Upphlaup Alþýðuflokksins út af útþenslu ríkisbáknsins er fremur sérkennilegt, ef það er skoðað í ljósi þess, að flokkurinn stendur með öðrum stjórnarflokkum að verulegri hækkun skatta ríkis og Reykjavíkurborgar.
Aukin skattheimta stafar auðvitað af því, að ráðamenn telja opinbera sjóði þurfa á meiri peningaaukningu að halda en verðbólgan færir þeim. Ráðamenn telja sig þurfa að hækka gamla skatta og koma upp nýjum sköttum á borð við öskutunnuskatta af því að þeir eru þenja út báknið.
Það er ríkisdýrkun, sem liggur að baki skattahækkununum. Þess vegna er Framsóknarflokkurinn eins ákveðinn í þessum hækkunum og reynslan hefur sýnt. Framsóknarflokkurinn hefur árum saman stutt miðstýringu þjóðfélagsins og aukin afskipti ríkisins af efnahagsmálum.
Tómas Árnason fjármálaráðherra er hafður á oddinum í röksemdafærslu fyrir nýjum sköttum. Hann á þau rök helzt, að enn séu til lönd í heiminum, þar sem skattheimta sé meiri en hér. Virðist það orðið sérstakt takmark Tómasar og Framsóknarflokksins, að slík lönd verði ekki lengur til.
Framsóknarflokkurinn er með þessari stefnu kominn í mótsögn við kjósendur sína, sem eru fjölmennastir á miðjum vegi í þjóðfélaginu, en fámennir meðal lágtekjufólks. Skattahækkanirnar koma illa við miðlungsfólkið, þótt ríkisstjórnin haldi öðru fram.
Nú á að koma upp 50% skattþrepi og láta það leysa skyldusparnaðinn af hólmi. Í ár greiddu 22% skattgreiðenda skyldusparnað af svokölluðum hátekjum. Og þessi 22%, sem ríkisstjórnin hyggst nú mjólka, eru einmitt miðlungsfólkið í þjóðfélaginu.
Tómas Árnason og Framsóknarflokkurinn ganga fram í þeirri dul, að hér sé um hátekjufólk að ræða. Staðreyndin er hins vegar sú, að hátekjufólk er hátekjufólk, af því að tekjur þess mælast ekki á skattskýrslum. Því meira sem miðlungsfólkið er skattlagt með nýjum og hærri skattþrepum, þeim mun betri verður staða hins raunverulega hátekjufólks með vinnukonuútsvörin.
Þetta skilja framámenn Framsóknarflokksins ekki með nokkru móti. Þess vegna hafa þeir um langt skeið verið að hrinda frá sér hinum hefðbundnu kjósendum flokksins. Þar er fenginn hluti skýringarinnar á því, að fylgistap flokksins hefur haldið áfram eftir hrunið í síðustu kosningum.
Hver stjórnarflokkanna um sig styður skattahækkanir á sínum sérstöku forsendum. Alþýðubandalagið vill alltaf hækka skatta sem mest, af því að það vill afnema framtak í landinu annað en opinbert. Alþýðubandalagið er líka eini stjórnarflokkurinn, sem hefur rökrétt samhengi í afstöðu sinni.
Framsóknarflokkurinn stendur að skattahækkunum, af því að ríkisdýrkun flokksins hefur villt honum svo sýn, að hann áttar sig ekki á, að með þessu fælir hann kjósendurna frá sér.
Hlutur Alþýðuflokksins er ef til vill sízt rökréttur. Flokkurinn segist vera andvígur hækkun skatta, en stendur svo að slíku í reynd. Þingmenn Alþýðuflokksins bera fram prýðilegar röksemdir gegn hækkun skatta og rétta síðan upp hendurnar með hækkun skatta.
Dapurlegt er, að heildarútkoma þessa sérkennilega dæmis skuli vera sú, að skattbyrði landsmanna eykst og ofvaxið ríkisbákn þenst út.
Jónas Kristjánsson
Dagblaðið
