Það syrtir yfir þjóðum, þegar kjósendur styðja bófa til pólitískra valda. Þannig hefur það lengi verið á Ítalíu. Ætíð réðu skjólstæðingar mafíunnar mestu um stjórn landsins, en á síðustu árum hafa kjósendur oftast valið einn ofurbófa til valda, Silvio Berlusconi. Við á Íslandi förum í humátt eftir Ítalíu. Eftir fjögurra ára hreingerningastjórn ákváðu kjósendur í vor að kalla bófaflokka stjórnmálanna aftur til valda. Ekkert stendur í vegi fyrir samstarfi bófa um nýja fjárglæfra, brottfall eftirlits, fríðindi glæframanna og nýja blöðru. Hörmulegt er að vera borgari í ríki ofurheimskra kjósenda.

Offramboð fanga er ekki hruni að kenna, heldur Páli Winkel fangelsastjóra. Hefur staðið fast á byggingu fimm stjörnu hótels fyrir fanga í nágrenni ættingja þeirra. Hafnað skynsamlegum tillögum um fangelsi fyrir hættulitla fanga í bráðabirgðahúsnæði. Annað hvort í vinnubúðum álversins á Reyðarfirði eða í leiguskipi, sem lagt væri í Kollafirði. Andstaða hans við raunhæfar lausnir hefur hlaðið upp 455 manna biðlista og fyrningu refsidóma. Það hefur síðan leitt til, að Winkel hefur sjálfur orðið nýtt dómstig ofar Hæstarétti. Ákveður, hverjir skuli sitja af sér og hversu lengi. Hann er vítahringur.

Efast um, að Gísli Marteinn Baldursson sé í réttum flokki til að hafa eigin skoðun. Þær tíðkast ekki á þeim bæ. Formaður flokksins einn hefur skoðun, er hinir fylgja. Þar tíðkast ekki heldur samstarf stjórnar og andstöðu. Davíð gaf tóninn: “Ég gerði öll mál tortryggileg … Ég tók því upp öll mál, jafnvel þó að ég væri í hjarta mínu samþykkur þeim, og hjólaði í þau því að ég leit á stjórnarandstöðu sem stjórnarandstöðu.” Flokkurinn er í eðli sínu ekki hefðbundinn stjórnmálaflokkur, heldur prívatlögga um hagsmuni rekstraraðila flokksins. Flokksbræður Gísla Marteins munu sjálfir bregða fæti fyrir hann.

Vigdís Hauksdóttir færir sig upp á skaftið. Vill reka opinbera starfsmenn, sem ekki eru Framsókn þóknanlegir. Leggur til, að Eiríkur Bergmann Einarsson verði rekinn frá Bifröst. Hótar að skera niður framlög til Ríkisútvarpsins, láti það ekki af meintri andstöðu við stefnu Framsóknar. “Ég er náttúrulega í þessum hagræðingarhópi” segir hún og vísar þar til valds síns þar. Vigdís hefur verið mönnum skemmtiefni, þegar bilaðir frasar renna viðstöðulítið upp úr henni. En hún er ekki venjulegur jóker, heldur hættuleg lýðræðinu. Hún er kolsvart dæmi um þjóðrembu og siðblindu hins ömurlega bófaflokks Framsóknar.

Evrópusambandið situr víða á svikráðum. Ögmundur upplýsti fyrir löngu, að þar væri samfellt eldhaf og að það vildi eignast hér Lebensraum og kaupa fullveldi vort fyrir glerperlur og spritt. Ráðherrar upplýstu, að það vildi troða eitraðri búvöru ofan í þjóð, sem étur vegasalt og aðra hollustu á borð við díoxín og skordýraeitur, arsen, kvikasilfur og kúk. Aðrir upplýstu, að það mútaði kontóristum með IPA-styrkjum til að styðja aðild að bandalaginu. Yfirgangurinn er slíkur, að það borgar kontórum fyrir að taka upp regluverk að hætti Evrópu. Í stað þjóðlegs geðþótta að hætti Davíðs og bófaflokkanna.

