Fávitasetning ársins er eftir Áslaugu Gunnlaugsdóttur lögfræðing: „Stjórnarmenn geta verið dregnir til ábyrgðar“. Auðvitað nefnir hún engin dæmi, enda óþekkt hér á landi, þekkist að vísu erlendis. Setningin er gott dæmi um, hvað fífl eru á sjó dregin, þegar fokið er í flest skjól. Höfum það á hreinu: Engin dæmi eru um, að stjórnarmenn fyrirtækja, eins og til dæmis Granda, beri ábyrgð á neinu. Hins vegar er fjöldi fólks, sem be r ábyrgð. Einkum skúringakerlingar. Ævinlega eru þær reknar, þegar laga þarf rekstur fyrirtækja undir stjórn fávita. Til að finna ábyrgð í þessu volaða ríki, þarf að leita hjá þeim, sem lægst hafa laun.

Allt ber að sama brunni. Læknar og hjúkkur eru hraktar af landi brott. Hratt lengjast biðlistar eftir æskilegum aðgerðum til að verja heilsu. Þeim fjölgar, sem vegna peningaleysis neita sér um læknishjálp og lyf. Auðvitað endar þetta með því að stjórnvöld drepa fólk. Ég held raunar, að nú þegar hafi fólk sætt ótímabærum dauðdaga af einum eða fleiri framangreindra ástæðna. Við stefnum hratt að klofinni þjóð. Annars vegar þeim, sem hafa efni á heilbrigðiskostnaði, og hins vegar þeim, sem verða að líta á hann sem ókleifan lúxus. Við stefnum hratt frá norðurlöndunum til grimmdarríkis Bandaríkjanna. Ísland er ógeðslegt.

Atvinnurekendur hafa lýst stríði á hendur láglaunafólki. Hækka yfirstéttirnar um 33%, en neita láglaunafólki um meira en 3,3%. Samt er arður Granda margfalt meiri en kostnaðurinn væri við samþykkt kröfugerðar. Grandi er blaut tuska í andlit láglaunafólks. Atvinnurekendur eru að fokka upp þjóðfélaginu í græðgi sinni. Undir niðri í samfélaginu kraumar krafan um byltingu. Að einn góðan veðurdag verði velt um borðum víxlaranna í musterinu. Um leið verði velt um borðum verkalýðsrekendanna, sem taka hagsmuni braskara lífeyrissjóða fram yfir hagsmuni félagsmanna. Rangt er gefið í spilinu og mælirinn er orðinn fullur.

Ísland sætir ítrekuðum áminningum vegna vanefnda á alþjóðlegum samningum, sem landið hefur tekizt á herðar. Einkum standa lýðræðislegar endurbætur fastar í koki íslenzkra siðvillinga í pólitík. Enn einu sinni erum við skömmuð fyrir að jafna ekki kosningarétt kjördæma. Nú eru áminningunum farnar að fylgja hótanir um refsiaðgerðir. Sama gildir um loforð um aðgerðir gegn spillingu. Einnig þar hafa íslenzk stjórnvöld dregið lappirnar. Þetta er til skammar. En skýrir líka, hvers vegna bófaflokkum í pólitík er svona illa við aðild að Evrópusambandinu. Aðildin mun þrengja svigrúm bófaflokkanna til að reka gerræði í stað lýðræðis.

Ekki er óæskilegt og afleitt að hækka stjórnarlaun NÚ. Alltaf afleitt, burtséð frá tíma. Sigmundi Davíð finnst hækkunin óþægileg, því að fólk tekur eftir henni. Vegna þvergirðings atvinnurekenda í kjaradeilum líðandi stundar. Væru líka afleit utan tíma kjaradeilna. Laun stjórnarmanna, forstjóra og annarra yfirmanna í atvinnurekstri eru of há í samanburði við lág laun almennings. Með lágum launum eru atvinnurekendur að flytja hluta launakostnaðar yfir á velferð ríkisins. Eins og þeir heimta nú, að ríkið „komi að“ yfirstandandi kjaradeilu. Aumingjar geta ekki rekið fyrirtæki skammlaust. Skipta þarf út atvinnurekendum.

