Er Hitler hóf heimsstyrjöld með árás á Pólland, sagði hann:  Pólverjar byrjuðu, þeir höguðu sér þannig, að stríð var óumflýjanlegt. Æ síðan hefur verið hlegið að rökum Hitlers: „Þeir létu mig hefja stríð“. Samt notar Þorsteinn Víglundsson enn þessi rök 75 árum síðar: Verðhækkanir mínar eru launafólki að kenna, því að það lét mig „semja um óábyrgar launahækkanir“. Aumingja kallinn varð að láta undan óábyrgum kröfum og því eru verðhækkanir fórnardýrum hækkana að kenna. Umsamin laun eru á ábyrgð Þorsteins. Hækkun launa er lítill þáttur af mörgum í orsökum hærra vöruverðs. Mikilvægasta orsökin er fáokun/einokun í viðskiptum.

Öll auðsöfnun á Íslandi er undir pilsfaldi ríkisins. Sjáið til dæmis Ásdísi Höllu. Hún plokkar fé af sjúkum gegnum sambönd sín við ríkisvaldið. Sjáið alla kvótagreifa landsins, þeir láta ríkið gefa sér auðlindir þjóðarinnar. Sjáið, hvernig bankarnir þrír græddu 500 milljarða frá endurreisn, vegna einokunar á ríkisvegum. Landið er svo smátt, að í mesta lagi er pláss fyrir þrjá í hverri grein. Fyrirtækin þrjú semja um samspil í greininni og njóta ríkisverndar. Óhugnaðurinn var sömu ættar við vinstri stjórn og hann er nú hjá bófastjórn. Því þurfum við að sparka öllum þessum hættulega fjórflokki út á hafsauga.

Fylgi stjórnmálaflokka hefur fallið í nýjar skorður, sem hafa verið mjög stífar á þessu ári. Píratar hafa þriðjungs fylgi og Sjálfstæðisflokkurinn fjórðungs. Hinir flokkarnir hafa tíunda hluta hver. Þessar stærðir endurspeglast í nýjustu könnun MMR: Píratar 33%, Sjálfstæðis 24%, Vinstri græn 12%, Framsókn 11%, Samfylkingin 9% og Björt framtíð 6%. Aðrir flokkar mælast varla, svo að nú er komið sex flokka kerfi. Píratar þurfa bara tvo flokka með sér til að mynda nýja og skárri ríkisstjórn. Núverandi stjórn hefur spilað rassinn úr buxunum. Lagar ekki fylgið, þótt Sigmundur haldi sjónhverfingafundi. Hér er góð fylgisfesta.

Bjarni Benediktsson lýgur minna en Sigmundur Davíð og fer ljúfar með lygina. Þó er erfitt að sjá, við hverja hann er að tala, þegar hann segir þjóðina hafa það gott og meira gott. Fólk sér á eigin skinni, að fjárhagurinn er þungur og fer versnandi. Bjarni er nefnilega ekki að tala við almenning, þegar hann lýgur. Hann er að tala við þann helming fólks, sem hefur það sæmilegt eða gott. Margir fagna lægri sköttum á hátekjur og lægri tollum á lúxus og gefa skít í fátæka. Svo eru margir, sem enn trúa á einkavinavæðingu og forsmáða brauðmolaspeki. Úr þessum hópum fá bófaflokkar ríkisstjórnar greifanna 35% fylgi hjá þjóðinni.

TISA leynisamningur Bandaríkjanna og Evrópu er bein atlaga að vestrænu lýðræði. Þar fremur Martin Eyjólfsson landráð fyrir hönd Gunnars Braga. Ráðgert er, að ríki verði skaðabótaskyld gagnvart auðhringum, ef þau bæta hag launþega eða gera ráðastafir í umhverfis-, neytenda- eða heilsumálum. Útkomunni ráða hvorki hæsturéttir landa né fjölþjóðlegir dómstólar, heldur dómnefndir með fulltrúum auðhringa. TISA er vendipunkturinn, þar sem gerræði auðhringa tekur við af lýðræði. Samningurinn er fyrir auðgreifa gegn almenningi. Landráðin eru núna á blússandi ferð. Andstöðu er helzt að finna á þingi Evrópusambandsins. Ekki hér.

