Tölur eru bara tölur. Þær geta aldrei verið nákvæmlega réttar, þótt til þeirra sé vandað. Spátölur eru hættulegastar talna, enda má segja, að sú óvissa, sem þar er mæld, sé í rauninni ómælanleg.
Af þessum ástæðum hafði Dagblaðið margvíslega fyrirvara í gær, þegar það birti niðurstöður skoðanakönnunarinnar um úrslit borgarstjórnarkosninganna og alþingiskosninganna í Reykjavík.
Niðurstöðutölurnar eru harla lítils virði í samanburði við sjálf ummæli fólksins, sem blaðið talaði við. Í ummælunum koma fram hugrenningar fólks, forsendurnar, sem það fer eftir, þegar það er komið í kjörklefann.
Bitastæðust voru ummælin um landsmálin. Fólk hafði minna um borgarmálin að segja. Samt segja tilvitnanirnar, sem Dagblaðið birti í gær, töluverða sögu um sjónarmið reykvískra borgara. Og þær eru ekki til þess fallnar að gleðja stjórnmálamennina, hvar í flokki sem þeir standa.
Töluverð pólitísk þreyta kom fram í svörunum. Sem dæmi má nefna: “Það er sama, hvað maður kýs. Það kemur allt það sama frá öllum flokkum”.
Ráðamenn meirihlutans.í Reykjavík geta tæpast verið ánægðir með sumar stuðningsyfirlýsingarnar: “Þeir eru allir jafnvitlausir, eins og smákrakkar, sem eru að rífast. Ég kýs Sjálfstæðisflokkinn meðan ekkert betra býðst”.
Vinsamlegri eru ummæli eins og þessi: “Við vitum, hvað við höfum, ekki hvað við fáum”. Og: “Þetta eru örugglega allt ágætismenn, en stefnumunurinn er hreint kjaftæði. Þess vegna kýs ég meirihlutann til að forðast ringulreið”.
Sumir töluðu í þessa átt, beinlínis af andstöðu við minnihlutann: “Þori ekki annað en að kjósa Sjálfstæðisflokkinn af ótta við stjórn, sem sjá má í nágrannabyggð- unum, svo sem Kópavogi”.
Einkunnirnar, sem meirihlutinn fær fyrir stjórnina á málum borgarinnar, eru ekki allar glæsilegar: “Hér er allt í kaldakoli. Það þarf að hrófla við embættismannabákninu. Þeir, sem ekki beinlínis á að henda úr stólunum, verða að minnsta kosti að vakna”.
Gagnrýnin er í sumum tilvikum langt frá því að vera í takt við gagnrýni minnihlutaflokkanna á stjórn borgarinnar. Gott dæmi er: “Félagsmálin skipta víst mestu, en ég er þó á móti allri þessari aðstoð við félög. Þau eiga að sjá um sig sjálf”.
Þeir, sem eru andvígir meirihlutanum, byggja skoðun sína margir hverjir á almennum þjóðmálasjónarmiðum, sumum ákaflega einföldum: “Það er allra mikilvægast að koma íhaldinu frá í Reykjavík. Sjálfur ætla ég að kjósa Alþýðubandalagið”.
Sárafáir hafa áhuga á einstökum málaflokkum í stjórn borgarinnar. Eina málið, sem nefnt var, er þetta: “Reyna að stöðva, að unga fólkið flytjist úr borginni”. Og: “Að bærinn verði ekki að elliheimili og tæmist ekki algjörlega”.
Ein tillagan, sem kom fram, var þessi: “Málið er að sameina öll byggðarlög á Stór-Reykjavíkursvæðinu undir einn hatt og skipa svo borgarráð fulltrúum hinna ýmsu hverfa, svo sem Breiðholts, Hafnarfjarðar, Vesturbæjar og svo framvegis”.
Ekkert kom fram, sem benti til, að nokkur kjósandi tryði einu einasta orði í orrahríð hinna flokkspólitísku dagblaða. sem betur fer.
Jónas Kristjánsson
Dagblaðið
