Eðlilegt er, að heimsþekkt hæfnisfólk eins og Eva Joly fái mikið fé fyrir að hjálpa Íslendingum. Við erum þar að kaupa heimsgæði og væntum árangurs. Hins vegar eru innlend ofurlaun ekki við hæfi, því að Íslendingar eru yfirleitt bara venjulegir. Þeir geta ekki meira en hver annar. Það var einmitt harmur Íslands á tíma vanhæfu stjórnarinnar, að ofurlaunamenn landsins gátu ekki neitt. Málgögn hægri manna býsnast þessa dagana yfir launum Joly. Við skulum ekki hlusta á málgögnin, þau eru bara að reyna að koma illu af stað. Ráðning Joly var svo frábær, að engum hægri manni hefði getað dottið hún í hug.

Athyglisvert er, að auðríki heimsins fara ekki eftir kenningum og fyrirmælum Alþjóða gjaldeyrissjóðsins. Í kreppunni vill hann samdrátt í ríkisrekstri, en auðríkin magna ríkisrekstur sinn á sama tíma í sömu kreppu. Af hverju ættum við að taka mark á sjóðnum úr því að auðríkin gera það ekki? Í raun er sjóðurinn rekinn á úreltum forsendum Washington-samkomulagsins, sem enginn fer lengur eftir. Ábyrgðarhluti er að beita dólgahagfræði á ríki, sem standa illa. Kröfur um sinnaskipti í sjóðnum fara harðnandi með hverju ári. Skipta þarf út trúarsetningum frjálshyggjunar, sem valda bölvun um heim allan.

Níu af hverjum tíu Íslendingum eru frekar eða mjög ánægðir með líf sitt, þrátt fyrir kreppuna. Þetta segir okkur enn ein skoðanakönnunin. Aðrar kannanir sýna, að stjórnarflokkarnir tveir hafa öruggan meirihluta kjósenda. Loka varð stöð með áfallahjálp, því að fáir vildu nota hana. Engir biðlistar hafa myndazt á stöðum, þar sem lagður er grunnur að minni greiðslubyrði fólks. Fólk er hætt að berja búsáhöld á Austurvelli. Samtals sýnir þetta, að almennt telur fólk hreyfingu vera komna á samfélagið í átt til betri tíma. Sú skoðun er sennilega fullsnemma fram komin. En bjartsýni fólks er mikil.

Enn eimir af gamalli spillingu, ekki bara í skiptanefndum og bankaráðum. Einnig í stjórnum Seðlabankans og Fjármálaeftirlitsins. Þær hafa enn ekki komið sér saman um að ráða Þorvald Gylfason í Seðlabankann og Vilhjálm Bjarnason í Fjármálaeftirlitið. Gæla við arkitekta hrunsins í Seðlabankanum og aðra afturbatalausa. Verri er stjórn Fjármálaeftirlitsins, sem leyfir yfirmönnum að ógna blaðamönnum í krafti bankaleyndar. Stjórnin er greinilega úti í hrauni að aka. Hefur verið rangt valin. Eftirliti með glæpastofnunum fjármálanna kemst ekki í lag fyrr en skipt er út þessum spilltu stjórnum.

Vanhæfir eru enn við völd í bönkunum. Við höfum bankastjóra og yfirmenn í bönkunum, sem við viljum ekki hafa. Þarna eru kúlufólk og indíafarar. Þarna eru yfirmenn, sem voru við völd á tíma loftbóluvæðingar. Þarna eru sjálfir forvígismenn loftbóluvæðingar. Við þurfum að losna við allt þetta fólk úr bönkunum. Því miður hefur ekki tekizt að hreinsa út. Ný bankaráð hafa hvorki skilið hlutverk sitt né skilið nýja tíma. Frægasta dæmið er af indíafaranum, sem réð sjálfan sig sem bankastjóra. Sumpart eru bankaráð og skilanefndir arfur vanhæfrar stjórnar. Sumpart hefur verið endurnýjað með spilltu fólki.

Búsáhaldabyltingunni er lokið. Meðan fólk fæst ekki út á torg til að berja búsáhöld, er byltingunni lokið. Enginn barði búsáhöld utan við landsfundi Flokksins og Samfylkingarinnar. Enginn ber búsáhöld fyrir utan skrifstofu landstjóra Alþjóða gjaldeyrissjóðsins. Enginn ber búsáhöld við aðsetur gömlu bankastjóranna eða útrásarvíkinganna. Enginn ber búsáhöld fyrir utan málþóf Flokksins á þingi. Er það þó síðasta óafgreidda mál búsáhaldabyltingarinnar, stutt fjórum þingflokkum. Annað er komið í rífandi gang. Meðan menn fást ekki til að berja búsáhöld, verður að líta svo á, að þeir játi, að svo sé.

