Meðan Framsókn var í 10% fylgi var hægt að láta sér önnur vandamál í léttu rúmi liggja. En ástæða er til að hafa áhyggjur, þegar hún slær upp í 30% fylgi í könnunum. Þetta er spilltasti flokkur landsins með stórkarlalegustu loforðin upp í erminni. Og með forustu, sem fær kalt vatn til að renna milli skinns og hörunds. Ofan á loforð um glás af peningum fyrir almenning eru herforingjar hans farnir að tala um notkun ofbeldistækja, haglabyssur og kylfur. Þetta er ekki í lagi og verst er, að almenningur sér það ekki. Af gamalkunnu auðnuleysi mun hann láta teyma sig á asnaeyrum inn í kjörklefann.

Stutt lýsing á pólitíska litrófinu: Sjálfstæðisflokkurinn: Bófaflokkur, sem annast hagsmuni kvótagreifa og annarra auðgreifa, lækkar skatta á auðmenn. Framsókn: Þjóðrembdur og lyginn bófaflokkur, annast hagsmuni kvótagreifa, rústar ríkisfjármálum. Samfylkingin: Undir stjórn hægri sjálfstæðismanns, sem eflir stjórn bófa á bönkunum. Vinstri grænir: Reisa stóriðju á Húsavík og annast hagsmuni Samherja, þegar á reynir. Björt framtíð: Tveir siðprúðir þingmenn vilja verða ráðherrar. Burt með þetta fúla lið. Kjósið einhvern af nýju flokkunum. Þeir gefa von, sem hvergi finnst í fjórflokki og varadekki.

Frosti Sigurjónsson hvarf í kyrrþey úr stjórn vogunarsjóðsins Arctica, sem varð umdeildur upp úr hruni. Fannst viku síðar í efsta sæti á nyrðri lista Framsóknar í Reykjavík. Vogunarsjóðir þessir, sem keyptu eignir fyrir slikk eftir hrunið, eru af Framsókn nefndir “hrægammasjóðir”. Víða um vefinn heimta frammarar, að eignir þessara sjóða verði þjóðnýttar og þeir reknir öfugir úr landi. Þetta eru auðvitað ýkt viðbrögð fólks, sem varð fyrir tjóni í hruninu. Framsókn mun auðvitað ekki verða við þessum kröfum, þegar Frosti úr “hrægammasjóðnum” er orðinn fjármálaráðherra eftir yfirvofandi kosningar.

Látum vera, þótt Framsókn gangi allra flokka lengst í sölumennsku snákaolíu. Látum vera, að Framsókn lofi fólki gulli og grænum skógum. Ekkert nýtt. En dokum við, þegar helztu frambjóðendur flokksins grípa til óviðurkvæmilegra hótana. Hvað á Sigmundur Davíð Gunnlaugsson við, þegar hann segir, að bezt sé að beita kylfunni? Og hvernig dettur Frosta Sigurjónssyni í Arctica í hug að segjast eiga haglabyssu heima? Og hvers vegna tekur Eygló Harðardóttir undir óðra manna rugl? Er eitthvað ekki í lagi hjá Framsókn? Hví eru þeir foringjarnir farnir að tala eins og Framsókn sé “Blut und Boden” flokkur?

Þjóðleiðir göngumanna og reiðmanna eru víðtækustu fornminjar landsins. Eru margar varðaðar og vörðurnar því með merkustu fornminjum okkar. Mosavöxnum steinum var hlaðið í vörðurnar og við það breytist mosinn, þannig að hægt er að aldursgreina hleðsluna. Flestar vörður voru endurhlaðnar, svo að þar má væntanlega finna hleðslusteina frá ýmsum tímum. Fróðlegt væri að komast að, frá hvaða tíma elztu hleðslusteinarnir eru. Til dæmis í vörðum á þekktum þjóðleiðum, svo sem á sögufrægri Biskupaleið um Ódáðahraun. Kannski er hún frá kaþólskum tíma. Þetta væri verðugt verkefni fyrir fornleifafræðing.

