Næsta stig á eftir lýðræði er auðræði. Það er þegar komið til skjalanna í Bandaríkjunum. Þar kemst enginn maður á þing, nema fyrir gjafafé stórra fyrirtækja. Hver einasti þingmaður er skuldbundinn auðugum hagsmunum. Og allir forsetar landsins eru enn háðari. Öll lagasetning í Bandaríkjunum er miðuð við hagsmuni stórfyrirtækja og auðmanna. Þess vegna er velferðin að brotna niður í landinu. Stjórnarstefnan miðast við hagsmuni bandarískra fyrirtækja í hnattvæðingu. Þess vegna er ráðist á lönd í þriðja heiminum, Afganistan, Írak og næst Íran. Og auðræðið sækir víðar fram um heiminn.

Frakkar hafa fengið sinn Bush. Nicolas Sarkozy forseti hefur stjórnlausa óskhyggju að hagstefnu. Neitar að mæta heimatilbúnum efnahagsvanda. Hann kennir Seðlabanka Evrópu um hann. Og bankastjóranum Jean-Claude Trichet, sem er franskur. Sarkozy neitar að spara útgjöld ríkisins og lækkar þar á ofan skatta. Það er dæmigerður Bush. Frakkinn heimtar þar á ofan lækkun forvaxta, sem Bush hefur ekki heimtað. Francois Fillon forsætisráðherra viðurkenndi fyrir viku, að Frakkland rambi á barmi gjaldþrots. Hinn nýi forseti Frakklands hefur reynzt vera sjónhverfingamaður og lýðskrumari.

Í Mogganum í gær skrifar Davíð Logi Sigurðsson um blogg Egils Helgasonar og mitt um fund Amadinejad í Columbia-háskóla. Hann telur skrif okkar sýna, að forseta Írans hafi tekist vel upp í áróðursstríðinu. Það er skökk rökfræði Davíðs. Ekki var það Amadinejad, sem ákvað, að Lee C. Bollinger rektor yrði með dónaskap á fundinum. Það var rektorinn sjálfur. Hann flutti dónaskapinn áður en gesturinn byrjaði að tala. Við Egill vorum að gagnrýna gestgjafann, ekki að taka þátt í áróðursstríði stórvelda. Forsetinn er varla svo klár, að hann hafi fyrirfram spáð dónaskapnum. Og þannig spilað á íslenzkt blogg.

Halldór Blöndal segir í Mogganum, að fleiri en hann og Hjálmar Árnason styðji friðarverðlaun fakírs. Hann segir nokkra íslenzka þingmenn hafa sent nóbelsnefndinni tilnefningu. Sjálfir eru Halldór og Hjálmar hættir á þingi. Huldumennirnir vilja, að indverski fakírinn Sri Chinmoy fái friðarverðlaun Nóbels. Þingmenn, sem styðja verðlaun handa umdeildum fakír eiga ekki að fela sig. Við eigum að fá að vita, hverjir sendu tilnefninguna aðrir en Halldór og Hjálmar. Fakírinn er frægur peningaplokkari, sem lifir á trúgirni. Hann hefur víða lyft fólki, til dæmis Steingrími Hermannssyni.

Út var að koma bókin “A Game As Old As Empire”. Hún segir frá glæpaverkum hnattvæðingarinnar. Fyrrverandi starfsmenn fjölþjóðabanka, öryggissveita og fjölþjóðasamtaka segja þar reynslu sína. Hún er gefin út í framhaldi af “Confessions of an Economic Hit Man” eftir John Perkins. Höfundarnir segja skelfilega sögu af stríðum, morðum og efnahagsofbeldi á vegum Halliburton, Shell, Bechtel og annarra risafyrirtækja. Á vegum Heimsviðskiptastofnunar, Alþjóðabankans, og annarra merkisbera hnattvæðingar. Á vegum Bretlands og Bandaríkjanna. Olíuránið í Írak er blóðugasti glæpur hnattvæðingarinnar.