Engin sátt er um stefnu Alþjóða gjaldeyrissjóðsins. Hún er gamaldags trú á frjálshyggju og fjármagnseigendur. Sjóðurinn gerði illt vera í mörgum ríkjum heims, Argentínu, Chile, Suður-Kóreu, Rússlandi og víðar. Joseph Stiglitz nóbelshagfræðingur hefur skrifað þykka bók um afglöp sjóðsins um tíðina. Nú segir Stiglitz, að áherzla sjóðsins á háa vexti sé tómt rugl. Hann segir einnig, að áherzla hans á niðurskurð ríkisútgjalda sé líka tómt rugl. Lága vexti og opinberar framkvæmdir þurfi til að starta atvinnulífi á nýjan leik. Stiglitz telur sjóðinn rekinn á grundvelli úreltra trúarbragða.

Tafizt hefur að ráða Vilhjálm Bjarnason sem forstjóra Fjármálaeftirlitsins. Enn er þar gamla gengið vitlausa við völd. Það gefur sér tíma til að saka tvo blaðamenn um rof á bankaleynd. Hver andskotinn er þetta, er ekki allur heimurinn að afnema bankaleynd, jafnvel G20 topparnir í London? Engin furða er, að allt sé öfugsnúið hjá stofnun með svona úrelt hugarfar. Fráleitt er, að gamla fíflagengið í eftirlitinu gefi sér tíma til að vernda spillinguna á þessu sviði. Strax þarf að reka höfunda og ábyrgðarmenn hins undarlega bréfs. Burt með þetta lið. En til þess vantar nýjan forstjóra með nýjan sóp.

Pétur Blöndal varði í gær Seðlabankann fyrir að hafa fleygt 520 milljörðum í bankana rétt fyrir hrunið. Bankinn varð fyrir óbærilegum þrýstingi utan úr bæ, sagði þingmaðurinn. Til dæmis frá fjölmiðlum, sem studdu banka og útrás. Davíð Oddsson var því ekki sjálfum sér ráðandi, þegar hann grýtti öllu þessu fé á bálið. Það var ekki honum að kenna, heldur öllum hinum. Davíð var bara verkfæri. Pétur Blöndal er hornsteinn frjálshyggjunnar. Hann á spakmælið um gamla Spron: Fé án hirðis. Á landsfundinum reis hann ítrekað upp til varnar frjálshyggju. Uppskar meira klapp en aðrir. Slíkt er ástandið á Flokknum.

Joe Biden, varaforseti Bandaríkjanna, kvartar yfir andófi í London. Segir fólk eiga að hjálpa stjórnvöldum við að leysa deiluna, ekki þæfast gegn. Biden misskilur andófsfólk. Það er ekki andvígt afnámi bankaleyndar og opnun skattaskjóla. Það er andvígt forustu stjórnvalda, einkum í Bretlandi og Bandaríkjunum. Vill ekki, að peningar skattgreiðenda, barna þeirra og barnabarna séu notaðir til að bjarga bankavíkingum. Nánast öll viðleitni stjórnvalda þessara landa felst í að reyna að draga vitfirringa að landi. Hún felst ekki í að hjálpa almenningi. Þess vegna er andófið í London.

Þorvaldur Gylfason er sjálfkjörinn Seðlabankastjóri eins og Vilhjálmur Bjarnason er sjálfkjörinn forstjóri fjármálaeftirlitsins. Þorvaldur sá fyrir hrunið allan tímann og skrifaði sífellt um hætturnar. Þáverandi valdhafar hlustuðu ekki á hann. Sögðu manninn skrítinn að vera að juða svona tóma vitleysu. Það var sú ríkisstjórn, sem ævinlega mun ganga undir heitinu Vanhæfa ríkisstjórnin. Þorvaldur er vel menntaður, vel virtur í sinni grein um heim allan. Hann er miklu betri kostur en fyrrverandi eða núverandi starfsmenn bankans. Rétt val er auðvelt, Þorvald Gylfason í Seðlabankann.

Ríkisstjórn og alþingi stuðluðu að úreldingu krónunnar með því að banna hana í utanríkisviðskiptum. Stíga má fleiri skref, banna krónuna á ýmsum sviðum innanlands. Þannig færumst við inn í evruna án þess að gera það. Með því að hvetja til notkunar erlendra gjaldmiðla á ýmsum sviðum. Þannig tökum við ekki einhliða upp evru, heldur liðkum til fyrir frjálsari notkun gjaldmiðla. Þannig verðum við hnattvænni. Lífeyrissjóðir gætu til dæmis farið að borga mér og öðrum ellismellum í evrum. Eða svissneskum frönkum. Það mundi gleðja alla málsaðila. Drepum krónuna með þúsund nálastungum, það er ljúfa leiðin.

Joseph Stiglitz nóbelshagfræðingur ræðir kreppuna í grein í International Herald Tribune í dag. Hann segir aðgerðir stjórnvalda felast í, að gróði sé einkavæddur, en tap sé þjóðnýtt. Í Bandaríkjunum og víðar er bönkum og fjármagnseigendum bjargað á kostnað skattgreiðenda. Sama hefur verið gert hér á landi, en í smærri stíl. Grein Stiglitz er fremur þung, en góð lesning. Hún sýnir, að enn ræður ofsatrú frjálshyggju ríkjum á Vesturlöndum og í samtökum þeirra. Ég minni á Alþjóða gjaldeyrissjóðinn í því samhengi. Vonlaust er að reyna að lækna blússandi sjúkdóm með sjúkdómnum sjálfum.