Karlar hafa verið til vandræða í heiminum að minnsta kosti þau 4000 ár, sem við höfum fréttir af. Eins og bitnir og blóðugir, sársvangir og síruglaðir graddar, sem eru til vandræða í stóði. Háðu sí og æ stríð, sem komu niður á konum og börnum. Vildu alltaf meira en þeir gátu gleypt. Hér á landi voru það karlar, sem stóðu fyrir útrásinni alræmdu og afneita núna hruninu, sem þeir ollu. Á sama tíma reyna konur að rækta garðinn sinn og eru farsælli í rekstri fyrirtækja. Vonandi verður hægt að meyfæða mannkynið í framtíðinni. Svo hægt verði að losna við þessi endalausu vandræði af kolrugluðum körlum.

Fráleit finnst mér tilgátan um, að þöggunin vegna kynferðisbrota á börnum hafi stafað af ótta. Kristilega góðgerðafólkið var ekki hrætt við stuttan karl. Vildi bara ekki heyra neitt ljótt. Þöggunin var á vegum fólks á borð við Kolbrúnu Karlsdóttur, sem stýrði Bergmáli. Þegar kvartað var yfir Karli Vigni við hana, brást hún ókvæða við og gerði ekkert. Svipuð viðhorf voru í góðgerðabransanum almennt. Þá sjaldan Karl Vignir var rekinn, var passað að láta ekki fylgja honum viðvaranir til annarra, sem passa smælingja. Þöggunin stafaði fremur af hinni íslenzku siðblindu í góðgerðabransanum og í kerfinu.

Hér er mikið af góðborgurum. Einkum þeir, sem hafa fengið þægilega innivinnu út á pólitík eða undirgefni við athafnamann. Halda eins og Altúnga, að allt sé eins og bezt verði á kosið. Vilja alls ekki, að bátnum sé ruggað. Telja ríkisstjórnir góðar, að minnsta kosti ef Sjálfstæðisflokkurinn er í brúnni.  Oft eru þeir kirkjuræknir. Snúast gegn uppljóstrunum um glæpi, til dæmis um kynferðisbrot. Afneita staðreyndum, kenna sögumanni um ótíðindi og heimta þöggun. Flótti brast í lið góðborgara í síðustu alþingiskosningum. Eru nú sagðir munu snúa aftur í faðm Flokksins í vor. Góðborgararnir eru þjóðarböl.

Íslenzkt samfélag, sem Kastljós hefur lýst tvö kvöld í röð er siðferðissjúkt glæpafélag í afneitun og þöggun. Ábyrgðarmenn helztu stofnana ríkisins, svo sem biskup þjóðkirkjunnar, hafa reynzt vera siðblindir, eins og raunar allir þeir, sem komu að málum Karls Vignis Þorsteinssonar. Og þetta eru raunar gamlar fréttir, því að mörg ár eru síðan DV sagði frá afrekum Karls Vignis. Svo firrt er þjóðin og forvígismenn stofnana, að mér fallast hendur við að lýsa subbuskapnum. Afneitun og þöggun er eitt helzta einkenni örþjóðar, sem hvað eftir annað sannar, að hún er allsendis ófær um að stjórna málum sínum.

Eftir umfjöllun Kastljóss er ljóst, að Róbert Spanó og rannsóknarnefnd hans um barnaníð á upptökuheimilum eru í vondu máli. Skýrsla vistheimilisnefndar er rúst ein eftir nýjustu fréttir. Niðurstaða nefndarinnar var þvættingur, argasti hvítþvottur. Ekki er skárri hlutur þjóðkirkjunnar, sem heiðraði Karl Vigni Þorsteinsson árið 2011 fyrir manngæzku. Var þó þá þegar uppvíst um marga glæpi hans. Þjóðkirkjan virðist ekki hafa verið með sjálfri sér á tíma Karls Sigurbjörnssonar biskups. En nú er beðið eftir, að Spanó biðjist afsökunar á sjálfum sér og Agnes M. Sigurðardóttir biskup á forvera sínum.

