Grár getur hann orðið, hversdagur fámennrar þjóðar, sem býr við erfiðar aðstæður við yztu myrkur. Ekki bætir úr skák, þegar almenningur efast um, að stjórnvöld hafi getu til að ráða fram úr vandamálum heildarinnar. Menn verða svartsýnir í skammdeginu og óska þess að geta þreyð þorrann í spænsku sólskini. Sumir velta jafnvel fyrir sér atvinnumöguleikum úti í heimi.
Auðvitað geta menn sigrazt á skattaálögum, Kröflum, dráttarvöxtum og verðhækkunum, ef hinn innri kraftur er til með þeim. Eitt bezta ráðið til að magna hann er stoltið út af því, að á ýmsum sviðum haldi Íslendingar til jafns við þær þjóðir, sem bezt standa sig. Á slíkum stundum gleyma menn jafnvel ríkisstjórninni og hafa gleði af því að vera til.
Hin endurteknu afrek landsliðs okkar í handbolta á undanförnum vikum hafa lyft stolti þjóðarinnar og magnað kraft hennar í skammdeginu. Leikmenn okkar hafa sigrað fulltrúa Dana, Pólverja, Tékka og Vestur-Þjóðverja, fjögurra af beztu handboltaþjóðum heims.
Þeir, sem vit hafa á handbolta, telja, að landsliðsmennirnir hafi náð ótrúlegum árangri í örfárra mánaða þjálfun hjá vinsælasta gesti þjóðarinnar um þessar mundir, pólska þjálfaranum Czerwinski. Og nú halda þeir senn af stað til Vínarborgar í næstsíðasta áfanga heimsmeistarakeppninnar.
Þangað fylgja þeim bjartar vonir í kjölfar sigurgöngu þeirra í Laugardalshöllinni að undanförnu. En hlálegt er, að mörgum þeirra munu fylgja fjárhagsáhyggjur vegna vinnutaps, nema stjórnvöld taki myndarlegar í taumana en þau hafa gert til þessa.
Ríkisstjórnin hefur gefið opinberum starfsmönnum í hópi leikmanna frí á launum til að fara í heimsmeistarakeppnina. En hún á líka að greiða beinan og óbeinan ferðakostnað alls liðsins án þess að verða sér til skammar með of löngum umhugsunarfresti. Þjóðin mundi fyrirgefa henni margt sukkið, ef hún stæði sig í þessu einu af þeim fáu skiptum, þegar örlætið á við.
Stundum hafa íslenzkir keppnismenn, einkum í frjálsum íþróttum, skák og bridge, náð frábærum árangri gegn beztu keppnismönnum heims á sínu sviði. Árangurinn hefur í hvert einasta sinn vakið fögnuð heimamanna, eflt stolt þjóðarinnar og magnað innri kraft hennar. Og oft hefur þessi fjörefnagjöf haft tiltölulega varanleg áhrif.
Á þessum stundum hverfur hinn grái hversdagur eins og dögg fyrir sólu. Þá kúrum við ekki lengur við yztu myrkur, heldur böðum okkur í miðju heimsins. Þá kiknum við ekki lengur undan skuldasöfnun ríkisstjórnarinnar né öðrum vandræðaskap hennar. Við gleymum öllu öðru en þátttöku hennar í fjárhagslegum grunni þess, að keppnismennirnir náðu árangri.
Við höfum sem þjóð haft gott í skammdeginu af fjörefnasprautu landsliðsins í handbolta. Við skulum ekki styðja það með smánaraurum til Vínarfarar, heldur senda það með reisn og óskum um nýjar fjörefnasprautur í fréttunum frá Vínarborg. Standið þið nú við ykkar hlut, ráðherrar!
Jónas Kristjánsson
Dagblaðið
