Kosningarnar í vor snúast um að losna við fjórflokkinn, sem kom okkur á kaldan klaka. Snúast hins vegar ekki um, að fávitar flýi stóra bófaflokkinn til að kjósa hinn bófaflokkinn. Snúast um að færa okkur stjórnarskrá með gegnsæi og þjóðareign auðlinda að leiðarljósi. Snúast hins vegar ekki um að velja, hvaða hórur megi fara uppí hjá stóra bófaflokknum. Snúast um að gera landið þess virði að lifa hér. Snúast um að hafa þjóðaratkvæði um stórmál, sem valda deilum, svo sem stjórnarskrá og Evrópuaðild. Annað hvort grípa kjósendur tækifæri nýrra framboða eða dæma sig til ævilangrar fangavistar.

Sífellt rek ég mig á misþyrmingar lagatækna og dómara á móðurmálinu. Nýjasti frasinn er markaðsmisnotkun, sem er bara þjófnaður. Áður heyrðust umboðssvik og innherjasvik og þar áður skattasniðganga. Markmiðið er að forðast tal um þjófnað karla með hálsbindi. Hæstiréttur bjó um daginn til mun á skoðun og rannsókn. Síðan kom í ljós, að skoðunin var rannsókn, þrátt fyrir orðhengil dómstólsins. Fyrir nokkrum árum fann lagatæknir upp orðið einkalífeyrissjóð yfir þjófnað bankastjóra. Slíkar misþyrmingar á móðurmálinu þarf að reka ofan í kengúrudómara og lagatækna. Með kærum til alvörudómstóla í Evrópu.

Spuninn er horfinn um reddingu Árna Páls á leifum stjórnarskrár. Séð er, að hann fær engar leifar. Stuðningsmenn hans á fésbók eru þagnaðir. Það segir sína sögu. Ég hef talið, að hann hafi fyrst og fremst verið að reyna að geðjast Sjálfstæðisflokknum. Aðrir telja, að hann sé bara svona vitlaus. Frá sjónarhóli stjórnarskrár var útspil hans arfavitlaust. Enda var það ekki í samráði við þingflokkinn og ekki í samráði við samstarfsaðila á þingi. Þetta var einleikur út í loftið. Sjálfstæðisflokkurinn gerir ekki svona díla. Hann hyggst drottna eftir kosningar án þess að leita ráða hjá Árna Páli Árnasyni.

Steingrímur J. Sigfússon hefur ekkert gert í stóriðjusköttum, þrátt fyrir ábendingar Alþjóða gjaldeyrissjóðsins. Þvert á móti undirbýr hann meira af fyrri undirlægjuhætti að hætti Davíðs. Hyggst láta skattborgara punga út milljörðum til að greiða niður stóriðju í kjördæmi sínu á Húsavík. Lofar að borga lóðir, vegi og innviði fyrir frekjuhundana. Nákvæmlega eins og hann sveik loforð um fyrningu kvótans. Samdi í þess stað frumvarp um afhendingu þjóðarauðlindar í tuttugu ár til Samherja og félaga. Við höfum ýmis dæmi um pólitíska bófa, en Steingrímur er sá, sem verst hefur svikið sína huldumey.

Framsókn fer hamförum í loforðum. Varaformaðurinn segir ákvæði um auðlindir í uppkasti stjórnarskrár vera lið í “að koma á sósíalistísku hagkerfi”. Á sama tíma sendir flokkurinn fólki kosningabækling með loforði um að “tryggja sameign þjóðarinnar á auðlindum”. Þingmenn flokksins berjast af hörku gegn sameign þjóðarinnar á auðlindum. Flokkurinn lofar samt að tryggja sameignina á næsta kjörtímabili. Frægt er, að Framsókn hefur einnig að venju slegið öll met í öðrum loforðum. Lofar, að afskrifa skuldir fólks um 240 milljarða, sem ríkið á hvergi. Þetta svínvirkar á fávitana. sem flykkjast til Framsóknar.

