Rétt er að taka undir með Ólafi Dýrmundssyni landnýtingaráðunauti, að íslenzk umræða um landbúnað á að snúast um, hvernig beri að stunda hér landbúnað og hversu mikinn, en ekki hvort leggja skuli hann niður.
Dagblaðið hefur löngum bent á hlutlausan aðila, sem geti skorið úr um, hversu mikinn landbúnað heppilegt sé að stunda. Sá aðili er ekki fulltrúi þrýstihóps, né verður hann sakaður um meinfýsi í garð landbúnaðar.
Þessi aðili er hinn frjálsi markaður. Dagblaðið befur lagt til frjálsan innflutning landbúnaðarafurða, að vísu ekki í einu stökki, heldur í áföngum og að loknum undirbúningsaðgerðum á öðrum sviðum landbúnaðar.
Við innflutningsfrelsi mundi nokkuð hár innflutningskostnaður bæta samkeppnisaðstöðu innlends landbúnaðar. Annarri vernd hafnar Dagblaðið, þar á meðal útflutningsuppbótum, niðurgreiðslum og innflutningstollum.
Á þessu sviði eins og öðrum þurfum við að færa okkur úr ofsetnum greinum í fásetnar. Við eigum að læra af, hvernig Bretar festust í kola- og málmiðnaði, bíla- og klæðaiðnaði, meðan Japanir hossuðu sér á hinum nýja rafeindaiðnaði.
Alveg eins og iðngreinar rísa og hníga á misjafnan hátt, þá rísa og hníga greinar landbúnaðar á misjafnan hátt. Við eigum að forðast hefðbundnu greinarnar sem mest, þegar þær mæta stöðugri offramleiðslu á alþjóðlegum markaði.
Þessu hafa talsmenn landbúnaðar andmælt með því að benda á, að þjóðinni sé nauðsynlegt ákveðið matvælaöryggi á hættutímum á borð við styrjaldir. Hingað til hafa þeir neitað að sjá fiskinn í geymslum fiskvinnslustöðvanna.
Ástæða er til að þakka Hákoni Sigurgrímssyni fyrir að hafa fyrstur talsmanna þrýstihóps landbúnaðar viðurkennt tilvist fiskjar í þessu landi. Það er veruleg framför frá fyrri blindni í röðum þeirra, sem hingað til hafa varið landbúnaðinn.
Á styrjaldarárum spyrjum við ekki um, hvort fæða sé leiðigjörn til lengdar. Við viljum lifa af og spyrjum því, hvaða efni við fáum úr fæðunni. Og á því sviði er fiskur enginn eftirbátur kjöts og mjólkur, hvað sem Hákon segir.
Dagblaðið hefir oftar en einu sinni rökstutt þá skoðun, að verulegur samdráttur hins hefðbundna landbúnaðar og innflutningur hliðstæðra afurða muni ekki draga úr nauðsynlegu matvælaöryggi þjóðarinnar.
Við frjálsan markað landbúnaðarafurða má telja líklegt, að töluverð framleiðsla mjólkur, grænmetis og raunar fleiri afurða muni haldast hér á landi. Því valda dýrir og viðkvæmir flutningar frá útlöndum.
Einnig er ástæða til að ætla, að innflutningsfrelsi landbúnaðarafurða muni ekki eyða dilkakjötsframleiðslu hér heima. Þar er um að ræða sérstæða afurð, sem íslenzkir neytendur kunna flestir vel að meta.
Þá hefur Dagblaðið bent á, hvernig draga megi saman seglin í hinum hefðbundna landbúnaði á þann hátt, að röskunin verði mun sársaukaminni en flóttinn frá landbúnaði hefur verið á undanförnum áratugum.
Aðalatriði er þó, að hinn hlutlausi, frjálsi markaður, (en ekki Hákon), ákveði, hvernig landbúnað og hversu mikinn við stundum. Alveg eins og neytendur geti ákveðið frjálsir, hversu mikið þeir kaupi af innlendum og erlendum dagblöðum og þá hverjum!
Jónas Kristjánsson
Dagblaðið
