast. Trúræknir eru farnir að greina milli góðrar stefnu og vondra karla. Rétt eins og kommarnir gerðu í gamla daga, þegar þeir gátu ekki lengur afsakað Sovétríkin.

Davíð er bara pólitískur greifi. Saga hans er samfelld kúgun og hefnd. Þar á ofan innleiddi hann frjálshyggju í ríkisrekstur. Einkavinavæddi bankana og kom upp andvana fjármálaeftirliti. Í Seðlabankanum hefur hvert furðuverkið rekið annað. Skáldaði upp rússnesku risaláni, gerði brezk stjórnvöld brjáluð af reiði. Á skrifstofu sinni skipuleggur hann flokkspólitískar aðgerðir og eignarhald í Mogganum. Erlendir seðlabankar og stjórnvöld vilja ekki koma nálægt Íslandi meðan ósvífni greifinn er við völd. Umheimurinn og þjóðin heimta að hann víki. Davíð er ósvífnasti maður landsins, miðaldagreifinn.

Náhirð Davíðs segir ítrekað, að hann hafi ekkert gert af sér í Seðlabankanum og sæti því einelti. Í bloggheimum hafa hins vegar flogið póstar með lista yfir 23 afglöp hans í starfi. Þau eru flest alvarleg og byggjast á, að hann hugsar enn eins og ofbeldis- og hefndarhneigður pólitíkus. Það hefur hann alltaf gert og gerir enn. Erlendis furða menn sig á þrásetu hans í bankanum, svo sem fram kom í fréttum fjölmiðla í morgun. Davíð er mesta plága, sem riðið hefur yfir þjóðina í nokkrar aldir. Hann ber persónulega langmesta ábyrgð á lífskjarabresti og álitshnekki þjóðarinnar í þessum rökkurbýsnum.

Jóhanna Sigurðardóttir lofar vistmenn Seðlabankans í nýju bréfi, þá Eirík Guðnason og Ingimund Friðriksson. Gaurana, sem áttu að stjórna bankanum með Davíð Oddssyni. En komu ekki upp orði til að andmæla ruglaðri siglingu Davíðs. Eru bara vistmenn, sem taka við feitu launaumslagi mánaðarlega. Brýnt var að vega að starfsheiðri þeirra, sem er enginn. Raunar var ekkert beinlínis við störf þeirra að athuga, því að þau voru engin. Þeir voru bara niðursetningar hjá Davíð. Gylfi Magnússon ráðherra segir Seðlabankann trausti rúinn og næstum óstarfhæfan. Óþarft var að sleikja vistmennina upp.

Dorrit Moussaieff segir sannleikann í viðskiptatímaritinu Conde Nast Portfolio. Hvað eftir annað reynir Ólafur Ragnar Grímsson að þagga niður í henni, en tekst ekki. Dorrit er sjálfstæður einstaklingur, hefur skynsamlega sýn og segir það, sem hún sér. Forsetinn er hins vegar flæktur í neti þess, sem má og ekki má. Dorrit segir sig hafa langað til að taka þátt í mótmælum við alþingishúsið, en Ólafur hafi bannað það. Við lestur viðtalsins við þau hjón dettur mér helzt í hug, að Dorrit sé ekki vel gift. Getum við ekki fengið hana fyrir forseta?

Samkvæmt fjárlögum nýs árs eiga 22% af heildartekjum ríkisins að renna til fjármagnskostnaðar. Fyrir utan kostnað við IceSave skuldir þjóðarinnar. Sem lenda á þjóðinni bara vegna vanhæfu stjórnarinnar. Það eru 350 milljarðar króna, jafngildi eins árs ríkistekna. IceSave kemur ekki fram á þessu ári, en næsta ár verður ofsaþungt. Þar á ofan eru nýir bankar látnir hjálpa gæludýrum á kostnað skattgreiðenda. Líklegt er, að fjármagnsgreiðslur vegna frjálshyggju fari í þriðjung ríkistekna á næsta ári og árin þar á eftir. Þau ár verður lítil velferð í landinu. Það verður sárast við hrunið.

Pólitíska breytingin í samfélaginu er, að Samfylkingin hrökk úr dauðadæmdum Blair-isma yfir í norræna kratísku. Á einum fundi í Þjóðleikhúskjallaranum. Ingibjörg Sólrún missti frjálshyggjutökin á flokknum, sem rambaði inn á sína gömlu stefnu. Þar með var ekki lengur meirihluti á þingi fyrir frjálshyggju. Þar eru þrír flokkar gegn Davíð tortímanda í Seðlabankanum. Bara Sjálfstæðið eitt er til varnar. Þetta eru þáttaskil í stjórnmálum landsins. Eins og víðast annars staðar í heiminum hefur pendúllinn skyndilega sveiflast frá frjálshyggju yfir til hefðbundins kratisma. Þetta skilur kolkrabbinn ekki.

Ásmundur Stefánsson var skipaður formaður bankaráðs nýja Landsbankans. Eftir stjórnarskiptin bað nýi, ópólitíski viðskiptaráðherrann, hann um að auglýsa eftir bankastjóra. Ásmundi fannst önnur lausn vera sniðugri. Hann skipaði sjálfan sig sem bankastjóra. Síðan fór hann í mánaðar ferð til Indlands, burt frá kreppunni. Ásmundur er grófasti gaur gamals kerfis, sem nú er verið að afnema. Hann lítur á hlutverk sitt sem aðferð við að koma sér sem bezt fyrir við trogið. Öll nýju bankaráðin eru því miður í gamla stílnum, skipuð flokkspólitískum kommissörum. Þeirra grófastur er þó Ásmundur Stefánsson.