Þjóðarmorðið í Rúanda var framið á vegum vestrænna ríkja og fyrirtækja, sem vildu komast yfir sjaldgæfa málma í Kongó. Hernám Íraks er framið á vegum Bandaríkjanna, sem vilja komast yfir olíulindir svæðisins. Það hefur Alan Greenspan játað, fyrrverandi Seðlabankastjóri Bandaríkjanna. Shell hefur staðið fyrir fjöldamorðum til að komast yfir olíuna í Nígeríu. Öll ríki, sem hafa farið að fyrirmælum Alþjóðabankans um hnattvæðingu, hafa tapað á því. Kína, Indland og Malasía neituðu afskiptum og græddu ofsalega. Nú eru að koma út bækur, sem kortleggja ofbeldi vesturlanda í þriðja heininum.

Vandi mannkyns núna er ekki al Kaída, Afganar eða Írakar. Í framtíðinni verða Rússland og Kína vandamál. En vandi dagsins í dag er skelfilegt ofbeldi vestrænna ríkisstjórna, stórfyrirtækja og stofnana í þriðja heiminum. Hún lýsir sér meðal annars í, að meirihluti peninga hnattvæðingar er illa fengið fé. Olíukarlinn George W. Bush forseti og Bechtel-stjórinn Dick Cheney varaforseti eru persónugervingar hinnar vestrænu græðgi. Þeir og þeirra líkar hafa magnað réttláta reiði fátækra þjóða. Vesturlönd munu lengi verða að líða fyrir að hafa rústað þriðja heiminum með hnattvæðingu.

Auðvelt er að hefja viðskipti við Vodafone, engin fyrirhöfn. Annað er að losna úr viðskiptum við það. Þá finna starfsmenn fyrirtækisins alls konar meinbugi á slíku. Þeir halda áfram að senda reikninga. Vodafone selur fólki netsímasamband án fyrirvara um tölvustýrikerfi. Svo kemur í ljós, að forrit Vodafone er lélegt og passar ekki við algengt stýrikerfi. Þá ber auðvitað að slíta viðskiptunum. En Vodafone þrjóskast við og setur í gang hverja hindrunina á fætur annarri. Notandinn virðist eiga að koma til Íslands til að losna úr þrælahaldinu. Vodafone er verra en ríkiseinokun. Passið ykkur.

Löggan þorir ekki út að nóttu, en hefur tíma til að ofsækja þá, sem minna mega sín. Hún hefur beðið Útlendingastofnun um að vísa Miriam Margret Rose jarðfræðinema af landi brott. Sök hennar felst í að hafa tekið þátt í mótmælum gegn Kárahnjúkavirkjun. Ég hef lengi talið, að viðhorf fasisma ráði lögum og lofum hjá yfirmönnum löggunnar. Jarðfræðineminn er skýrt dæmi um firrta lífsýn þeirra. Þeim er ekki treystandi til að verja líf og limi borgaranna gegn ofbeldismönnum og handrukkurum. En löggan fer á fulla ferð, ef komið er við þandar fasismataugar yfirmannanna. Hún sökkar grimmt.

Ég skil ekki, hvernig úrskurðarnefnd um upplýsingalög getur neitað Pétri Gunnarssyni blaðamanni um upplýsingar. Hann vill fá að vita, hvort forseti Íslands fór í einkaþotu milljarðamærings til Leeds. Það er sjálfsögð og eðlileg spurning. Texti íslenzku upplýsingalaganna er svipaður texta sólskinslaga ýmissa ríkja í Bandaríkjunum. En meðferð úrskurðarnefndar á beiðnum hefur frá upphafi verið fjandsamleg upplýsingum, fjandsamleg fjölmiðlun, fjandsamleg gegnsæi, fjandsamleg lýðræði. Í reynd hafa lögin ekki leitt til upplýsinga, heldur magnað kansellístefnu stjórnsýslunnar.

Við heyrum mikið um fjöldamorð og nauðganir í Súdan. Það stafar af, að þar eru múslimar að misþyrma kristnu fólki. Við heyrum minna um fjöldamorð og nauðganir annars staðar í Afríku. Samt eru blóðugar borgarastyrjaldir í flestum löndum milli Sahara og Suður-Afríku. Völdin girnast herstjórar með stuðningi vestrænna risafyrirtækja hnattvæðingar. Og harðstjórar verjast með stuðningi annarra slíkra fyrirtækja. Allt frá blóðbaðinu í Rúanda hefur eymd Mið-Afríku einkum stafað af græðgi og mútum og yfirgangi vestrænna fyrirtækja. Þau vilja komast yfir demanta og sjaldgæfa málma álfunnar.