Pólitíkusar eru sannfærðir um bezta kosningamálið. Skýra fylgi Framsóknar sem afleiðingu af bezt heppnuðu sjónhverfingunni. Samt er Flokkurinn með sömu sjónhverfingu, bara varlegar orðaða. Kosningamál vinsælu flokkanna felst í að láta skuldir hverfa og framleiða peninga með sjónhverfingum. Í lýsingu snákaolíu-sölumanna flokkanna gerist þetta þannig: Horfnar skuldir leiða til aukinnar veltu, sem skapar gróða í peningum. Nýir seðlar birtast bara eins og riddaralið með lúðrablæstri í bíó. Kjósendur taka þessu eins fagnandi og þeir taka Nígeríubréfum, Ponzi-braski og keðjubréfa-faraldri.

Skattgreiðendur borga níutíu milljarða á hverju ári í vexti. Refsingin fyrir óstjórn Sjálfstæðisflokksins og meðreiðarflokka hans. Kostar okkur á hverju ári meira en heilt hátæknisjúkrahús. Það er dýrt spaug að skulda þúsund milljarða vegna gjaldþrots Seðlabankans og stofnun nýrra viðskiptabanka. Drjúgur viðskiptajöfnuður fer langt með að borga þetta, en samt vantar upp á. Stórar afborganir falla á næstu árum, svo að nauðsynlegt verður að lengja í sumum skuldunum. Skattar þurfa áfram að vera háir næstu árin. Ekkert fé verður aflögu í að borga kosningaloforð um afslátt af “skuldum heimilanna”.

Þessar eru nokkrar helztu ástæður þess, að Alþingi telur sig verða að salta frumvarp um stjórnarskrá: Þingmenn óttast, að vald færist frá þingmönnum til þjóðar. Þingmenn óttast aukið gegnsæi í þjóðfélaginu, vilja áfram sitja að sínu leyndó. Þingmenn óttast, að þjóðin endurheimti þjóðarauðlindir, vilja áfram gauka þeim að fjárhaldsmönnum kosningaslagsins, kvótagreifunum. Því þurfti að gera umba Sjálfstæðisflokksins að formanni Samfylkingarinnar. Og fela honum síðan að slátra stjórnarskránni. Að reyna að breyta þjóðarsátt í sátt við Flokkinn, sem auðvitað mun aldrei takast. Málið er fast, bingó.

Alþingi hefur svo mikinn tíma til ráðstöfunar, að það hafði tíma til að taka frí í dag. Þótt tugir mála séu á dagskrá og stjórnarskráin frosin í miðjum klíðum. Þótt umbi Sjálfstæðisflokksins í Samfylkingunni segi tímann ekki nægan fyrir stjórnarskrá. Þótt málþófsmenn Flokksins vilji ræða í hundruð klukkustunda um, að fara þurfi að ræða stjórnarskrá. En ræða bara annað, svo sem um fundarstjórn forseta. Ekki veit ég, hvort þeir kjósendur hugsa, sem ramba ráðvilltir milli Flokksins og Framsóknar. Horfa aldrei í sjónvarpi á skrípaleik Flokksins og Framsóknar á verklausu alþingi. En þetta vilja þeir.

Halldór Baldursson skopteiknari er bezti rýnirinn. Ber saman bankastjóra ársins 2007 og pólitíkusa ársins 2013: “2007: Við lánum einhverjum gullkálfi alla peningana, sem við eigum ekki, gegn því, að hann kaupi hlutabréfin okkar. Þau hækka geðveikt og allir græða svo mikið, að vinurinn þarf ekki einu sinni að endurgreiða lánið.” “2013: Við borgum skuldir heimilanna með peningum, sem eru ekki til. Þá eykst neysla almennings svo mikið, að hagvöxtur rýkur upp. Ríkissjóður græðir geðveikt og enginn þarf að borga skatta. Reisum sjúkrahús fyrir afganginn” Ruglið 2013 er sama og árið 2007.