Von er, að pólitískum bófum sé illa við erlendar skammstafanir. Þær sýna, að bófarnir eru ekki í neinum fötum. Bófarnir ljúga því upp furðusögum um skort Alþjóða gjaldeyrissjóðsins á skilningi á íslenzkum aðstæðum. Hann er ekki að heimta helmings samdrátt á spítölum. Hann leggur bara til 1,5% sparnað í heilsumálum og 1,5% í skólamálum. En hann leggur líka til sparnað í styrkjum til landbúnaðar. Og það er auðvitað dauðasök að mati Sigmundar Davíðs og Bjarna. Staðreyndin er, að útlendingar þekkja vel aðstæður hér á landi. En bófaflokkarnir vilja fá að stunda sitt gerræði í friði fyrir útlandinu.

Fjölmiðlar segja þjáningarsögu sjálfspyndara, sem hvað eftir annað lætur kasta sér út af sama bar. Reynir ævinlega aftur, eins og klárinn fer þangað, sem hann er kvaldastur. Fyrst var sjálfspyndaranum kastað út til að rýma fyrir rugludalli að nafni Gordon Ramsay, fúlum skemmtikrafti í útlendu sjónvarpi. Næst var henni kastað út, af því að hún hafði rifið kjaft í fyrra skiptið. Nú síðast sást hún með tattú á staðnum og var kastað út í þriðja sinn vegna óviðurkvæmilegs klæðaburðar. Skyldi henni aldrei detta í hug, að ánægjulegra sé að fara á gestvænni stað? Kannski hamlar þjáningarþráin.

Sjónvarpið skemmtir sér daglega við að sýna kúk Selfyssinga. Honum er öllum sturtað í Ölfusá og síðan seldur sem Ölfusárlax. Nítján áru síðan lög voru sett um skolphreinsun. Samt er nánast bara Reykjavík með sín mál í lagi, að frumkvæði Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur, þáverandi borgarstjóra. Alla tíð hamaðist Sjálfstæðisflokkurinn gegn þessu góða framtaki. Annars staðar en á Reykjavíkursvæðinu er skolphreinsun í ólestri. Ekki bara á Selfossi, líka á Akureyri og flestum fjölbýlisstöðum. Íslendingar fara ekki að lögum og eru vanir að komast upp með það. Hreinlæti er ekki á óskalista kúkalabbanna.

Fyrir kosningar átti að leysa skuldavanda heimilanna strax eftir kosningar. Á sumarþinginu sást, að loforð Framsóknar var ekki framkvæmanlegt. Vakið var upp gamalkunnugt þjóðráð um að skipa nefnd í málið. Hins vegar var sumt gert strax fyrir ríka fólkið, auðlegðarskattur afnuminn og auðlindarenta lækkuð. Enga nefnd þurfti í það. Svo fóru ráðherrarnir í frí. Síðan eru liðnir tveir mánuðir. Þeir eru að tínast inn aftur með stírur í augum. Í ljós kemur, að nefndirnar eru ekki byrjaðar að starfa. Hvorki nefnd um lækkun höfuðstóls verðtryggðra húsnæðislána né nefnd um afnám verðtryggingar neytendalána.

Frá upphafi kosningabaráttu Barack Obama sá ég, að hann mundi verða til vandræða. Ég skrifaði 10. febrúar 2008: “Barack Obama er skósveinn hinna ofsaríku, sem borga kosningaslagi. Þeir dá hann mest allra, því að þeir vita, að hann mun gæta vel hagsmuna þeirra. Hann er fullur af innantómu orðskrúði, sem fer vel í kjósendur. Án efa mesti lýðskrumari heims um þessar mundir.” Ég hafði sömu tilfinningu fyrir honum og ég hafði löngu fyrir kosningar, að Sigmundur Davíð Gunnlaugsson væri mesti lýðskrumari landsins um þessar mundir. Hálfrar aldar fréttanef finnur bófalyktina langar leiðir.