TISA

Fram yfir aldamótin trúði ég, að Guardian, New York Times og Washington Post væru toppurinn á tilverunni. Sameinuðu ábyrgar og róttækar fréttir, sem skæru gegnum þoku og hræsni hins pólitíska lífs. Ekki lengur. Washington Post er smábæjarblað, New York Times er hagsmunatæki bankstera og jafnvel Guardian er úti að aka. Hvenær er sagt frá þeirri atlögu að vestrænu þjóðskipulagi, sem felst í samningum Bandaríkjanna og Evrópu um TISA? Nánast aldrei. Hvenær segja blöðin fréttir af hugmyndagjaldþroti ríkjandi brauðmolaspeki? Nánast aldrei. Hvenær segja þau alvörufréttir af pólitísku ofurvaldi bankanna? Nánast aldrei.

Hagtölur eru að mestu marklausar til að sýna góða stöðu. Stangast oftast á við veruleika fólks. Fjármálaráðuneytið flaggar tölum um mikinn kaupmátt tekna. Landsbankinn flaggar tölum um mikinn jöfnuð launa. Þetta er rugl, eins og hinar ýmsu tölur um hagvöxt og framleiðni launa. Hugtök eru röng, forsendur rangar, endapunktar sérvaldir og síðan skáldað í eyðurnar. Fræg er fín staða Íslands sem hins spillingarfría lands. Svo kom hrunið og annað kom í ljós. Við skulum fremur meta laun út frá reynslu fólks, sem lifir ekki af launum og kemst enn síður í húsnæði. Skulum fremur meta ójöfnuð út frá reynslu fólks, sem sér hálfa þjóðina hafa það gott og hálfa hafa það skítt. Hér er auðræði og þjófræði, hvað sem hagtölur ljúga.

Sigmundur Davíð er ofdekraður og hrokafullur pabbastrákur, sem telur gagnrýni vera loftárásir og einelti. Rífst í hvert sinni, sem hann opnar munninn. Var áður eilífðarstúdent, sem ráfaði árangurslaust milli skóla í ýmsum löndum. Á endanum keypti pabbinn stjórnmálaflokk fyrir ofvaxna barnið. Framsókn var áður tækifærishneigður flokkur, en nú tók steininn úr. Fáar hömlur voru á ímyndunum  í sýndarveruleika Sigmundar Davíðs í pólitíkinni. Þorpsídjótarnir létu hann ginna sig, en hafa núna séð að sér. Því er hann núna eins og mara á almenningi, forsætisráðherra með frosið 10% fylgi. Þegar búinn að valda þjóðinni stórtjóni.

Aðstoð Evrópu við Grikkland hefur gerði illt verra. Hún fólst í lengingu lána með tilheyrandi hækkun þeirra og hækkun vaxta. Skuldafjallið var afar bratt, en er núna orðið ókleift. Stafar af, að öll áherzla Evrópu hefur falizt í að gæta hagsmuna franskra og þýzkra bankstera. Evrópusambandið bannaði líka Grikklandi að skera óhófleg útgjöld til hermála. Lagði þeim mun meiri áherzlu á að auka byrðar fátækra. Grikkir hertu sultarólina, að vísu of seint og illa. Efnahagur og innviðir samfélagsins fóru úr skorðum. Róttækir komust til valda og neituðu fyrir rest að borga. Evrópu er sjálfri um að kenna, að málið varð óleysanlegt.

Liðinn er tími Robert Schuman, Walter Hallstein og Jacques Delors, sem gerðu Evrópusambandið að jákvæðu heimsveldi. Tveir brauðmolamenn eyðilögðu sambandið, fyrst José Manuel Barroso og núna Jean-Claude Juncker. Hafa gert vonarstjörnu Evrópu að tæki í höndum bankstera. Áður voru mál fólks í forgangi, neytendur, vinnuvernd og umhverfið. Nú snýst allt um að draga ábyrðarlausa bankstera að landi, síðast í harmleik Grikklands. Í því skyni skipti Juncker sér af grískum kosningum, auðvitað án árangurs. Nýjasta skref bankstera-vina sambandsins er leynisamningurinn TISA um innleiðingu auðræðis í stað fyrra lýðræðis í Evrópu.

