Stjórnmálaflokknrnir hafa til skamms tíma ráðið allri fjölmiðlun á Íslandi. Þeir gera það annars vegar með sameiginlegri stjórn sinni á útvarpi og sjónvarpi og hins vegar með útgáfu sorprita, aðallega dagblaða.
Ekki skiptir máli, hvort þessi dagblöð eru formlega eign ákveðinna stjórnmálaflokka eða ekki. Það er innihald blaðanna, sem skiptir máli, og þar leynist margur úlfurinn undir sauðargæru.
Pólitísku sorpritin eiga það sameiginlegt, að þau fylgja flokki sínum algerlega að máli og velja fréttir sínar og greinar í samæmi við það. Þar sem ljóst er, að einn stjórnmálaflokkur getur ekki alltaf haft rétt fyrir sér, geta menn ekki treyst sorpritunum. Þar er flokksþjónustan æóri sannleikanum.
Pólitísku sorpritin eiga það einnig sameiginlegt. að þau reyna litt að afla sér frétta af þeim málum, sem þjóðina varðar mest. Samtryggingarkerfi stjórnmálaflokkanna hindrar, að þessi blöð geti haft frumkvæði að því að grafa upp fróðleik um valdakerfið í landinu og ýmsa spillingu, sem blómgast í skjóli vanþekkingar almennings.
Siðleysi pólitísks sorprits getur gengið svo langt, að Tíminn segist munu fara að skrifa um svokallað Ræsismál, ef Morgunblaðið hætti ekki að skrifa um Grjótjötunsmálið. Kúgunartilraun Tímans felst í tilvísun til samtryggingarkerfis stjórnmálaflokkanna. Tíminn hefur ekki áhuga á að upplýsa neitt Ræsismál. Hann vill, að þagað sé um bæði málin.
Loks eiga pólitísku sorpritin það sameiginlegt, að þau rækta sérstakar sorptunnur á síðum sínum, fasta þætti, þar sem dylgjað er á órökstuddan hátt um menn. Forustuna á þessu sviði hefur Víðivangur Alfreðs Þorsteinssonar í Tímanum haft um nokkurt skeið.
Alfreð hefur nú fengið meðspilara í Svarthöfðagreinum Indriða G. Þorsteinssonar Í Vísi. Þar kemur hræðslubandalag Tímans og Vísis vel fram í réttlætingu Svarthöfða á gerðum aðstandenda Grjótjötuns.
Dylgjustefnan kemur m.a. fram í dylgjum Svarthöfða um, að aðstandendur Dagblaðsins kunni á sínum tíma að hafa tekið umboðslaun af tækjakaupum Blaðaprents. Hægur vandi hefði þó verið fyrir Indriða að fá þær upplýsingar hjá einum hræðslubandalagsmanna, núverandi stjórnarformanni Blaðaprents, að tæki þessi voru valin af Norsk Arbeiderpresse, samstarfsfyrirtæki norskra kratablaða, sem einnig samdi um umboðslaunalaust verð við framleiðendur.
Í dylgjum Víðuvanga hinna pólitísku sorprita or yfirleitt ekki reynt að afla upplýsinga né að gefa upp áþreifanlegar heimildir. Hins vegar gera stjórnendur þessara þátta mikið af því að lepja hver upp eftir öðrum. Einkum er þetta áberandi í hræðslubandalagi Tímans og Vísis, sem hefur svo Alþýðublaðið í buddunni.
Svo kvarta sum þessi blöð yfir skrifum Dagblaðsins um Grjótjötun. Það mál hafði Dagblaðið einmitt rannesakað svo vel, að það gat birt hinar margvíslegustu tölur um viðskipti Grjótjötunsmanna og skuldir þeirra við banka, starfsfólk og þjónustufyrirtæki, svo og birt viðtöl við nafngreinda viðtskiptaaðila, sem skýrðu frá því, hverjir væru huldumennirnir að baki leppanna í stjórn Grjótjötuns.
Jónas Kristjánsson
Dagblaðið
