Bráðamóttaka Landspítalans er komin niður á aumlegt stig manngreinarálits. Fín frú með hruflaða hönd er tekin fram fyrir plebbastrák með brotinn sköflung og áverka á höfði. Svokallaður mannauðsstjóri deildarinnar þvertekur fyrir, að um slíkt sé að ræða, en neitar að skýra það nánar. „Við ræðum ekki persónuleg mál einstakra sjúklinga,“ segir þessi almannatengill. Við þekkjum þetta orðbragð. Eftir því, sem vangeta spítalans eykst við að fást við verkefni sín, magnast auðvitað stéttaskipting. Þetta er grimma þjóðfélagið, sem markvisst er verið að koma á fót. Landspítalinn spilar svo með á ógæfubraut sinni til einkavæðingar.

Seðlabankinn æsti til verðhækkana, þegar samningar voru undirritaðir. Sagði þá hvetja til verðbólgu. Nær hefði verið, að bankinn róaði niður seljendur vöru og þjónustu. Enda kemur í ljós, að allir hækka. Geta það, því að hér ríkir fáokun á flestum sviðum. Í dag var bílþvottur hjá Löðri 13% dýrari en í síðustu viku. Verð hækkar í einni viku um hærri tölur en í launahækkunum 156 vikna. Grófara verður það varla. Ferlið sýnir, að rangt er gefið í spilunum og að Seðlabankinn er versti verðbólguvaldurinn. Banna þarf verðhækkanir, afnema vísitölubindingu og sigrast á þríhöfða skrímsli ríkisstjórnar, seðlabanka og atvinnurekenda.

Nick Hanauer er ekki eini bandaríski auðmaðurinn, sem hvetur kollega sína til að hætta að stela af fátækum. Þar eins og hér geta starfsmenn skyndibitastaða ekki lifað af launum sínum. Hinir auðmennirnir eru þó margfalt fleiri, sem eru harðir á að verja gripdeildir sínar. Um öll Bandaríkin hafa lögreglunni verið afhent vopn á borð við skriðdreka, brynhlífar og hríðskotabyssur. Yfirstéttin þar vestra er þannig byrjuð að undirbúa sig fyrir byltingartilraun fátæklinga. Þar á eftir að verða mikið blóðbað. Ekki eru heldur merki hér um sinnaskipti auðmanna. Hamast í skjóli bófaflokka við að draga meira og meira fé úr umferð.

(Nick Hanauer)

Auðugasta fólkið stelur sífellt meira af þjóðarframleiðslunni með hækkun í hafi og skyldum ráðum. Hefur náð tökum á pólitíkinni og hefðbundnu fjölmiðlunum. Því fylgir aukin leyndarhyggja. Auðugasta fólkið vill fela sig fyrir skrílnum, sem lifir við hungurmörk fyrir fulla vinnu. Liður í leyndinni er að reyna að fela skattgreiðslur, einkum vinnukonuútsvarið. Frægastur var Björgólfur Thor, sem greiddi ár eftir ár lítið eða ekkert útsvar. Nú boðar öfgafyllsta þingkona bófaflokkanna frumvarp um skert gegnsæi álagningaskrár. Þvert á móti þarf að magna gegnsæið og hafa skrárnar opnar á netinu allt árið. Eins og í Noregi.

Stjórnarflokkur Recep Tayyip Erdoğan forseta í Tyrklandi hneigist að íslamisma. Hefur reynt að draga úr veraldarhyggju í Istanbul og troða slæðum upp á konur. Flokkurinn tengist róttækum íslamistum, svo sem þeim, sem berjast í Sýrlandi og Írak. Erdoğan tregðast gegn kröfum Nató um aðild að stuðningi vesturveldanna í baráttunni gegn Isis. Þegar hann þóttist vera orðinn þar bandamaður, beindust loftárásir Tyrkja ekki gegn Isis, heldur gegn Kúrdum, burðarási baráttunnar við Isis. Ekki verður betur séð en, að Nató sætti sig við að láta Erdoğan hafa sig að fífli. Enda var Jens Stoltenberg í Nató mjög málhaltur í sjónvarpinu í gær.

