Þingflokkur Alþýðuflokksins er stóra spurningin í upphafi nýs kjörtímabils. Menn spyrja, hverjir séu allir þessi nýju menn, sumir hverjir óþekktir, og hvernig muni þeir standa sig.
Aðeins tveir af fjórtán sátu á síðasta þingi, Benedikt Gröndal og Sighvatur Björgvinsson. Þar af er annar, Sighvatur, í hinni órólegu deild ungu manna flokksins.
Aðeins fjórir af fjórtán eru komnir á miðjan aldur eða lengra. Auk Benedikts eru það Bragi Sigurjónsson, Björn Jónsson og Magnús H. Magnússon, allt kunnir stjórnmálamenn. Enginn þeirra er óskrifað blað, enda munu þeir engu bylta.
Vegna veikinda Björns Jónssonar er líklegt, að fimmti maður á landslista flokksins, Ágúst Einarsson úr Suðurlandskjördæmi, setjist um tíma í þingstól á næsta hausti. Verður hann þá ellefti ungi maður Alþýðuflokksins á þingi.
Þjóðin hefur margoft séð unga menn fara á þing með þungan farangur vona og loforða. Hún hefur séð þá koðna niður í meðalmennsku og spillingu alþingis og samlagast bitlingasjúkum kerfisþrælum. Hví skyldi það ekki einnig gerast nú?
Ef til vill er auðveldara fyrir tíu eða ellefu menn að ryðjast saman inn á alþingi. Kannski getur stærð hópsins gert ungu mennina ónæma fyrir ljúfum kerfisgufum alþingis. Þar höfum við nokkra von.
Því má ekki heldur gleyma, að þessir menn vita, að þá hefur borið inn á þing með risahárri öldu andúðar Íslendinga á öllu braskinu hjá flokkunum, sem hefur gert stjórnmál að skammaryrði í íslenzku.
Þeir vita, hvaða vonir eru bundnar við þá hjá þúsundum lausbeizlaðra kjósenda. Þeir vita, að þeir geta fallið næst, ef þeir bregðast óskum kjósenda um siðvædd stjórnmál og heilbrigt efnahagslíf.
Athyglisvert er að sjá gamlan og fremur óprúttinn stjórnmálaref, Benedikt Gröndal, taka forustu fyrir þessu nýja liði. Draga má í efa, að hann hafi nægan innri styrk til að bera þá ábyrgð. Og um fram allt er nauðsynlegt, að ungu mennirnir hafi á refnum strangar gætur.
Hætturnar steðja að ungu mönnunum úr öllum áttum. Þeir eru tiltölulega lítið reyndir og sumir jafnvel trúgjarnir og fullir óskhyggju. Fæstir hafa þeir næga þekkingu til að bera á viðfangsefnum alþingismanna, einkum þar sem mest á reynir, í efnahagsmálunum.
Alþýðubandalagið mun í samstarfi við Alþýðuflokkinn leggja höfuðáherzlu á að grafa hægt og sígandi undan siðferðisstoðum flokksins og gera þingmenn hans að fífli, svo að unnt verði að kála þessum helzta keppinaut bandalagsins í næstu kosningum.
Sjálfstæðisflokkurinn mun reyna hið sama, ef það verður hlutskipti hans að stjórna með Alþýðuflokknum. En hann mun gera það á öðrum forsendum en Alþýðubandalagið. Hann mun reyna að gera nýju Alþýðuflokksmennina að góðum strákum í bræðralagi strákanna um auð og völd.
Vegna alls þessa er hinum nýju þingmönnum Alþýðuflokksins mikill vandi á höndum. Ef þeir standa sig vel, hafa þeir gert Alþýðuflokkinn að varanlegum höfuðflokki. Geri þeir það ekki, fellur af þeim geislabaugurinn og flokkurinn fellur aftur í svaðið til smáflokkanna.
Jónas Kristjánsson
Dagblaðið