Umræðan um meinta menntun Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar snýst um lygina, en ekki um gildi menntunar. Mér finnst eins og mörgum öðrum varhugavert að fá forsætisráðherra, sem er fjórsaga um menntun sína. Getur ekki einu sinni logið einfalt og skipulega um hana, heldur hrekst úr einni lygi í aðra. Við sjáum beint samband milli þessa og sjónhverfinga Framsóknarformanns um að kasta hundruðum milljarða í peningaþyrsta einstaklinga. Fremsti sölumaður snákaolíu í landinu lýgur bæði um menntun sína og fyrirhugaðar gerðir sínar sem forsætisráðherra. Því miður hafa hinir peningaþyrstu slökkt á heilanum.

Ein margra lyga stjórnarandstöðunnar í kosningabaráttunni er, að vísindamenn hafi raðað virkjunarkostum í svonefndri Rammaáætlun. Þeir voru pólitíkusar, Unnur Brá Konráðsdóttir þingmaður frá Sjálfstæðisflokki, Elín R. Líndal varaþingmaður frá Framsóknarflokki, Svanfríður Jónasdóttir bæjarstjóri frá Samfylkingunni og Hjörleifur Kvaran hjá Orkuveitunni. Enginn þeirra getur flokkast sem vísindamaður. Flokkurinn og Framsókn vilja hverfa aftur að sérstæðum tillögum þessa fólks. Enda var rammaáætlunin, sem frá þeim kom, nánast bara óskalisti orkufyrirtækja fyrir hrun. Úrelt plagg einskis virði.

Egill Helgason vekur athygli á, að erlendir blaðamenn eru hissa á óvinsældum ríkisstjórnar Íslands. Þeim finnst hún hafa “staðið sig vel – með lítið atvinnuleysi, lítinn ríkissjóðshalla og nokkurn efnahagsbata.” Rétt er það miðað við venjuleg viðmið á vesturlöndum, menn skoða atvinnu, ríkishalla og hagvöxt. En fleira hangir á spýtunni. Stuðningsfólki ríkisstjórnarinnar var lofað aðgerðum í stjórnarskrá, afskriftum húsnæðislána og upplýsingafrelsi, sem runnu út í sandinn. Á alþingi gáfust stjórnarsinnar upp fyrir taumlausri frekju bófaflokkanna. En að mestu byggjast óvinsældirnar á heimsku kjósenda.

Þegar kosið var um helztu atriði nýrrar stjórnarskrár, greiddi annar hver kjósandi atkvæði. Mikill meirihluti þeirra studdi stjórnarskrána, margir tugir þúsunda manna og kvenna. Hvar er allt þetta fólk núna, þegar óvinir nýrrar stjórnarskrár virðast hafa upp undir 60% atkvæða? Hvers vegna mælist fylgi Lýðræðisvaktar í könnunum bara upp á örfá þúsund kjósendur? Ættu að vera nokkrir tugi þúsunda. Menn segja, að stjórnarskráin sé neðarlega á áhugalista margra, sem studdu hana í þjóðaratkvæðinu. En fyrr má nú rota en dauðrota. Fari svo, sem horfir, er ný stjórnarskrá hreinlega dauðans matur.

Fallinn er meirihluti fyrir eyðileggingu náttúruverðmæta vegna orkuvera og fleiri stóriðjuvera. Helmingur þjóðarinnar er samkvæmt könnunum andvígur virkjun Bjarnarflags. Og helmingur þjóðarinnar er andvígur fleiri álverum en þegar hafa verið reist. Aðeins þriðjungur styður virkjun Bjarnarflags og aðeins þriðjungur styður fleiri álver. Veruleg breyting á þjóðarviljanum, sem rímar að vísu illa við stuðning meirihlutans við flokka stórvirkjana og stóriðju, verðbólguflokkana tvo. Ljóst er þó, að senn má búast við harðnandi styrjöld milli stuðnings og andstöðu við stórvirkjanir og stóriðju.