Hugtakið „Sugar daddy“ er stundum yfirfært á fjársterka aðila, sem af góðsemi greiða höfundum fyrir skriftir. Stundum er eitthvað að baki, stundum ekki, það er hinn klassíski efi. Skiptir máli, ef ég les grein eða blogg ágætra höfunda í fráhrindandi miðli. Til dæmis í pólitísku málgagni. Ég dreg alltaf úr velvild, þegar ég les slíka pistla, sem koma úr faðmi „sugar daddy“. Samt hef ég ekkert í höndunum um, að pistillinn sé annarlegur. Málið er bara að „sugar daddy“ að tjaldabaki er í eðli sínu fráhrindandi og dregur úr trausti. Jafnvel þótt hann sé bara forkláraður BIngi, sem geisli frá sér vináttu, velsæld og væntumþykju.

Bófaflokkarnir, sem stjórna landinu, reyna að leggja undir sig fjölmiðla. Hluti af endurritun sögunnar, sem Davíð og Hannes geta ekki einir höndlað. Meiningin er, að fjölmiðlar haldi þeirri firru að þjóðinni, að lausagangur auðhyggju hafi ekki valdið neinu hruni. Því sé gott að halda áfram á sömu braut með gífurlegum tilfærslum peninga frá fátækum til hinna allra ríkustu. Yfirtaka Björns Inga Hrafnssonar á héraðsfréttablöðum er kafli í þeirri endurritun sögunnar. Vandinn er bara sá, að nánast öll pólitísk umræða er komin í hendur óháðra einstaklinga á veraldarvefnum. Frelsið verður nefnilega ekki hamið í búrum Davíðs og BInga.

Eftir stríð sálgreindu félagsvísindamenn í Kaliforníu uppgang fasisma, nazisma og falangisma í aðdraganda stríðsins mikla. Var það gert með sálfræðiviðtölum við slíkt fólk. Niðurstaðan var birt í mörgum bókum, einkum árið 1950 í „The Authoritarian Personality“ eða „valdshyggjumaðurinn“. Það orð lýsir fyrirbærinu betur en „fasisti“, sem vísar bara til tákns í skjaldarmerki. Sé skilgreiningin notuð á þingmenn Framsóknar, er ekki hægt að kalla þá valdshyggjumenn. Þeir eru bara gæzlumenn sérhagsmuna. Fyrir utan Sigmund Davíð og einkum Vigdísi Hauks, sem sýna í tali sínu og gerðum afar sjúkleg einkenni valdshyggju (eða fasisma).

(Umræða á netinu)

Fólk verður hrætt, þegar það sér velferðina bila kringum sig. Áttar sig á, að með lífeyrissjóði borgar það sjálft fyrir velferðina, sem ríkið mundi annars veita. Óttast að verða veikt og verða sett á biðlista í stað þess að verða læknað. Óttast að fá dýra sjúkdóma, sem ríkið neitar að borga. Óttast að verða slitið frá maka sínum á hæli í öðrum hreppi. Óttast siðblinda ráðherra, sem ofsækja hjúkrunarfólk og kennara, aldraða og öryrkja. Sumir óttast jafnvel, að hælisleitendur þurrki upp fé, sem annars færi í velferð. En fólk sér enga vörn heldur í rotnum stéttarfélögum og „Thatcher-light“ í vinstri lífsstíls-pólitík.

Uppsveifla norrænna lýðskrumsflokka á sér skýringar. Við stjórn hafa vinstri flokkar hunzað ýmis marktæk áhyggjuefni kjósenda. Til dæmis hefur mistekizt að gera ýmsa hópa nýbúa að þátttakendum í samfélaginu. Svörin við áhyggjum fólks hafa bara verið þessar venjulegar möntrur um indæla fjölmenningu. Þetta hafa lýðskrumarar notfært sér. Flokkar lýðskrums eru nú í samstarfi um stjórn í Danmörku, Noregi og Finnlandi. Í Reykjavík náði Framsókn í tvo borgarfulltrúa út á framferði ýmissa múslima erlendis. Utan norðurlanda og Austur-Evrópu er sjaldgæft að lýðskrumsflokkar nái aðild að stjórnarsamstarfi. Eitthvað gera skandínavar rangt.

