Ekki hefur enn fundizt nein verulega sannfærandi skýring á tímanum, sem Benedikt Gröndal valdi til að láta undan kröfum þingmanna Alþýðuflokksins um slit stjórnarsamstarfs.
Föstudaginn í síðustu viku, þegar Benedikt féllst á sjónarmið þingflokksins, var Alþýðuflokkurinn ekkert verr settur i ríkisstjórninni en endranær.
Í rúmt ár hefur Alþýðuflokkurinn verið illa leikinn í stjórnarsamstarfinu og jafnan kveinað sáran. Ef eitthvað er, þá hefur misþyrmingunum heldur linnt.
Ólafslög síðasta vors voru heldur nær sjónarmiðum Alþýðuflokksins en Alþýðubandalagsins. Og hið nýja fjárlagafrumvarp Tómasar Árnasonar er einnig heldur nær sjónarmiðum Alþýðuflokksins.
Af hverju valdi Benedikt þá síðasta föstudag til að gera kröfur þingflokksins að sínum? Ekki sást þá neinn nýr örlagavaldur í efnahagsmálunum.
Hin opinbera skýring er auðvitað sú, að betra sé seint en aldrei. En það getur líka verið, að skýringarinnar sé að leita í útlöndum, í samskiptum íslenzkra og norskra jafnaðarmanna.
Frétzt hafði, að hinn harði samningamaður norskra þrýstihópa í sjávarútvegi, Bolle, hefði öllum á óvart endurheimt stöðu sína sem sjávarútvegsráðherra norsku stjórnarinnar.
Benedikt hefur í sumar og haust sætt hörðu ámæli fyrir slæma útreið í viðræðum við hinn norska flokksbróður. Utanríkisráðherra kemst ekki lengur hjá því að taka tillit til þjóðarviljans.
Hugsanlega hefur Benedikt hreinlega ekki treyjst sér til að gæta íslenzkra hagsmuna við Jan Mayen nógu vel andspænis hörðum samningamönnum, norskum flokksbræðrum, velgerðarmönnum Alþýðuflokksins.
Jónas Kristjánsson
Dagblaðið