Aðgerðir Evrópusambandsins og Alþjóða gjaldeyrissjóðsins í fjármálum Grikklands  2010-2015 snerust aldrei um Grikki. Lutu að vinum franskra og þýzkra bankstera í þessum fjölþjóðastofnunum. Þær sjálfar og nýr Seðlabanki Evrópu tóku byrðar bankstera og lögðu á herðar evrópskra skattgreiðenda. Það er stóri glæpurinn í þessari harmsögu, ekki svik og prettir Grikkja. Eitthvað er íslenzkt við allt þetta rugl. Gríska martröðin sýnir óheyrileg völd bankstera. Án ábyrgðar grýta þeir peningum út og suður. Koma þarf þessu gengi bankstera og pólitíkusa bak við lás og slá. Sérstaklega Juncker, einum af höfundum bankavítisins í Lux.

Þegar styttan af Ingibjörgu H. Bjarnason var afhjúpuð við alþingi, gleymdist að bjóða listamanninum. Ragnhildur Stefánsdóttir virtist ekki nógu fín til að vera boðið að afhjúpun eigin verks. Ber styttan þó af styttum fyrirmenna í borginni, full af lífi og reisn. Ekki frosið tröll eins og Skúli fógeti við sömu götu eða Einar Ben við Höfða. Hjörð rogginna karla sat þó í heiðursstúku, síðasta vígi karlrembunnar. Þar var líka Vigdís Finnbogadóttir. Hún tók eftir, að Ragnhildur var í hópi áhorfenda í nágrenninu. Stóð upp úr heiðursstúku, gaf sig á tal við listamanninn. Eina fyrirmenni landsins, er þekkir almenning, eini forseti vor.

Grikkir létu Evrópusambandið og Alþjóðabankann ekki valta yfir sig. Taparar kosninganna eru gamlingjarnir Juncker, Merkel, Lagarde og Schäuble. Þau héldu sig geta siglt deilunni út á yztu nöf. Það hefur mistekizt. Öll Evrópa er því í sárum og það er ofangreindum fjórmenningum mest að kenna. Þessir bankaþjónar frömdu þá óhæfu að létta lánum Grikklands af evrópskum bönkum og setja þau á herðar evrópskra skattgreiðenda. Juncker, Merkel, Lagarde og Schäuble verða nú að svara fyrir þá óhæfu. Grikkir eru auðvitað erfiðir. En aðhaldsstefnan var orðin svo grimm, að líkja má við tilraun hryðjuverkasamtaka til fátæklingamorða.

Blanda af vangetu og illgirni stjórnvalda er farin að valda atgervisflótta, sem er alvarlegri en var í kjölfar hrunsins. Í heilsugeiranum flýr hjúkrunarfólk og sérfræðingar af Landspítalanum til Noregs. Fyrirtæki eru líka farin að flýja land vegna ónothæfs gjaldmiðils og tilheyrandi gjaldeyrishafta, nú síðast hjá Actavis. Ráðherrar sitja með hendur í skauti, ýmist vegna vangetu eða draumóra um einkavinavæðingu. Þeir brjála heilu stéttirnar, enda er verklagið búið að færa okkur yfir í þriðja heiminn. Heilbrigðiskerfið er í rúst, ferðabransinn verður rústaður og fátt annað á boðstólum en heimsins verstu eiturfabrikkur.

Stöðugleikamat upp á 18% innistæðna er kannski eðlileg niðurstaða, sem leiðir til friðar milli kröfuhafa og stjórnvalda. Ég kann ekki að meta það. Finnst þó grunsamlegt, hversu kátir kröfuhafar eru eftir niðurstöðuna. Sigmundur hafði áður sagt sig ná í 862 milljarða út úr 39% stöðugleikaskattinum. Kröfuhafana kallaði hann þá „hrægamma“. Stöðugleikamat er hins vegar metið á 400 milljarða, sem gladdi fyrrverandi hrægamma og núverandi „kröfuhafa“. Líklega hefði náðst saman um töluvert hærri prósentu. Eftir stendur, að ljótt er að ljúga einhverri upphæð og standa svo við tæpan helming. En það er lífsstíll Sigmundar Davíðs.