Internetið er stærsti vaxtarbroddur atvinnulífs heimsins og farsíminn er þar ekki síðasta orðið. Mikilvægt er, að Stóri bróðir, hvort sem hann heitir Ögmundur eða eitthvað annað, fari ekki að reyna að miðstýra veraldarvefnum. Betra er, að það fái að þroskast áfram án þess að safna valdi á fáa staði. Hlutverk ríkisins á að vera að greiða fyrir virkri aðild Íslands að þessari þróun. Til dæmis með greiðu og ódýru net sambandi austur og vestur um haf. Hlutverk ríkisins er þjóðvegakerfi á láði, lofti, legi og neti, en ekki innihald flutninga. Framtíðina sjáum við ekki, en hún verður spennandi.

Rétt er að reyna að vernda litlar innistæður í bönkum á Kýpur. Þær eru ekki vandinn. Ekki frekar en almenningur er vandinn. Böl Kýpverja er það sama og Íslendinga árið 2008. Stjórnvöld hafa hleypt bönkunum í margfalda stærð þjóðarbúsins, leyft þeim að soga inn erlent lánsfé. Hér var allt sparifé verndað, sem reyndist vera röng ákvörðun Geirs Haarde. Aðeins hefði átt að vernda litlar upphæðir. Nú er verið að reyna slíkt á Kýpur. Því miður vinnur tíminn ekki með lausn. Rússar reyndu auðvitað að ná út fé sínu. Bönkunum á Kýpur hefur því verið lokað. Vonandi lærir Evrópa betur af mistökum Geirs.

Ef ég set efnahagsmál á oddinn, hallast ég að Pírötum. Þeir hafa bezta sýn á framtíð íslenzks atvinnulífs. Mér er ljóst, að tekjur verða því hærri sem lengra er farið frá frumframleiðslu. Internetið er atvinnugreinin, sem mun gefa hæstar meðaltekjur, enda er það varla byrjað enn. Ef ég set hins vegar lýðræðið á oddinn, hallast ég að Lýðræðisvaktinni. Þar eru flestir þeirra, sem voru í stjórnlagaráði. Þeir sýndu þar, að þeir gátu bæði eflt lýðræði og komizt að sameiginlegri niðurstöðu. Ég er ekki sammála því öllu. En okkur vantar sáttapólitík lýðræðis í stað illa innrætts rifrildis um sérhagsmuni.

Nígeríubréf Flokksins eru ekki traustari en Nígeríubréf Framsóknar. Þau eru bara sett fram í felulitum. Framsókn vil gefa okkur 240 milljarða fyrir að kjósa sig. Sjálfstæðið vill gefa okkur 60 milljarða á ári í fjögur ár fyrir að kjósa sig, sem gerir samtals 240 milljarða. Allt er þetta á okkar eigin kostnað, hvort sem Íbúðalánasjóður eða lífeyrissjóðir eru millistöðin á leið tjónsins. Báðir flokkarnir vita, að enginn hefur nokkru sinni tapað á að lofa sem beztum sjónhverfingum. Kjósendur eru eins og aðrir Íslendingar, sem fá Nígeríubréf. Þeim finnst þessi góðviljuðu bréf vera ákaflega freistandi.

Greiði alþingi ekki atkvæði um nýja stjórnarskrá, felur það í sér svik við gefin loforð. Sumir kjósendur vilja gjarna vita, hvaða þingmenn þetta séu, sem hindra framgang málsins. Líklegast er þögult samkomulag á þingi um að hlífa þingmönnum við vitneskju fólks. Ábyrgðin færist þá yfir á alþingi í heild. Þá verður það kosningamál að berjast gegn endurkjöri allra, sem nú sitja á alþingi. Alvarlegt er að setja í gang yfirgripsmikið ferli nýrrar stjórnarskrár og fallast svo hendur, þegar til kastanna kemur. Þingmenn mega alls ekki geta falið sig bak við plott Árna Páls um enga atkvæðagreiðslu.