Stjórnmálaflokkarnir keppast við að segja okkur kjósendum, að þeir hafi aðra stefnu en hinir flokkarnir. Hver flokkur um sig reynir að sýna fram á sérstöðu, er sé atkvæðis okkar virði.
Mesta áherzlu leggja flokkarnir á mun Sjálfstæðisflokks annars vegar og þriggja flokkanna hins vegar. “Leiftursókn gegn verðbólgu”, öðru nafni “Leiftursókn gegn lífskjörum” er tímafrekasta deiluefni kosningabaráttunnar.
Þessu fylgja óvenju ákveðnar yfirlýsingar þriggja flokkanna um, að samstarf við Sjálfstæðisflokk komi ekki til greina eftir kosningar. Má því helzt búast við nýrri vinstri stjórn, svipaðri hinum fyrri.
Í sjálfu sér er tómt mál að tala um vinstri stjórn og hægri stjórn. Reynsla þessa áratugar er, að alls enginn munur er á gerðum vinstri og hægri stjórna. Allar stjórnir áratugsins hafa verið stefnulausar í anda Framsóknarflokksins.
Undanfarin ár hefur munur flokkanna ekki falizt í meintum stefnum þeirra til hægri eða vinstri. Munurinn hefur eingöngu byggzt á því, hvort flokkarnir hafa verið í stjórn eða stjórnarandstöðu.
Flokkar, sem eru í stjórnarandstöðu, einkennast af ábyrgðarleysi og yfirboðum. Þeir, sem eru í stjórn, einkennast hins vegar af vanafestu, hugmyndafátækt og bitlingasýki. Íslenzk stjórnmál felast Í þessum mun.
Lítum fyrst á Alþýðubandalagið, sem talið er vera lengst til vinstri. Það vill losna við varnarliðið, þjóðnýta heildsala og olíufélög, auka ríkisafskipti og millifærslur í þjóðfélaginu.
En hvað gerði Alþýðubandalagið í þessum málum í síðustu vinstri stjórn? Í næstsíðustu vinstri stjórn? Í vinstri stjórninni þar á undan? Auðvitað gerði Alþýðubandalagið ekki neitt, af því að ráðherrastólar eru merkari en stefnur.
Í næstu vinstri stjórn mun Alþýðubandalagið gefast upp á sérmálum sínum og fallast með semingi á, að stefnuleysi Framsóknarflokksins fái áfram að ráða ríkjum og fita verðbólgupúkann.
Lítum svo á Sjálfstæðisflokkinn, sem talinn er vera lengst til hægri. Hann vill skera niður ríkisútgjöld, selja ríkisfyrirtæki, dreifa valdi til sveitarfélaga og koma á frelsi í verðlagi og gjaldeyrisviðskiptum.
En hvað gerði Sjálfstæðisflokkurinn í þessum málum í síðustu hægri stjórn? Auðvitað gerði hann ekki neitt, heldur féllst með semingi á, að stefnuleysi Framsóknarflokksins og verðbólgupúkinn réði áfram ríkjum.
Hvernig eiga þessir flokkar til hægri og vinstri að geta sannfært okkur kjósendur um, að ný og falleg orð á pappír séu meira virði en nýleg afglapasaga sömu flokka sem ríkisstjórnarflokka.
Ekki er sannfæringarkraftur Alþýðuflokksins meiri í kosningabaráttunni. Hann situr á milli flokkanna til hægri og vinstri og hafði í sumar sömu efnahagsstefnu og Framsóknarflokkurinn.
Trúlega verður útkoman hin sama, hvort sem við fáum vinstri eða hægri stjórn eftir kosningar. Í báðum tilvikum verðum við áfram að þola stefnuleysi Framsóknarflokksins, bezta vinar verðbólgunnar á Íslandi.
Enda er Framsóknarflokkurinn eini flokkurinn með vott af sérstöðu. Hún felst í því, að í forustu flokksins örlar hvergi á minnsta skilningi á efnahagsmálum. Í hinum flokkunum öllum örlar á slíku, þótt í knöppum mæli sé.
Jónas Kristjánsson
Dagblaðið
