Sýndarmennska er háþróuð í stjórnmálum lands okkar. Einn og sama daginn er upplýst, að ríkisstjórnin óskar víðtæks samstarfs um aðgerðir gegn verðbólgu og að hin sama ríkisstjórn hefur kynt undir verðbólgunni með því að leggja fram fjárlagafrumvarp, sem er 41% hærra en fjárlögin voru fyrir þetta ár.
Það er von, að menn taki lítið mark á orðum stjórnmálamanna, þegar slíkir atburðir gerast. Í rauninni sýnir fjárlagafrumvarpið megnustu fyrirlitningu ráðamanna. þjóðarinnar á kjósendum þeirra. Og svo er höfuðið bitið af skömminni með óskum um víðtækt samstarf gegn verðbólgunni.
Nú er ríkisstjórnin búin að leggja fram sitt þriðja fjárlagafrumvarp. Þar er gert ráð fyrir, að ríkisútgjöldin verði áfram 30% af þjóðarframleiðslunni. Sveitarfélögin taka 6% þjóðarframleiðslunnar, svo að næsta ár á hlutur hins opinbera að verða um 36% eins og verið hefur undanfarin tvö ár.
Menn eru jafnvel farnir að tala með trega um tíma vinstri stjórnarinnar, þegar hið opinbera tók þó ekki nema 32% þjóðarframleiðslunnar til sinna þarfa og þótti mikið. Og ekki er ógrátandi hægt að minnast á viðreisnartímann, þegar hið opinbera gat sætt sig við 28% þjóðarframleiðslunnar.
Þessi óheillaþróun hefur að sjálfsögðu þrengt alvarlega að einkaneyzlu almennings og greiðslugetu atvinnuveganna. Þess vegna hafa lífskjör verið að rýrna og þess vegna skortir atvinnuvegina fjármagn til uppbyggingar. Ríkið tekur einfaldlega of stóran bita af kökunni, sem er til skiptanna.
Útþensla þessarar ríkisstjórnar á bákni hins opinbera úr 32% í 36% er veigamesta orsök verðbólgunnar, sem hefur tröllriðið húsum í tvö ár og magnað pólitíska spillingu um allan helming. Verðbólgan er að verulegu leyti heimatilbúin hjá ríkisstjórninni, þessari verstu ríkisstjórn íslenzka lýðveldisins.
Hver á svo að trúa því, að 41% hækkun fjárlaga milli ára sé góð byrjun á víðtæku samstarfi um aðgerðir gegn verðbólgu? Það geta allir séð, sem skilja vilja, að með slíku fjárlagafrumvarpi eru þeyttir lúðrar til nýs verðbólgukapphlaups í stíl undanfarinna ára.
Þegar þessi ríkisstjórn lagði fram sitt fyrsta fjárlagafrumvarp fyrir tveimur árum, afsakaði hún sig með því, að hún væri nýtekin við og gæti ekki markað nein umtalsverð spor í frumvarpinu. Þegar annað frumvarpið var svo lagt fram í fyrra, var afsökunin sú, að kerfið væri svo þungt í vöfum, að fjármálaráðherra þyrfti eitt ár til viðbótar til að ná tökum á því.
Nú gilda slíkar afsakanir ekki lengur. Ríkisstjórnin er búin að vera við völd nógu lengi til þess, að fullsannað er, að hún er eyðslusamari og aðhaldslausari en nokkur önnur ríkisstjórn, meira að segja eyðslusamari en vinstri stjórnin, og er þá mikið sagt.
Svo hefur forsætisráðherra sálarstyrk til að efna til víðtæks samstarfs um aðgerðir gegn verðbólgu!
Jónas Kristjánsson
Dagblaðið
