Ríkisstjórnin er á hálum ís. Hún fæst ekki til að staðfesta kjördaginn í lok apríl, sem bendir til óhreins mjöls í pokahorninu. Hún þykist vera með tugi mála, sem hún þurfi að leggja fyrir þingið. Eins og hún viti ekki, að hún er minnihlutastjórn, sem þarf að semja við aðra um hvert einasta mál. Hún er komin í rugl, sem getur reynzt henni skeinuhætt. Hún þarf að átta sig á, að hún getur bara náð fram fjórum-fimm málum. Hin verða verkefni næstu stjórnar eftir kosningar. Hún þarf að semja við Framsókn um þessi fjögur-fimm mál. Og hún þarf á sama tíma að verjast firru Framsóknar um 20% afslátt af skuldum.

Hitnað hefur í kolunum í deilu Seltirninga og Vesturbæinga um aðferðir við sund. Á sunnudagsmorgni komu nokkrir Vesturbæingar í Seltjarnarneslaugina og syntu þar í O. Þá geta nokkrir plebejar verið í hverri rás. Seltirningar eru hins vegar patrísear, vilja synda í 1 og hafa hverja rás fyrir sig. Ekki kom til handalögmála. En enginn veit, hvað muni gerast, þegar illindi magnast. Seltirningar kalla Vesturbæingana hringorma og geta þess um leið, að þeir þekkist af tattóveringum. Mér lízt ekki á. Til öryggis ætla ég á næstunni bara að vera í ræktinni og gufunni, en ekki í heita pottinum.

Ekki er hægt að láta eins og þriggja milljarða afskrift handa Morgunblaðinu komi skattgreiðendum lítið við. Ríkið yfirtók bankana og spýtti i þá tugum milljarða. Ef margar afgreiðslur verða eins og milljarðar Morgunblaðsins, þarf ríkið áfram að kasta góðum peningum eftir vondum. Reikningurinn vegna Moggans verður altjend sendur skattgreiðendum framtíðarinnar. Börnin okkar borga fyrir Moggann, hvort sem þau vilja eða ekki. Það er pólitísk spilling. Meðferð bankans á sukki Moggans boðar váleg tíðindi. Betra er að pólitískar stofnanir fái að fara í friði á hausinn án afskipta samfélagsins.

Ótækt er, að Lífeyrissjóður verzlunarmanna verðlauni glæframennina Þorgeir Eyjólfsson og Gunnar Pál Pálsson. Þeir sukkuðu með fé sjóðfélaga í spilavíti Kaupþings. Töpuðu yfir þrjátíu milljörðum af innistæðum sjóðfélaga. Fáránlegt er, að undir þá séu settir bílar, sem kosta nýir meira en tíu milljónir hvor. Út af kortinu er, að þeir taki tvær milljónir króna á mánuði fyrir afglöpin. Þeir fóru á herðablöðunum í spilavítið. Þar gættu þeir hagsmuna krosseignarfélaga og útrásarvíkinga og yfirmanna í bankanum. Þeir gættu alls ekki hagsmuna sjóðfélaga. Ættu að vera landflótta. Og bíllausir.

Ingibjörg Sólrún Gísladóttir er ekki farsæl. Hún er sterkur leiðtogi, sem hefur hvað eftir annað tekið rangar ákvarðanir. Leiddi Samfylkinguna inn í Blair-isma, brezka frjálshyggju með ívafi af fasisma. Tók upp samstarf við misheppnaðan Sjálfstæðisflokk. Gekk berserksgang um heiminn til að komast í Öryggisráðið. Hlustaði ekki í apríl á aðvaranir Alþjóða gjaldeyrissjóðsins og norrænu seðlabankana. Með Geir Haarde stýrði hún þjóðinni út í hrunið. Hún hélt mánuðum saman dauðahaldi í ríkisstjórn, sem nú er orðin alræmd fyrir verkkvíða. Hún er sterkur, en engan veginn farsæll kafteinn.

Fremstu frjálshyggjugaurar Sjálfstæðisflokksins töluðu gegn eftirliti. Pétur H. Blöndal. Birgir Ármannsson og Sigurður Kári Kristjánsson kölluðu það eftirlitsiðnað í háðungarskyni. Þeir trúðu þeirri kenningu frjálshyggjunnar, að auðhyggjan bæri í sér mátt til að leiðrétta kúrsinn. Trúbræður þeirra í Seðlabankanum og Fjármálaeftirlitinu voru sama sinnis. Þess vegna tók Davíð ekkert mark á aðvörunum Alþjóða gjaldeyrissjóðsins og norrænna seðlabanka í apríl 2008. Þessi trúarbrögð leiddu þjóðina út í hrunið. Það voru ekki bara frjálshyggjugaurarnir, sem brugðust, heldur frjálshyggju-ofsatrúin sjálf.

