Árni Páll Árnason laug einfaldlega, að ekki væri stuðningur á Alþingi við stjórnarskrárfrumvarp þjóðarinnar. Alls hafa 32 þingmenn lýst skriflega stuðningi sínum. Á þeim lista eru ekki Árni Páll sjálfur og heldur ekki Ásta Ragnheiður Jóhannesdóttir, meðreiðarsveinn Árna í lyginni. Í leiðindamálið flæktust líka formennirnir Katrín Jakobsdóttir og Guðmundur Steingrímsson. Þau létu Árna Pál ljúga sig full. Með því að kasta þjóðarfrumvarpi, sem kom út úr lögmætu ferli, er alþingi í þann mund að fremja glæp gegn lýðræðinu. Tillaga Árna Páls um, að allt ferlið sé bara skrípó, er rakin ósvinna.

Hvar er þúsundið, sem tók þátt í þjóðfundinum 2009 um stjórnarskrá? Hvar eru þau hundraðogfimmtánþúsund, sem tóku þátt í þjóðaratkvæðagreiðslunni í október? Hvar er sá eindregni meirihluti, sem vildi byggja nýja stjórnarskrá á grundvelli tillagna stjórnlagaráðs? Hvað hugsar allt þetta venjulega fólk um misþyrmingu Sjálfstæðisflokksins, Framsóknarflokksins og núna síðast Samfylkingarinnar á niðurstöðum þessa ferils? Fróðlegt væri að vita, hvort fólk lyppast almennt niður. Eins og pupullinn hefur jafnan gert hér á landi andspænis handaflinu. Eða hvort fólk rís upp til varna í kosningunum í vor.

Undarleg fyrirsögn í Fréttablaðinu um 260 manns, sem “borga mest allt sitt í auðlegðarskatt”. Næsti bær væri: “Vonda stjórnin ofsækir gamlingja út yfir gröf og dauða”. Sköttum var breytt árið 2009 á þann hátt, að fátækir borgi minna og auðugir borgi meira. Samt eru skattar á auðuga lægri hér en víðast á Vesturlöndum. Fjármagnstekjuskattur er lægri en vinnutekjuskattur, svo enn eru skattar hærri á venjulegu launafólki en á ofurtekjufólki. Undanfarinn áratug hafa þeir, sem betur mega sín, hagrætt sköttum í sína þágu. Á því varð örlítil breyting árið 2009, en ekki svo mikil, að jafnvægi hafi náðst.

Við sjáum nú, hvað mark Sjálfstæðisflokkurinn og Framsóknarflokkurinn taka á uppgjöf Árna Pála Árnasonar. Alls ekki neitt. Framsókn dregur bara upp plagg frá Jóhannesi Nordal um eignarhald kvótagreifa á auðlindum hafsins. Sáttatón er þar hvergi að finna. Og umboðsmaður ógreiddra atkvæða hertekur ræðustól Alþingis að venju. Þetta eru bófar og flokkar þeirra bófaflokkar, sem ekki er hægt að semja við. Auðvitað bera Sjálfstæðið og Framsókn mesta ábyrgð, en hafa ekki meirihluta á alþingi. Þurftu aðstoð við ódæðið og fengu hana hjá Árna Páli. Hann var kvislingurinn, sem formlega slátraði stjórnarskránni.

Stjórnarskráin verður stærsta kosningamálið í vor. Ekki tókst að koma fram lögmætum þjóðarvilja. Sjálfstæðis- og Framsóknarflokkurinn eru því andvígir. Ekki verður byggt á uppkastinu, sem samþykkt var í þjóðaratkvæðinu í vetur. Bófaflokkarnir hafa til þess stuðning umboðsmanns Sjálfstæðisflokksins í formennsku Samfylkingar. Kvislingurinn Árni Páll Árnason felldi skrána eins og raunar hefur lengi verið ljóst. Í kosningum þessa vors þarf þjóðin að hafna þremur stjórnmálaflokkum, Sjálfstæðisflokknum, Samfylkingunni og Framsókn. Um nóg annað verður að velja eftir geðþótta sérhvers kjósanda.