Langt er síðan menn hættu að ímynda sér, að „hin ósýnilega hönd markaðarins“ mundi leiðrétta kúrsinn. Þessi hönd er ekki til. Á öllum sviðum fór tilgátan úrskeiðis. Markaðurinn hætti að vera frjáls. Græðgi aðstöðuhafa varð stjórnlaus og siðblind. Launafólk sat ekki við sama borð og launagreiðendur. Einkarekstur varð óhagkvæmari en opinber rekstur. Samráð leystu samkeppni af hólmi. Vegna þessa reynist nauðsynlegt að endurþjóðnýta einokun, að setja lágmarkslaun, að setja upp auðlindarentu, að stighækka auðlegðarskatt, að margherða eftirlit með hegðun fyrirtækja. Einkarekstur er orðinn að skrímsli, sem tæpast verður hamið.

Eftir lestur viðtalsins við Guðmund Steingrímsson túlka ég Bjarta framtíð svo: Flokkurinn telur pólitíkina í stórum dráttum í lagi. Öll dýrin á alþingi eiga þó að vera vinir. Pólitík snýst um að vera sáttir. Flokkurinn er mitt á milli Sjálfstæðisflokks og Samfylkingar, á sama stað og Viðreisn, ráðgerður flokkur Benedikts Jóhannessonar. Ég hef ekki trú á, að Guðmundur ríði feitum hesti úr þeim þrengslum í næstu kosningum. Kannanir sýna nú þegar, að flokkurinn ætti að heita Björt fortíð. Flokkurinn færir okkur ekki nýja stjórnarskrá, setur ekki á auðlinda- eða auðlegðargjald. Vill Status Quo og heldur seinni fótaferðatíma.

Bernie Sanders í Bandaríkjunum og Jeremy Corbyn í Bretlandi eru afturhvarf frá helför vinstri flokka yfir til hægri. Hafna fjárhagslegum stuðningi bankstera og auðgreifa, sem héldu uppi Tony Blair og halda uppi Barack Obama. Keppinautur  Sanders, Hillary Clinton, er sama handbendi auðgreifanna og þar að auki róttæk stuðningskona Ísraels. Kjósendur eru byrjaðir að verða fráhverfir eignarhaldi auðgreifa á pólitík. Eignarhaldið er lengst komið í Bandaríkjunum og Bretlandi Því er eðlilegt, að andófið hefjist þar. Sanders hefur töluverðan kjörþokka, en Corbin síður. Augu áhugafólks munu því beinast mest að Sanders næstu misseri.

„Corbyn stendur fyrir allt sem Blair er ekki – hann virkar meira að segja heiðarlegur.“ Það segir Egill Helgason í snarpri grein, þar sem hann skýrir, hvers vegna Blair með alla sína spunakarla var meiri öfgamaður en Corbyn, sem er nær viðkunnanlegum kratisma. Listinn yfir helztu stefnumál Corbyn er þvert á Blair. Er á sömu nótum og hugleiðingar almennings til vinstri og hægri. Vill endurþjóðnýtingu járnbrautanna, hækkun hátekjuskatta, bann við kjarnavopnum, þak á húsaleigu, lögbundin lágmarkslaun og lækkuð skólagjöld. Egill klykkir út með að segja: „Afturhald? Öfgar? Eða er það kannski Blair sem er öfgamaðurinn?“

Grein Egils

Hótel Alda er dauður kafli af Laugaveginum, svartir gluggar án nokkurs sambands við miðbæjarlífið í götunni. Nú stendur til að lengja þann dauða kafla um 50%. Víðar við Laugaveg er verið að búa til slíka dauða hótelkafla, þar á meðal á Hljómalindarreit innar í miðborginni. Kvosin og Laugavegur þola alls ekki meira af þessu rugli. Skipulagsráð Reykjavíkur er viljalaust verkfæri í klóm verktaka og braskara. Þetta er sama ráð og samþykkir turna í röðum í Skuggahverfi og í Túnunum. Komið er að krossgötum þess pólitíska meirihluta, sem stýrir borginni. Hyggst hann láta hafa sig áfram að fífli eða eru annarlegir hagsmunir að baki?

(Þegar hótel eru reist í miðbæ, þarf að skylda þau til að hýsa óskylda þjónustu og verzlanir á götuhæð.)