Gaman að lesa forsíðufyrirsögn Fréttablaðsins í dag. Skildi bara helminginn af stöfunum. Þar stóð líka “bugl” og “kynþáttunarvanda”, sem ég skildi ekki. Sem betur fer voru þessi orð skýrð í frétt undir fyrirsögninni. Ég var þá kominn á öfuga leið. Í stað þess að láta fyrirsögn leiða mig inn í frétt lét ég frétt leiða mig tregan inn í fyrirsögn. Stríðir gegn því, sem kennt var í blaðamennsku í gamla daga, að fyrirsögn skyldi freista til lestrar fréttar. En nú er blaðamennska ekki lengur listræn iðngrein, heldur akademísk grein, svonefnd fjölmiðlafræði, partur af stórmerkum vandamálafræðum nútímans.

Nýju bankarnir enn reknir af sams konar bófum og ráku gömlu bankana. Nýir stjórar hafa tröllatrú á hrunbófum og telja þá manna hæfasta til að reka fyrirtæki. Þótt dæmin sanni, að þeir eru manna sízt hæfir. Hrunbófarnir eru hver á fætur öðrum afskrifaðir og hvítskúraðir og þeim eru afhent fyrirtækin aftur á silfurfati. Ísland nútímans er samfellt World Class. Og aðeins á Íslandi getur sami bófi rekið fyrirtæki sautján sinnum í þrot á sautján kennitölum. Um leið níðast bankastjórar á almenningi eins og þeir mögulega geta. Mistök stjórnmálanna felast í að ráða bófa til að stjórna bönkunum.

Ógeðssaga Kastljóss af Karli Vigni Þorsteinssyni í Eskihlíð 16 er samfelld ádeila á góðgerðastofnanir. Hvarvetna vissu menn um ógeðið og vísuðu því frá sér. Í mesta lagi var hann rekinn, af Kumbaravogi, frá Aðventistum og af Sólheimum. En menn létu sér í léttu rúmi liggja, að Karl Vignir mundi halda áfram annars staðar. Samfélagsvitund vantaði í stjórnendur góðgerðastofnana þessara. Bráðum fer fólk að væla um, að Karl Vignir sé sjúklingur, sem eigi bágt. Eins og Matthías Máni, sem flúði upp í Hreppa og Guðmundur Karl, sem var teipaður. Íslenzk ofbeldisvernd og þöggunarárátta láta ekki að sér hæða.

Merkilegt er, að fylgi Dögunar í könnunum nær ekki samanlögðu fylgi þeirra stofnana, sem að flokknum standa. Hreyfingin, Frjálslyndi flokkurinn og Hagsmunasamtök heimilanna höfðu lítið fylgi, en samt meira en Dögun. Ég er sannfærður um, að fáum kjósendum lízt á þessa blöndu. Frjálslyndir eru orðaðir við útlendingahatur og Hagsmunasamtökin eru sérhagsmunasamtök eins og heitið ber með sér. Þingmannsefni Hagsmunasamtakanna fékk nánast ekkert fylgi í forsetakosningunum. Endurspeglar bága stöðu þeirra meðal fólks. Dögun verður að stokka spilin aftur, annars fer gott tækifæri forgörðum.

Mikið fylgi Bjartrar framtíðar bendir til, að fólk sé þreytt og vilji minni átök í pólitíkinni. Ég held hins vegar, að þjóðin þurfi meira stríð áður en hún þarf meiri frið. Meðan hrunið er meira eða minna óuppgert þarf að halda uppi merki hreinsunar. Við þurfum að hreinsa bófana úr bönkum, við þurfum að hreinsa bófaflokkana úr pólitík, við þurfum að hreinsa bófana úr yfirstétt kontórista og skýrslufræðinga. Við þurfum að losa kverkatak kvótagreifa á kjósendum og fulltrúum kjósenda, við þurfum að losna við ruglið um mikilvægi áls í þjóðarbúskapnum. Meðan allt þetta er óuppgert bið ég um meira stríð.