“Það sem Bretar gerðu okkur verður munað í þúsund ár.” Eins og Serbar muna bardagann 1389 við Tyrki í Kosovo í sexhundruð ár. Þjóðremban á Bessastöðum er í serba-stíl, er hann talar við útlenda blaðamenn. Illir Bretar misþyrmdu okkur og við munum það í þúsund ár. Boðskapur útrásar-forsetans er þjóðremba og vænisýki. Fann sér áður vettvang við hæfi sem klappstýra útrásarinnar. Finnur sér áfram vettvang við hæfi sem klappstýra læmingjanna. Hugarfarið að baki er svo sem ekki nýtt af nálinni Það, sem er nýtt í Evrópu, er stofnun Evrópusambands til að hindra afleiðingarnar, styrjaldir æstra þjóðrembinga.

“Í spor Jóns lærða” er merkasta rit ársins. Margir fræðimenn lýsa þar ævi forvígismanns málfrelsis. Jón lærði var landsins mesti grúskari upp úr siðaskiptum. Lenti í útistöðum við embættisbófa. Skrifaði gegn Ara í Ögri fjöldamorðingja. Sá lét drepa tugi spánska hvalfangara, svo að Hriflu-Jónas gerði hann að þjóðhetju. Embættisbófar hröktu Jón lærða út í sker eitt fyrir Austurlandi. Þaðan slapp hann til Kaupinhafnar og öðlaðist réttlæti. Alltaf hefur réttlætið komið að utan. Þá var það danskur kóngur, núna evrópskir dómstólar. Enn þurfum við að slást við Rökkurbýsnir íslenzkra þjóðrembinga.

Pútín er hinn versti bófi, sem rekur auðræði mafíósa í Rússlandi undir blæju lýðræðis. Ekkert þýðir þó fyrir Obama að siða hann, því að Pútín segir bara: Étt’ann sjálfur, skúraðu heima hjá þér. Vandi lýðræðis í Bandaríkjunum er svo augljós, að Obama hefur ekkert siðapredikunarvald. Minni bara á Manning og Snowden. Sama er um samskipti Evrópusambandsins við erkibófann Orbán í Ungverjalandi. Reynt er að siða hann, en hann segir bara: Étt’ann sjálfur, skúraðu heima hjá þér. Evrópa notar upplýsingar Snowden, en neitar honum um yfirflug. Vestrænt siðavald er horfið, Vesturlönd hunza eigin siðareglur.

IPA þýðir aðlögunaraðstoð. Þetta eru styrkir, sem Evrópusambandið veitir til að gera væntanlegum aðildarríkjum kleift að endurbæta stjórnsýslu, svo að hún standist evrópska gæðastaðla. Pólitískir bófaflokkar hafa engan áhuga á að bæta gæðastaðla stjórnsýslu, því að þeir vilja hafa sem mest gerræði. Af sömu ástæðu óttast þeir samstarf Evrópu eins og pestina. Þegar Ísland setur aðild á ís, falla styrkirnir niður. Sigmundur Davíð veit, að það selur að segja Íslendinga eiga að standa á eigin fótum. Segðu landbúnaðinum það, Sigmundur Davíð, og vertu ekki alltaf að reyna að hafa þjóðina að fífli.

Bjarni Benediktsson og Sjálfstæðisflokkur hans hafa ekki valdið kjósendum flokksins umtalsverðu ósætti. Kannanir sýna óbreytt fylgi. Hann var fyrir kosningar búinn að hóta ýmiss konar fríðindum fyrir auðuga og hefur bara framkvæmt það í skyndi. Fólk vissi, að hann mundi afnema auðlegðarskatt og falla frá auðlindarentu og ferðamálavaski. Kjósendur hans eru bara svona bilaðir. Aðra sögu er að segja af Framsóknarflokki Sigmundar Davíðs. Fyrir kosningar lofaði hann almenningi gulli og grænum skógum. Gerði síðan ekkert í slíku, jók bara mikil fríðindi stórefnafólks. Enda hrynur fylgið þar á bæ.