Fyrir tæpri öld frömdu Tyrkir þjóðarmorð á Armenum, drápu hálfa aðra milljón. Það var fyrsta þjóðarmorð síðustu aldar, undanfari Hitlers. Þýzkir herforingjar voru viðstaddir og lærðu af reynslunni. Þetta er sagnfræðileg staðreynd, sem Tyrkir neita að viðurkenna. Þeir andmæla orðinu þjóðarmorð. Tyrkland hefur varið fúlgum í að fá bandaríska þingmenn til að falla frá orðinu í þingsályktun. Það er að takast með mútum og hótunum. Flutningsmenn ályktunarinnar hafa hver á fætur öðrum bilað í trúnni. Hið sama gildir líka um fréttamenn fjölþjóðlegra fréttastofnana. Vestrið verst ekki lyginni.

Demókratar eiga erfitt með að nota sér yfirburðina í almenningsálitinu. Frambjóðendur þeirra þora ekki að vera almennilega á móti stríðinu gegn Írak. Þeir þora ekki að mæla með auknum sköttum, aukinni velferð og meiri umhverfisvernd. Þótt meirihluti þjóðarinnar vilji það. Tregða demókrata byggist á, að kjósendur skipta ekki lengur mestu máli. Það eru gjafmildu fyrirtækin, sem stýra gengi frambjóðenda gegnum dýra kosningabaráttu og inn á þing. Eða í Hvíta húsið. Fyrirtæki eru íhaldssöm. Forstjórar endurspegla ekki vilja almennings. Því eru frambjóðendur demókrata ígildi repúblikana.

Stækkun Evrópusambandsins veldur því erfiðleikum. Sum nýju ríkin hafa verið til vandræða, einkum Pólland undir stjórn þjóðernissinna. Slíkir hugsa um sérhagsmuni og hafa lítinn áhuga á almannahagsmunum bandalagsins. Ísland mundi líklega haga sér þannig, ef það væri inni. Á leið inn eru Búlgaría og Rúmenía. Þau verða til vandræða, ekki vegna þjóðernisöfga, heldur vegna spillingar og lekra landamæra. Evrópu tókst að laga Írland, Portúgal, Spán, Ítalíu og Grikkland að vestrænni mynd. Nýju ríkin í austri meltast á lengri tíma. Samt á að taka þau strax í Schengen-landamærakerfið. Það er glannalegt.

Mikilvægara er að verja fé til öryggis en til skóla og heilsu. Öryggi er grundvöllur að tilveru ríkja. Skólar og heilsa eru félagslegur lúxus til viðbótar. Þótt við fylgjum velferð og mannbótum, megum við ekki gleyma undirstöðunni. Til skamms tíma vorum við ekki fullvalda sem þjóð. Við lágum uppi á Bandaríkjunum og Atlantshafsbandalaginu. Nú þykjumst við fullvalda, erum farin að borga sjálf og það er gott. Nokkrir milljarðar króna hljóta að fara árlega í varnir landsins. Hins vegar eigum við ekki að fleygja peningum í skaðlegt rugl, Afganistan og Írak, vítisengla og stríðsleiki.

Hilary Clinton er merkisberi hinna nýju frambjóðenda, sem eru repúblikanar að öllu leyti nema að nafninu til. Hún veður í peningum frá fyrirtækjum og auðmönnum, sem vilja sveigja stefnu hennar til hægri. Þeim hefur tekizt það. Hún hefur lengst af verið mjög mild í andstöðu við stríðið gegn Írak. Hún vill ekki loka götum fyrir auðmenn í skattakerfinu. Meðal ráðgjafa hennar eru hatursmenn verkalýðsfélaga og beinir stuðningsmenn auðhyggju. Hún mun ekki einu sinni geta lagað sjúkratryggingar barna, ef hún verður forseti. Gjafmildir auðmenn ráða stefnu hennar. Hún endar með þeim í golfi.

