Theodore Roosevelt Bandaríkjaforseti sagðist vera gæfusamur, ef hann hefði rétt fyrir sér í tveimur skiptum af hverjum þremur. Geir Hallgrímsson, stjórnarformaður Morgunblaðsins, telur sig honum fremri, því að hann lætur blað sitt segja um sig í heilsíðu ritstjórnargrein: “… er ekki skjótur til ákvarðana. En þegar þær eru teknar, eru þær undantekningarlaust réttar”.
Dýrðaróðurinn um Geir felur jafnframt í sér skítkast í garð annarra manna í forustusveit Sjálfstæðisflokksins og í garð þeirra flokksmanna, sem bjóða fram sérstaka lista. Þar með er afsannað oflofið í greininni um, að Geir sé “maður sátta og tillitssemi”.
“Geir Hallgrímssyni verða ekki á pólitísk mistök …” segir í lofgreininni. Samt segir þar annars staðar, að í kosningunum “endurvinni” hann traust kjósenda. Enda hefur komið í ljós í skoðanakönnunum Dagblaðsins og Vísis, að hann nýtur ekki trausts fleiri kjósenda en sem svarar hálfum Sjálfstæðisflokki. Annað hvort hafa kjósendum eða Geir orðið á mistök.
Dónaskapur.
Ólafur Jóhannesson lætur sér ekki lengur nægja að öskra á viðmælendur sína í sjónvarpi. Á sunnudaginn réðst hann í málgagni sínu, Tímanum, að Kristjáni Eldjárn forseta, sem hefur það verkefni að undirrita og gefa út skipunarbréf ráðherra og annarra embættismanna.
Ólafur sagði: “ … er það algerlega óviðeigandi og óforsvaranlegt að mínum dómi – og verður til ævarandi skammar – að hafa gefið út skipunarbréf til slíks manns (Vilmundar) um að vera æðsti yfirmaður dómsmála í landinu”.
Augljóst er af þessum texta Ólafs, að hann telur sig yfir mannasiði hafinn. Þar á ofan er furðulegt, að stjórnarskrárfræðingurinn notar orð, sem eingöngu geta átt við forseta Íslands, en hljóta þó að vera meint um þingflokk Alþýðuflokksins. Þingflokkar velja ráðherra, en forsetinn “gefur út” skipunarbréf þeirra.
Á prenti verður slíkur hugtakaruglingur Ólafs Jóhannessonar að dónaskap gagnvart forseta Íslands og embætti hans. En það virðist orðin venja Ólafs að tala út og suður og í marklausum gátum. Það er með hörmulegri staðreyndum stjórnmála þessa Kardimommubæjar, að hann skuli njóta langmests trausts íslenzkra stjórnmálamanna.
Kjósum samt.
Hér að ofan hafa tveir þekktustu stjórnmálamenn landsins verið gagnrýndir. Ekki er meira hald í forustumönnum annarra stjórnmálaflokka, þeim sem litdaufari eru. Enda finnur þjóðin, að hér vantar stjórnmálaforingja, sem hægt er að líta upp til.
Þetta er mikilvægasta orsök þess, að um það bil fjórðungur kjósenda getur ekki gert upp hug sinn til flokkanna fyrr en á kjördegi. Þessum kjósendum finnst, að þeir hafi ekki um neitt að velja.
Þessi tilfinning má ekki aftra mönnum frá því að nota kosningarétt sinn. Þeir mega breyta röð frambjóðenda á þeim lista, sem þeir kjósa. Og þeir mega skila auðu, ef þeir finna hvergi þingmannsefni á neinum lista. Hvort tveggja er betra en að sitja heima.
Jónas Kristjánsson
Dagblaðið