Nýr forstjóri greiningardeildar Arion banka er jafngalinn og fyrirrennarinn, sem frægur var í hruni. Sú nýja vill, að atvinnulífið fari úr fyrsta gír í svokallaðan fimmta gír. Hún er dæmi um bankabjána, sem hefur ekkert lært af hruninu. Atvinnulífið er í góðum gír, sem sést af lágum atvinnuleysis-tölum. Allt óráðshjal um gífurlega innspýtingu verkefna er ávísun á fjölbreytt böl. Efst þar á blaði er verðbólga og skuldsetning. Líka óþolinmóðir samningar um stóriðju á grunni gjafaverðs á orku frá alltof skuldsettum orkuverum. Höfum fengið upp í kok af slíku. Og fengið nóg af óðs manns hjali um fimmta gír.

Einkennilegt þetta fólk, sem ráfar fram og aftur milli Sjálfstæðisflokks og Framsóknar. Varla eru þeir sauðir, er geta fært sig milli flokka, sem áður töldu sig höfuðandstæðinga í pólitík. Þetta er fólk í fýlu, sem veit ekki, hvað það á að gera í málinu. Rúmast í þröngum kassa hægra megin við miðju. Telur sig ekki geta kosið til vinstri, enda er þar fátt um fína drætti. Enn síður getur það meðtekið nýjar skoðanir, sem fara á skjön við gamla hægri-vinstri tvívídd. Þetta ráfandi lið pólitískra analfabeta í vanhæfri fýlu ber þyngstu sök á, að þjóðin spólar í hjólfari úreltra stjórnmála hrunverjanna.

Birting skoðanakannana hefur áhrif á úrslit kosninga. Og hvað með það? Víða sé ég texta, þar sem menn lýsa áhyggjum af þessu. Ég deili þeim ekki. Allar fréttir hafa áhrif á úrslit kosninga. Þær mega gera það. Því meiri fréttir, þeim mun upplýstara er fólk. Eða getur verið það, ef það kærir sig um. Ekki veitir af, að fólk hafi aðgang að sem mestum og beztum upplýsingum. Óhætt er að treysta þeim, þegar gott samræmi er milli kannana samkeppnisaðila. Við höfum sem betur fer aðgang að úrvali kannana. Hugmyndir um að banna birtingu þeirra í nokkra daga fyrir kosningar eru paranoja taugaveiklaðra málsaðila.

Því meira sem ég hugsa málið því meira gáttaður verð ég á fylgi Framsóknar í könnunum. Einn höfuðpaura hrunsins undir forustu landsins mesta lygalaups og sjónhverfingamanns. Í heila sex áratugi hef ég ekki séð neitt þessu líkt. Framsókn ætti að vera með öllu fylgislaus. Þingmenn hennar styðja auðgreifa og einkum kvótagreifa. Fela fyrirhugaðar afskriftir af skuldum auðfólksins í búning hagsmuna heimilanna. Verulega ógeðfellt. En kjósendur falla unnvörpum fyrir falsinu. Þótt ég hafi oft talað illa um Íslendinga, hef ég vanmetið ótrúlega heimsku fólks í pólitík og fjármálum og skort þess á mannþekkingu.

Fjórflokkurinn er ágætt hugtak, sem skýrir vel áratuga kyrrstöðu íslenzkra stjórnmála. Flokkarnir eru ekki alltaf þeir sömu, en þeir eru alltaf fjórir plús einn. Bófaflokkarnir tveir eru kjarni fjórflokksins og hafa að mestu ráðið landstjórn um áratugi. Eru nú meiri sérhagsmunaflokkar auðs og kvóta en nokkru sinni fyrr. Bjánaflokkarnir tveir eru svo stjórnarandstaðan í fjórflokknum. Flytja ágætar hugmyndir og tillögur, en hafa ekki bein í nefi til að knýja þær fram. Ekki einu sinni þegar þeir skipa ríkisstjórn. Vesöld þeirra svíður fólki sárast, þegar það er hrakið til liðs við nýju flokkana.