Hvað eftir annað fæst ástæða til að undrast þá fyrirlitningu, sem stjórnmálamenn og stjórnmálaskrifarar sýna sanntrúuðum stuðningsmönnum sínum. Nýjustu dæmin um þetta eru skrif Þjóðviljans um Friðrik Sófusson sem þingmannsefni álversins og yfirlýsingar óbeins meðeiganda og fyrrum stjórnanda Íslenzkra aðalverktaka um, að Ísland sé ekki til “leigu”.
Þeir, sem andvígir eru dvöl svokallaðs varnarliðs á Íslandi, geta sakað stuðningsmenn aronskunnar um óþjóðlegar skoðanir. Ein mikilvægasta þjóðmálaumræða þessara daga fjallar einmitt um, hvort svo sé eða ekki.
Þeir, sem ákaft trúa á Atlantshafsbandalagið og ekki stunda jafnframt hermang, geta sakað stuðningsmenn aronskunnar um tillitsleysi gagnvart bandalagsþjóðum Íslands. Í umræðum um þetta felst önnur mikilvæg þjóðmálaumræða.
En þeir,sem lifað hafa á hermangi og hagnast enn á því, geta ekki leyft sér að stíga á stokk og tala með þjóðernistitrandi rödd um, að Ísland sé ekki til leigu. Slíkt lýsir takmarkalítilli vantrú á getu almennings til að leggja saman tvo og tvo.
Núverandi forsætisráðherra stjórnaði eitt sinn Íslenzkum aðalverktökum og er enn sem fyrr einn af helztu óbeinum eigendum þeirra. Sem slíkur hagnast hann af rekstri þeirra.
Alþjóð er kunnugt um, að Íslenzkir aðalverktakar hafa um langan aldur haft einkarétt á að byggja á uppsprengdu verði fyrir varnarliðið svonefnda. Þeir hafa hagnazt á því um hundruð ef ekki þúsund milljóna króna, svo sem menn geta séð, ef þeir líta stórhýsi á vinstri hönd, þegar þeir aka austur Vesturlandsveg í Ártúnshöfða.
Valdamiklir menn í Sjálfstæðisflokknum og Framsóknarflokknum eru orðnir stóreignamenn á hermangi. Þeir eru hagsmunaaðilar og ættu ekki að blanda sér inn í umræður um, hvert sé siðferði aronskunnar. Ef þeir gera það samt, eru þeir ósvífnir.
Hitt dæmið um ósvífni í pólitík er um gamalkunna aðferð við að sverta pólitíska andstæðinga. Friðrik Sófusson er framkvæmdastjóri Stjórnunarfélags Íslands, sem hefur það verkefni að halda námskeið í verkstjórn og ýmsum greinum stjórnunar. Íslenzka álfélagið er eitt af mörgum aðildarfyrirtækjum félagsins. Á þeim forsendum segir Þjóðviljinn, að Friðrik sé þingmannsefni álfélagsins, og endurtekur það nærri daglega.
Með sömu rökhyggju mætti segja, að hann sé þingmannsefni hvers einasta fyrirtækis í félaginu, t.d. Orkustofnunar, sem lengst af hefur verið mun virkari aðili en álfélagið. Allir skyni bornir menn sjá, að röksemdafærsla Þjóðviljans er rugl.
Hins vegar hafa menn eitthvað fyrir sér, þegar þeir beita þessum vinnubrögðum og endurtaka þau í sífellu. Dæmin benda til, að þeir þykist hafa komizt að raun um, að hinir sanntrúuðu stuðningsmenn trúi vitleysunni.
Vonandi hafa þeir rangt fyrir sér. Lýðræðið fær ekki staðizt, nema mikill meirihluti manna sjái mun á eðlilegum ágreiningi og hreinni göbbelsku.
Jónas Kristjánsson
Dagblaðið