Stalín er aftur orðinn fínn kall í Rússlandi. Vladimir Pútín er að láta endurskrifa sögu landsins. Leiðbeiningarnar eru komnar út og fyrstu kennslubækurnar væntanlegar. Þar er alræði hafið til skýjanna, Stalín sagður vera hetja og Gorbatsjov sagður vera svikari. Vesturlönd eru sögð sitja á svikráðum við Rússland og meina því réttmæta stöðu heimsveldis. Fyrir tæpum átta árum sagði ég Pútín mundu verða nýjan Stalín og það er að koma fram. Hvorki ráðamenn né almenningur á Vesturlöndum átta sig á þessu. Vinældir Pútíns erlendis eru að vísu litlar, en þær aukast þó lítillega.

Bandaríkin og Ísrael fara hamförum gegn ElBaradei, forstjóra atómstofnunar Sameinuðu þjóðanna. Það minnir á stríð þeirra gegn Hans Blix, sem stýrði eftirliti Sameinuðu þjóðanna með vopnaþróun Íraks. Árásirnar á Blix voru undanfari stríðsins gegn Írak. Árásirnar á ElBaradei núna eru undanfari árásar á Íran. Í ljós kom, að Blix hafði rétt fyrir sér og að Bandaríkin lögðu fram falsgögn í málinu. ElBaradei hefur auðvitað líka rétt fyrir sér. En það stríðir gegn hagsmunum Ísraels og George W. Bush. Þess vegna er allt á útopnuðu til að grafa undan óhlutdrægum upplýsingum Sameinuðu þjóðanna.

Þrjár af hverjum fjórum handtökum í Rómarborg eru á Roma, sígaunum frá Rúmeníu. Þeir hegða sér ekki í Róm eins og Rómverjar. Um alla Ítalíu er kvartað yfir þeim. Ríkisstjórnin er farin að senda þá til Rúmeníu hundruðum saman. Um alla Evrópu er amast við fólki, sem vill alls ekki reyna að hegða sér eins og heimafólk. Dætradráp múslima fer í taugar Norðurlandabúa. Þegar erlent fólk er orðið 5% íbúafjöldans verða líka árekstrar út af hagsmunum á borð við vinnu. Almennt hafa ríkisstjórnir í Evrópu seint skilið umfang vandans. Aðlögun gengur hægt og þjóðernisofsóknir eru því í uppsiglingu.

Þjóðernishnjaski er svo komið, að Belgar þola ekki lengur Belga. Landið liðast sundur í átökum Flæmingja og Vallóna. Síðarnefndu ruku af sáttafundi á miðvikudaginn. Sögðu hina fyrri vilja slíta sundur friðinn. Deilt er um fyrirkomulag kosninga í blandbyggðum. Einkum er það viðkvæmt í úthverfum Bruxelles. Þær voru áður flæmskar, en hafa verið að gerast vallónskar. Mánuðum saman hefur ekki verið hægt að mynda ríkisstjórn. Hingað til hafa þær byggst á sátt milli hollenzku- og frönskumælandi stjórnmálaflokka. En nú vilja menn ekki lengur tala saman. Nema ef vera skyldi á ensku.

Bandarískir þingmenn trylltust fyrir nokkrum árum í hatri á Frökkum. Vildu láta franskar kartöflur heita frelsiskartöflur í matstofunni. Var illa við, að Frakkar höfðu rétt fyrir sér um Írak. Nú hafa þeir aftur tryllzt, en klappa nú og æpa í gleði yfir heimsókn Nicolas Sarkozy forseta. Hann hefur tekið við af Tony Blair sem bezti vinurinn í Evrópu. Líklega sá eini síðan Kaczynski féll í Póllandi. Þingmennirnir virðast alltaf vera uppi á háa sé, með eða móti. Skrítnari er framganga Sarkozy í Washington, aðeins ári fyrir brottför George W. Bush. Hann er ofvirkur og gat því ekki beðið í eitt ár.