Sorpritið Þjóðviljinn hefur löngum sérhæft sig í persónulegum svívirðingum og fúkyrðum. Siðleysi blaðsins þótti slæmt á ritstjórnarárum Magnúsar Kjartanssonar iðnaðarráðherra, en hefur síðan tekið út yfir allan þjófabálk.
Lengst hefur sorpritið gengið í skrifum um forgöngumenn Varins lands. Óþverralegri skrif hafa ekki sézt á prenti hér á landi í manna minnum. Þar ægði saman blindu hatri og ofstæki og grófasta níði og klámi. Minna þessi skrif mjög á skrílblöð þau, sem nazistar gáfu út eftir valdatöku sína.
Bæði Tíminn og Alþýðublaðið kvarta yfir þessu ástandi í blöðum gærdagsins. Tíminn talar um “lúalega árás Þjóðviljans á Ólaf Jóhannesson”. og Alþýðublaðið segir m.a.: “Það virðist vera regla hjá kommúnistum að taka hvern þann fyrir persónulega, sem leyfir sér að vinna gegn þeirra málstað, ata menn auri svívirðinga og fúkyrða, ráðast að fjölskyldum þeirra, menntunarferli og starfsheiðri. Hið nýjasta af þessu tagi er birting níðkvæða, sem sýna sama ofstækið og hatrið. Með þessum aðferðum er ráðizt gegn málfrelsi og komið í veg fyrir málefnalega umræðu með rökum. Íslenzk blaðamennska og þjóðmálaumræða er dregin niður á stig ljótustu sorpblaða.”
Í ofanálag veltir Þjóðviljinn sér upp úr siðleysi sínu og vill gera aurkastara sína að þjóðhetjum. Hver nytsami sakleysinginn á fætur öðrum er fenginn til að kvarta yfir því, að forgöngumenn Varins lands skuli leyfa sér að leita verndar dómstólanna gegn ruddalegu orðbragði Þjóðviljans, sem notar svo tækifærið til að endurtaka óþverrann og bæta við hann.
Því hæpnari sem málstaður Þjóðviljans er, þeim mun ákafar grípur hann til sóðaskaparins. Þá eru dregnar fram hinar frægu ljósmyndir blaðsins af pólitískum andstæðingum. Ef meira þykir við liggja, er Degi Þorleifssyni sleppt lausum á síðum blaðsins. Hástigi ná svo vinnubrögðin í birtingu níðkvæða og klámkvæða um þá menn, sem eru blaðinu ekki að skapi.
Þessi sjúklegu skrif Þjóðviljans draga úr möguleikum málefnalegrar umræðu um pólitísk deilumál. Menn venjast því smám saman, að skrílmennska sé óhjákvæmilegur þáttur hinnar pólitísku baráttu. Þannig er henni aflað viðurkenningar, sem hún á ekki skilið.
Ástandið er orðið þannig, að fjöldi nytsamra sakleysingja telur það vera árás á málfrelsið, er fórnardýr sorpritsins leita verndar dómstólanna. Meiðyrðalögin hindra þó á engan hátt, að menn komi sjónarmiðum sínum og hugsjónum á framfæri með virkum hætti. Þjóðviljinn gat vel reynt að gagnrýna forustumenn Varins lands á málefnalegan hátt án þess að eiga nein málaferli á hættu. En blaðið kaus heldur hið sjúklega orðbragð, sem meiðyrðalögin eiga að vernda menn gegn.
Þjóðviljamenn ættu nú að taka þetta vandamál sitt til alvarlegrar skoðunar. Þeir gera bæði sér og íslenzkum þjóðmálum ógagn með því að halda áfram á sömu braut. En það er aldrei of seint að sjá að sér og snúa við. Mannasiðir kosta ekki neitt.
Jónas Kristjánsson
Vísir