Tvær fréttir fljúga með himinskautum í netheimum fyrstu daga ársins. Önnur er, að ríkið greiði ekki bara vexti af herkostnaði sínum við nýja banka. Sé líka að greiða vexti af óreiðu gömlu bankanna. Vexti af 8000 milljörðum en ekki bara af 1000 milljörðum. Hin fréttin er, að vogunarsjóðir hafi keypt skuldabréf bankanna fyrir slikk, en bankarnir séu samt enn að innheimta af þeim upp í topp. Eigi ekki bréfin og geti ekki einu sinni sýnt þau. Hefðum við fjölmiðla, sem nenna að sannreyna, vissum við sannleikann. En þeir hafa gefizt upp á lífinu, svo sögurnar fljúga villt í ábyrgðarlitlum netheimum.

Nokkrum sinnum hef ég vakið athygli á, að Samfylkingin er hrunflokkur, sem ber fulla ábyrgð á hruninu. Hún komst til valda árið 2007 og fékk meira að segja bankaráðherrann í ríkisstjórninni. Hefði hún stungið við fótum árin 2007 og 2008, hefði hún hæglega getað sparað ríkinu helming tjónsins. Sparað svona 500 af 1000 milljörðum, sem lentu á herðum ríkis og skattgreiðenda. En Samfylkingin reyndist hrak og bankaráðherra auli, sem vissi hvorki í þennan heim né annan. Ítrekun þessarar staðreyndar fer í taugar Samfylkingarfólks, sem afneitar hruninu. Og verður lamið með staðreyndinni fyrir kosningarnar.

Þjóðin er klofin í herðar niður. Þriðjungur þjóðarinnar horfir upp á, að helmingur þjóðarinnar fordjarfar kosningarétti allra með sofandahætti og stuðningi við bófa. Við slíkar aðstæður er lítið rými fyrir sættir. Annað hvort sigra bófarnir eða ekki. Kemur þá Guðmundur Steingrímsson með Jóni Gnarr og boða ást og frið í pólitíkinni. Með öllu ósligaðir af stefnuskrá bjóða þeir friðsamlega sambúð með hverjum sem halda vill friðinn. Verð því að segja, að varla lízt mér skuggalegar á neitt framboð en einmitt Bjartrar framtíðar. Aðstæður eru varla þær í gúlaginu, að réttur tími sé fyrir sátt.

Nafnbirtingar eru engin nýjung, sem komið hefur með prívatmiðlum. Fyrst með nafnið á íslenzka flugdólginum var New York Post sem er gamalt pappírsblað. Frá ómunatíð hafa nöfn ekki verið leyndó í Bandaríkjunum. Þar er ekki hræsni Moggans, sem birti frétt um nafnbirtinguna. En birti þar ekki nafn Guðmundar Karls Arnþórssonar, heldur tengdi inn á vefsíðu New York Post, þar sem fólk gat séð nafnið. Mjög Moggaleg hræsni. Pressan var eini fjölmiðillinn, er var laus við þessa séríslenzku hræsni, birti einfaldlega nafnið. Prívatmiðlarnir juku síðan dreifingu myndar af dólginum reyrðum með límbandi í flugsætið.

Ósammála lýsingu Björns Vals Gíslasonar á forseta Íslands. Hefði notað allt aðra lýsingu sjálfur, en læt hana liggja milli hluta. Orðin ræfill og bjáni eiga við allt annan hóp fólks, kjósendur Ólafs Ragnars Grímssonar. Þeir hafa fengið sameiningartákn við hæfi. En táknið sameinar ekki alla þjóðina, síður en svo. Um ekkert fyrirbæri í samfélaginu er meiri klofningur en einmitt um núverandi forseta Íslands. Klofningurinn þar er svipaður og í afstöðunni til fjórflokksins. Þar vill öflugur minnihluti fólks ekkert hafa með flokkana að gera, sem hafa stýrt þjóðfélaginu síðustu áratugi. Og friður er víðs fjarri.