Árið 391 hagaði kristinn skríll í Alexandríu sér eins og skríll íslamista gerir núna. Réðist á Hypatíu, mesta stærðfræðing og stjörnufræðing þess tíma, og fló hana lifandi. Brenndi heimsins mesta bókasafn, sem átti heimsins eina eintak af tugþúsundum bóka. Uppþot bókstafstrúar markaði lok grískrar menningar og leiddi inn þúsund ár af kristilegu bulli miðalda. Múslimar varðveittu margt af grískri þekkingu á þessum myrkustu öldum Evrópu. Vestræn menning fór fyrst með prentvél Gutenberg árið 1450 fram úr grískri menningu. Setti trúarbrögð á hliðarspor, þar sem kristni hefur æ síðan verið. Bókstafstrú á ritningu er hreint eitur.

Sem betur fer eru kristnir brjálæðingar fáir á vesturlöndum og hafa víðast hvar lítil áhrif. Íslamskir brjálæðingar eru hins vegar fjölmargir í löndum múslima. Þeir ráða miklu í sumum löndum og njóta víðar fylgis. Einkum vaða þeir um Írak og Sýrland, taka fólk af lífi og eyða minjum um menningarsögu heimsins. Hvorki kristnir né múslimar ábyrgjast vígamenn undir slæðu trúar. Afneitunin er þó sýnilegri og illvígari í löndum múslima og það er mál múslima allra. Að mestu kemur vígamennska sértrúarsafnaða niður á þjóðum múslima, en hún teygir þó arma sína til vesturlanda. Leiðir þar til spennu í samfélaginu og haturs á múslimum.

Íslenzka hrunið og kreppur í útlöndum stöfuðu af skorti á eftirliti og aðhaldi með ábyrgðarlausum banksterum. Pólitíkusar og banksterar deila sökinni jafnt. Til áhrifa í bönkum komast eingöngu siðblindingjar, það sýnir sagan trekk í trekk. Með alla þessa peninga í höndunum valda þeir margfalt meira tjóni en nokkrir aðrir ævintýradólgar. Það sýnir sagan trekk í trekk. Pólitíkusar taka gráðugir við peningum bankstera til að kosta prófkjör og kosningar. Í þágu banksteranna draga þeir úr opinberu eftirliti og gelda það á ýmsan hátt. Það er krónískur vandi lýðræðis, að pólitíkusar ganga fyrir peningum frá banksterum.

Meðan atvinnurekendur fullyrða, að bara sé svigrúm fyrir 3,3% kauphækkun fólks, hækka stjórnarlaun í Granda um 33%. Tíu sinnum stærra svigrúm er þannig fyrir hina innvígðu. Sýnir fáránleika fullyrðingarinnar um, að atvinnulífið þoli bara 3,3% hækkun, annars fari allt í steik. Láglaunafólki er kennt um óðaverðbólgu, sem samtök atvinnurekenda hóta. Jafnframt eru uppi kröfur um, að ríkið „komi að samningunum“, það er niðurgreiði samningana. Framganga atvinnurekenda hvetur almenning væntanlega til að láta ekki deigan síga. Ekki veit á gott, að allir verkalýðsrekendur eru vita málstola, aðrir en Vilhjálmur Birgisson á Skaganum.

Bjarni Benediktsson vill, að þú haldir, að keyptur verði listi yfir íslenzka reikningseigendur í skattaskjólum. Er villandi, samþykkt hefur verið að kaupa lista sex nafna úr gögnum um HSBC-bankann. Einnig segist skattrannsóknastjóri hafa brezkan lista tíu nafna. Ekkert kemur fram um franska listann, þar sem íslenzku nöfnin eru margfalt fleiri. Eva Joly bauðst til að hafa milligöngu um, að hann fengist ókeypis. Fjármálaráðherra og skattrannsóknastjóri þegja þunnu hljóði um þann lista, sem skiptir margfalt meira máli. Þess vegna er ótímabært að hefja fagnaðarlæti út af þeim sextán nöfnum, sem sögð eru vera komin í hús.

