Efnahagsmálum þessa lands er stjórnað af þráskák nokkurra voldugra þrýstihópa, sem dreifa milli sín sameiginlegu fé þjóðarinnar. Stjórnmálamennirnir eru nánast leikbrúður þessara forréttindahópa, sem hver otar sínum tota eftir föngum.
Í fremsta flokki þessara þrýstihópa eru landbúnaður, sjávarútvegur, launaþegasamtökin, landsbyggðin og kjördæmin. Allir þessir hópar hafa sterk ítök á Alþingi og eiga jafnvel suma þingmenn með húð og hári.
Aðeins fáir þingmenn starfa eins og umboðsmenn kjósenda sinna. Flestir eru þeir önnum kafnir við að þjónusta þrýstihópana eða ná samkomulagi milli þeirra um skiptingu þjóðarteknanna.
Ekki ræður heldur úrslitum, hvar í flokki stjórnnálamennirnir standa. Þingmeirihlutar ríkisstjórna koma og fara, en meirihlutar þrýstihópanna eru eilífir.
Þessi mikla þráskák á sína biðleiki eða bráðabirgðaráðstafanir, sem oftast nefnast hinu virðulega nafni efnahagsráðstafanir. Frumvörp um þetta efni eru næstum árlega meginverkefni Alþingis, að fjárlagasmíðinni varla undanskilinni.
Með hinum svonefndu efnahagsráðstöfunum er reynt að finna nýtt jafnvægi milli hagsmuna þrýstihópanna og þá vitanlega á kostnað annarra hópa þjóðfélagsins, t.d. almennings og ýmissa atvinnuvega, sem ekki eru í náðinni.
Þessi jafnvægisleit heldur við miðstýringunni, sem einkennir fjármál og efnahagsmál Íslands umfram nágrannaþjóðirnar, sem reka meiri eða minni markaðsbúskap í þessum efnum.
Stjórnmálamennirnir meina fjármagni þjóðarinnar að leita arðbærustu hafna og reyna að ná því í sínar hendur með öllum tiltækum ráðum. Hafa þeir náð gífurlegum árangri á því sviði.
Þeir ofskatta þjóðina til að afla fjár til að gefa þrýstihópunum í formi styrkja, niðurgreiðslna og útflutningsuppbóta. Þeir krækja í fjárfestingarpeninga þjóðarinnar með frystingu í Seðlabanka, útgáfu ríkisskuldabréfa og með forgangi ríkisins að erlendum lánum til þess að geta lánað þá forréttindahópunum með kjörum, sem eru nánast hreinar gjafir.
Þetta gerist með meira eða minna sjálfvirkum hætti með því, að peningarnir eru eyrnamerktir ákveðnum stofnlánasjóðum. Enginn hirðir um, hvort peningagjafir þessar séu arðbærar eða ekki. En það liggur í augum uppi, að í mörgum tilvikum .er um hreina peningabrennslu að ræða, sem síðan veldur fjármagnsskorti á öðrum sviðum þjóðlífsins.
Af öllu þessu magnast verðbólgan og kemur efnahagskerfinu úr skorðum með næsta árvissum hætti.
Hinir voldugu þrýstihópar mergsjúga þannig þjóðfélag okkar á Íslandi. Þeir eru öflugri en stjórnmálaflokkarnir og sameinað afl kjósenda. Þeir halda áfram að ríkja, þótt ríkisstjórnir og þingmeirihlutar komi og fari. Þeir eru mesta böl þjóðarinnar.
Jónas Kristjánsson
Vísir
