Á ólympíuskákmótinu í Argentínu neitaði Helgi Ólafsson réttilega að taka mark á hugmyndum forseta Skáksambands Íslands um einkasölu á fréttum. Virtust forsetarnir ekki hafa annað þarfara að gera á þingi Alþjóða skáksambandsins en vasast gegn fréttafrelsi.
Þegar Dagblaðið og sambandið höfðu samstarf um maraþon-fjöltefli Vlastimil Hort stórmeistara, bauð sambandið upp á fréttaeinokun. Dagblaðið hafnaði henni, enda taldi það atburði ekki geta orðið að fréttaeinkarétti eins aðila.
Í öðrum tilvikum hefur Dagblaðið haft ágætt samstarf við sambandið og m.a. greitt fyrir ýmsa fyrirhöfn vegna fréttaþjónustu frá útlöndum. Aldrei hefur blaðið litið svo á, sem um fréttaeinokun væri að ræða, enda stríðir hún gegn lögmálum frjálsrar blaðamennsku.
Forsetar Skáksambands Íslands voru því á afar hálum ís, þegar þeir tóku Helga Ólafsson til bæna, fyrst munnlega og síðan á prenti. Þeir höfðu þar slæman málstað að verja, málstað, sem þegar hefur komið óorði á sambandið.
Afglöp forsetanna á prenti urðu þó enn meiri, þegar þeir notuðu tækifærið til að beina geiri að Friðrik Ólafssyni, nýkjörnum forseta Alþjóða skáksambandsins, út af því að hann hafnaði forseta Skáksambands Íslands sem gjaldkera alþjóðasambandsins.
Þegar menn lesa upptalningu aðalforseta íslenzka sambandsins á mannkostum sínum, skilja þeir, að gremjan hljóti að vera mikil. Hins vegar er það jafnan góð regla að kunna að dylja gremju sína, þegar hún hefur ekki lengur hagnýtt gildi.
Friðrik Ólafsson hafði verið kjörinn forseti alþjóðasambandsins og hann hafði valið með sér menn, sem hann treysti sér til að hafa gott samstarf við. Þar með var málið úr sögunni, án þess að forsetar íslenzka sambandsins fengju rönd við reist.
Það flokkast í senn undir dónaskap og heimsku þeirra að bera harm sinn á torg. Þeir áttu að bíta á jaxlinn og ganga til samstarfs um að gera aðild Íslands að stjórn alþjóðasambandsins sem glæsilegasta.
Í stað þess brjótast forsetarnir um fast og fá alls konar meinleysingja til að þakka sér framgönguna við kosningu Friðriks. Virðast þeir stefna að því að kljúfa íslenzka skákmenn í tvo flokka og reyna þannig að spilla fyrir árangri Friðriks.
Auðvitað voru meinleysingjarnir ekki í Argentínu, þegar atburðirnir gerðust framan við tjöldin og að baki þeirra. Ekki vita þeir um þátt forseta íslenzka sambandsins í málinu, en vita þó, að þeir höfðu tíma til að ónáða Helga Ólafsson út af öðru máli.
Ekki vita þeir um þátt manna á borð við Guðmund G. Þórarinsson, sem kallaðir voru til, þegar ljóst varð, að alþjóðaþingið yrði mjög tvísýnt. Síðast en ekki sízt vita þeir ekki um þátt Friðriks í áróðri fyrir eigin kosningu.
Kjarni málsins er sá, að Friðrik nýtur vinsælda og virðingar meðal skákmanna í öllum heimshornum. Það var að níu tíundu hlutum því að þakka, að hann var kjörinn forseti Alþjóða skáksambandsins. Þessu virðast forsetar íslenzka sambandsins alveg hafa gleymt.
Satt að segja sýndi Friðrik Ólafsson strax að kosningu sinni lokinni ótvíræða forustuhæfileika með því að taka til eigin ráða við val á gjaldkera. Það bendir til þess, að hann hafi bein í nefi, þegar til kastanna kemur.
Þeim mun fremur ættu Íslendingar almennt að styðja við bak Friðriks í erfiðu og heillandi verkefni hans.
Jónas Kristjánsson
Dagblaðið