Guðbjörg Matthíasdóttir er ekkja Sigurðar Einarssonar kvótagreifa í Eyjum. Hún er í fréttum vegna aðildar að nýju félagi um Moggann. Það er ekki í fyrsta skipti, sem Guðbjörg kaupir dagblað. Fyrir nokkrum árum keypti hún DV til að setja það undir Óla Björn Kárason. Verðið var milljarður, enda hafði blaðið skilað hagnaði árum saman. Óli Björn keyrði það hins vegar í gjaldþrot á tæpu ári. Guðbjörg tapaði hlutafénu og Landsbankinn tapaði enn meira. Í haust gekk henni betur, þegar hún seldi hlutabréf sín í Glitni einum sólarhring fyrir gjaldþrot bankans. Það var aldrei rannsakað.

Dampurinn er farinn úr mótmælum á útifundum. Hástigið var 21. janúar fyrir utan Þjóðleikhúskjallarann, þegar Samfylkingin fór á taugum. Það leiddi til falls ríkisstjórnarinnar. Lokahnykkurinn var á fimmtudag, er Davíð Oddsson fór úr Seðlabankanum. Þetta voru tvö meginverkefni byltingarinnar, að losna við vanhæfa ríkisstjórn og vanhæfa bankastjóra. Önnur verkefni eru smærri í sniðum og megna ekki að draga þúsundir á Austurvöll. Ekki einu sinni kröfur um eignaupptöku, stjórnlagaþing og stjórnarskrá. Fjórflokkurinn hefur náð vopnum sínum og dregur til sín fylgið með yngri andlitum í gamla stílnum.

Verður vondur forstjóriEkki er ég hissa á, að norsk stjórnvöld hafi efasemdir um Anders Fogh Rasmussen sem næsta framkvæmdastjóra Atlantshafsbandalagsins. Anders hefur verið eindreginn stuðningsmaður heimsvaldastefnu Bandaríkjanna. Hann hefur sent danska hermenn henni til stuðnings. Hann er eins konar Svarti-Pétur í hópi norrænna forsætisráðherra. Ingibjörg Sólrún Gísladóttir er hins vegar ánægð með Anders og segir hann verða góðan framkvæmdastjóra bandalagsins. Ég held, að hún sé ekki í umtalsverðu sambandi við raunveruleikann. Anders getur ekki sveigt bandalagið af óheillabraut þjónustulundar við Bandaríkin.

Ingibjörg Sólrún Gísladóttir hefur handvalið sig og Össur Skarphéðinsson í annað og þriðja sæti lista Samfylkingarinnar í Reykjavík. Það gerir hún í skjóli Jóhönnu Sigurðardóttur, sem skipar fyrsta sætið. Ekki er þetta í bókstaflegu samræmi við prófkjörsreglur. En Samfylkingin lætur handvalið samt yfir sig ganga. Þótt þetta séu ábekingar að hruni þjóðarinnar sem ráðherrar í vanhæfu ríkisstjórninni. Þannig halda gömlu andlitin áfram hjá flokknum. Jafnvel Kristján L. Möller, sem er kjördæmispotari, sérfræðingur í jarðgöngum. Skyldu sumir Samfylkingarmenn ekki finna óbragð að þessu öllu?

Sjálfstæðisflokkurinn á bágt. Hann telur frjálshyggjuna ekki hafa brugðizt, heldur fólk í útrás, bönkum, Seðló og ríkisstjórn. Bara Geir Haarde og Árni Mathiesen tóku ábyrgð. Áfram er í boði fólk úr bankasukkinu, svo sem Illugi Gunnarsson og Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir. Einnig fólk, sem eindregið styður róttæka frjálshyggju án eftirlits, svo sem Pétur H. Blöndal. Birgir Ármannsson og Sigurður Kári Kristjánsson. Ég efast um, að þetta fólk selji í kreppunni. Kannski hafa flokksmenn vit fyrir því, hafna því í prófkjöri. Eða kannski nær Flokkurinn sjálfkrafa 25% fylgi án þess að axla neina ábyrgð.