Fróður maður reiknaði út fyrir nokkrum árum, að það væri neikvæð iðja að nota íslenzka kú til að breyta innfluttum fóðurbæti í mjólk, ef selja ætti mjólkina á heimsmarkaðsverði. Ódýrara væri að flytja inn mjólk og spara kúna.
Margir telja offramleiðslu landbúnaðarafurða til gildis, að hún afli nokkurs gjaldeyris. Þeir segja, að einhver gjaldeyrir sé betri en enginn. Staðreyndin er hins vegar sú að landbúnaðurinn eyðir meiri gjaldeyri en hann aflar.
Á aðra vogarskálina getum við sett allt kjöt, mjólkurduft, osta, ull, teppi, lopa, band, prjónavörur, skinn og húðir. Semsagt allan útflutning afurða landbúnaðarins og búvöruiðnaðarins, að ullariðnaði meðtöldum.
Hinum megin getum við sett innflutt skepnufóður, áburð, vélar og tæki, svo og eldsneytið, sem notað er í landbúnaði. Þessi innflutningur er samtals dýrári í gjaldeyri en það sem fæst í staðinn í hina vogarskálina.
Ef við ímyndum okkur, að enginn landbúnaður dilkakjöts og mjólkurafurða væri hér á landi, þá mundi dæmið líta þannig út, að við spöruðum töluverðan gjaldeyri upp í innflutning þessara sömu afurða.
Þar á ofan mundum við spara töluverða fjárfestingu og starfskrafta til margvíslegrar iðju, sem annaðhvort mundi spara gjaldeyri eða afla hans beint. Svo hláleg er staða landbúnaðarins í þjóðarbúskapnum.
Þjóðhagsstofnunin upplýsir, að á þessu ári verði sóað sextán milljörðum króna í fjármunamyndun í landbúnaði. Í þessari tölu eru styrkir hins opinbera, lán ýmissa sjóða, stofnana og banka, svo og eigið fé bænda.
Fjárlög upplýsa, að á þessu ári verði sóað 33 milljörðum króna til viðbótar í uppbætur og niðurgreiðslur. Þetta er herkostnaður skattgreiðenda af óhóflegri fjárfestingu í landbúnaði síðustu áratugina.
Þessar tölur gera samtals 49 milljarða, en segja þó ekki alla söguna af uppihaldskostnaði landbúnaðar á Íslandi. Í ofanálag mundi vöruverð lækka, ef innfluttar vörur á borð við smjör og osta kæmu í stað íslenzkra.
Dagblaðið benti á það í gær, að innflutt smjör mundi kosta neytendur og skattgreiðendur tvo milljarða króna á ári í stað þeirra níu milljarða króna, sem innlenda smjörið kostar neytendur og skattgreiðendur nú.
Hér hefur verið bent á, að ofan á allt annað böl sogar landbúnaðurinn til sín meiri gjaldeyri en hann og búvöruiðnaðurinn aflar. Allar þessar staðreyndir sýna, að þjóðin þarf að vinna að örum samdrætti landbúnaðar.
Að baki ástandsins liggur hörð samkeppni vel tæknivæddra ríkja tempraða beltisins við landbúnað okkar á mörkum freðmýrabeltisins. Við ráðum ekki við landbúnað og eigum að snúa okkur að fiski, orku og iðnaði.
Margt hefur orðið Íslands óhamingju að vopni. Ekkert eitt atriði vegur þó þyngra en landbúnaðurinn. Hann hefur í lífskjörum dregið okkur aftur úr nágrannaþjóðunum. Hann stendur í vegi fjárfestinga í framtíðargreinum.
Bændur bera sjálfir lítið úr býtum þessa Bakkabræðraleiks. Þeir eru láglaunastétt þjóðfélagsins, sumir hverjir í botnlausum skuldum. Þeir eru meira að segja bundnir átthagafjötrum búalaga, sem meina þeim sölu jarða á sannvirði.
Jónas Kristjánsson
Dagblaðið