Á banabeði ríkisstjórnar Geirs H. Haarde var ríkissjóður notaður til að reisa nýja banka á rústum hinna gömlu. Gerði kleift eftir hrunið að halda viðskiptum í gangi frá degi til dags. Kostaði fjögurhundruð milljarða króna, þegar gjaldþrot seðlabanka Davíðs er meðtalið. Þetta er sá baggi, sem veldur skattahækkunum á auðmenn og samdrætti í þjónustu, til dæmis Landsspítalans. Bagginn hindrar, að ríkissjóður geti lagt aðrar byrðar á skattgreiðendur, til dæmis af háum íbúðaskuldum heimila. Allur þorri þess dæmis er hjá nærri gjaldþrota Íbúðalánasjóði og hjá lífeyrissjóðunum, en ekki hjá bönkunum.

Þrjár spunakerlingar lofa Árna Pál Árnason í Fréttablaðinu í dag. Gefa sér sem forsendu, að ekki sé hægt að koma stjórnarskránni í gegn á þessu þingi. Aldrei hefur verið sýnt fram á það. Ekki er hægt að fullyrða slíkt án þess að sýna dæmi um, að einhverjir stjórnarliðar hyggist svíkja lit. Hefur ekki verið gert enn. Málið batnar ekkert við, að þrjár spunakerlur endurtaki í síbylju, að ekki sé hægt að koma málinu í gegn. Verða fyrst að sýna fram á dæmi um það. Greinar Ólafs Þ. Stephensen, Margrétar S. Björnsdóttur og Bryndísar Hlöðversdóttur eru dæmi um lélegan spuna í veruleikafirrtu rúmi.

Séra Halldór Gunnarsson í Holti er einn örfárra sjálfstæðimanna, sem ég hef ævinlega metið. Enda hefur sjálfstæð og einörð hugsun hans vakið athygli. Nú hefur hann sagt sig úr flokknum. Um það segir Halldór: “Hann er orðinn tæki auðmanna og þeirra, sem þeir velja til þjónustu, – í þágu auðvaldsins.” Sá gamli flokkur, sem ég var í endur fyrir löngu, er orðinn breyttur. Gætir nú vafningalaust hagsmuna útgerðarauðvaldsins og annarra auðhringja, sem voru í braski við hrun. Halldór segir stuðningsfólk flokksins “hafa verið misnotað til varðstöðu um hagsmuni auðs og valds í landinu”. Þetta er kjarni málsins.

Látið er liggja að því, að nafnlausir þingmenn stjórnarflokkanna, líklega Samfylkingarinnar, standi gegn nýju stjórnarskránni. Muni t.d. ekki fallast á dagskrártillögu um atkvæðagreiðslu fyrir þinglok. Fróðlegt væri að vita, hvaða þingmenn. Árna Páli Árnasyni dugar ekki að veifa hótuninni eins og einhverri staðreynd eða náttúrulögmáli. Við þurfum að láta reyna á málið. Ekki gengur, að einhver Samfylkingarmaður geti í skjóli nafnleysis stöðvað merkasta mál þingsins. Stöðvað málið, sem felur í sér svo mörg framfaramál. Einhvers staðar leynast kvislingar í skúmaskotum. Beinum kastljósi að þeim.

Már Guðmundsson seðlabankastjóri er hættulegur braskari. Frá áramótum hefur hann brennt gjaldeyrisforða. Notað hann til að spekúlera á gengismarkaði. Fórnaði í það tólf milljörðum króna. Rosalegum peningi, þótt í krónum sé talinn, meira en sjötíu milljón evrur. Gjaldeyrissjóðurinn er samt að mestu leyti plat, fenginn að láni frá Norðurlöndum og Alþjóða gjaldeyrissjóðnum. Afleitt er, að seðlabankastjóri noti þetta lánsfé til að fara í kassana að spila með þá. Tilgangurinn helgar ekki meðalið. Allir vita, að krónan er verðlaus. Seðlabankastjóri þarf ekki að fara í spilavítið til að fatta það.