Þótt ríkisstjórnin sé að mestu skipuð bjánum, gera menn sér þó grein fyrir, að vanda þurfi útgönguskattinn. Forsætisráðherra hefur lagt það til málanna, að sá heiti stöðugleikaskattur. Ekki er skatturinn verri fyrir það. Mikilvægari eru ýmis hliðaratriði til að hindra kollhnísa og jarðskjálfta í peningamálum. Ekki má verða áhlaup á krónuna og gengi hennar má ekki bila. Ekki dugir að velta herkostnaðinum yfir á láglaunafólk og velferðarfólk. Kjör þess eru komin undir þolmörk. Ekki dugir að taka á afmörkuðum hluta, heldur ber að skipuleggja málið í heild. Það eitt fréttist nú af skattinum, að forsætis skipti um nafn á honum.

Laug ítrekað og feitt um námsferil sinn.
Lofaði öllu fögru og segist hafa efnt það allt.
Gerir orð eigin fulltrúa að leyniskýrslu hrægamma.
Blæs sig út af þjóðrembu og óskammfeilnu lýðskrumi.
Þolir enga samræðu, aðeins eigin einræðu.
Segist ofsóttur af fjölmiðlum og álitsgjöfum.
Er langtímum saman í felum fyrir umhverfi sínu.

Hver er vandi þess, sem þjáist af ofangreindu?
Í hvernig fötum er keisarinn?
Hver þorir að segja bannorðin, sem eru tabú?

Fréttablaðið birti í gær aðalfrétt á forsíðu um reiðhjólahjálma Eimskips. Hún fjallar með misvísandi orðalagi um pantaða skoðanakönnun. Umræðan um hjálmana hefur eingöngu snúist um auglýsinguna á þessum hjálmum. Könnunin snýst samt ekki um auglýsinguna, heldur um aðild Kiwanis. Morgunblaðið sagði hins vegar heiðarlega, hversu villandi orðalag spurningarinnar var. Fréttablaðið var á klúran hátt að reyna að segja, að ljótt væri að hafna hjálmunum. Fréttablaðið hefur versnað ört á síðustu vikum. Ber þess merki, að fagleg sjónarmið ráða ekki ferð í vali og framsetningu frétta. Sjáið líka forsíðufréttir blaðsins síðustu daga af Ólamálinu í Hæstarétti.

Hvaða orð lýsir þessari sérstæðu hegðun?: Maður nokkur lýgur feitt um námsferil sinn. Sér óvini í hverju horni. Er mest í felum fyrir þeim og lætur engan ná í sig. Kemur fram stöku sinnum og froðufellir af þjóðrembu, paranoju og einkum þó af óskammfeilnu lýðskrumi. Lofar öllu fögru og ímyndar sér, að hann hafi efnt öll sín loforð. Fullyrðir það raunar blákalt, rétt eins og hann komi af annarri plánetu. Vel getur verið, að sérfræðingar, sem eru fróðir í flokkunum flókinna fyrirbæra, geti sagt okkur, hvað amar undir niðri að honum. Hitt er þó ljóst, að það er hann, sem amar að þjóðinni. Kannski er það bara hún, sem er galin.

Formaður Framsóknar og forsætis er „galinn“. Þar með lýsi ég ekki skilgreindum sjúkdómi samkvæmt flokkunum geðlækna, sálfræðinga eða sálkönnuða. Að baki þess er engin skammstöfun, sem fletta má upp í Wikipedia. Menn horfa margir á orð Sigmundar Davíðs, fórna höndum og segja: Hann er ekki í lagi, hann er galinn. Í gamla daga byrjaði hann á að ljúga feitt um ferilinn. Æ síðan hefur hann verið sambandslítill við veruleikann. Nú gerir hann orð fulltrúa síns að leyniskýrslu hrægamma. Lifir í eigin draumaheimi og vaknar stundum upp til að kvarta yfir réttmætri gagnrýni. Trúir á eigin mikilfengni, en er bara nytsamur bötler hjá bófaflokki Bjarna Benediktssonar.