Staða Vinstri grænna er að einu leyti betri Samfylkingarinnar. Losuðu sig við Steingrím J. Sigfússon sem formann. Meðan hinir tóku Árna Pál Árnason á bakið sem formann. Steingrímur stútaði fyrningu kvótans og væntir góðs í kjördæmi Samherja, orðinn kvótagreifavinur. Árni stútaði stjórnarskránni, ekki veit ég hvers vegna. Kannski vill hann hrekja krata úr Samfylkingunni, fá notalegra rými fyrir Evrópusinna á flótta úr bófaflokknum. Vilji fylgið ekki koma til Samfylkingarinnar, þá fari Samfylkingin bara til fylgisins. Vegir plottara eru órannsakanlegir. En kannski voru þetta bara mistök hans.

Annar hver þingmaður á þessu þingi berst fyrir bættum hag þeirra, sem bezt hafa það. Hverjum dettur í hug, að næst berjist þeir fyrir þá verst settu? Annar hver þingmaður á þessu þingi berst gegn stjórnarskrá, sem skerðir völd valdamanna. Hverjum dettur í hug, að næst berjist þeir fyrir þá valdalausu? Annar hver þingmaður á þessu þingi berst gegn hverju einasta máli, sem til framfara horfir. Hverjum dettur í hug að næst berjist þeir fyrir framförum? Svarið er einfalt. Meirihluta kjósenda, sem er svoleiðis úti að aka, að hann vill fela þrautþjálfuðum bófaflokkum stjórn landsins á næsta kjörtímabili.

Komið er í ljós, sem spáð var fyrir löngu. Ríkisstjórnin þrælar ekki í gegn neinu loforða sinna á endasprettinum, allra sízt því, sem mest var lofað. Fyrir löngu búin að missa kjarkinn og kominn með formann, Árna Pál, vasaútgáfu af Margréti Thatcher. Sjá kjósendur Samfylkingarinnar og Vinstri grænna ekki veruleikann: Þessir flokkar koma engu góðu lengur í gegn, því hugur fylgir ekki máli. Senn eru síðustu forvöð að yfirgefa strandstaðinn og taka sér far með einhverju nýju framboðanna. Ekki verða það Framsókn og Flokkurinn, sem efna loforðin, ekki frekar en ríkisstjórnin. Kjósendur, komnir eru fardagar.

Helmingur kjósenda tók þátt í atkvæðagreiðslu um stjórnarskrána. Þar af voru tveir þriðju samþykkir, að uppkast stjórnlagaráðs yrði “grundvöllur nýrrar stjórnarskrár”. Að baki var langt ferli, þjóðfundur, stjórnlagaráð og ótal álitsgerðir. Þetta var skýrt ferli með eindreginni niðurstöðu. Að minnsta kosti mundu Svisslendingar telja svo, þeir menn, sem eru vanastir slíkri tegund lýðræðis. Frá 20. október hafa ríkiseigendur gengið berserksgang í að tefja og þæfa uppkastið. Kallar það aðeins vera “til viðmiðunar”. Fyrir hönd ríkiseigenda var Árni Páll Árnason fenginn til að lýsa frati á ferlið allt.

Árni Páll Árnason stútaði nýju stjórnarskránni formlega í hádeginu. Þetta var hægfara og kvalafullur dauði og fleiri komu að ódæðinu. Lengi hefur verið ljóst, að hugur fylgdi ekki máli Samfylkingar í stjórnarskrármálinu. Og jafnvel var vafi í Vinstri grænum, mestur þó í fyrri formanni úr kjördæmi Samherja. Gömlu hrossin á Alþingi þola ekki nýja stjórnarskrá og vilja hana feiga. Vitandi vits var stjórnarskránni stefnt í tímahrak. Fyrri hluti janúar var ekki nýttur. Margir tóku þátt í ódæðinu og ekki er hægt að saka bófaflokkana eina. Formaður Samfylkingarinnar tók apann á bakið í dag.