Stjórn Reykjavíkur hefur yfirleitt tekizt vel á undanförnum áratugum. Þar hafa vandamálin gjarnan verið tekin efnislegum tökum, og ekki eins þrælpólitískum og í landsmálunum. Sem dæmi má nefna, að tillögur minnihlutans eru stundum samþykktar.
Þorbjörn .Broddason flutti ekki alls fyrir löngu tillögu í borgarstjórn um, að borgin tæki við rekstri barnaheimila Sumargjafar. Málið var sent félagsmálaráði til umsagnar og féllst það á tillöguna. Formaður ráðsins, Markús Örn Antonsson, flutti síðan skoðun ráðsins inn í borgarstjórn.
Þá brá svo við, að Morgunblaðið og Vísir slógu þessu máli upp sem stórsnjallri hugmynd Markúsar Arnar, en gátu þess hvergi, að Þorbjörn ætti hana. Þetta eru sérlega óvenjuleg vinnubrögð, sem áður hafa hvorki tíðkazt í borgarmálunum né í landsmálunum.
Út af fyrir sig geta lítilsgildir stjórnmálamenn freistazt til að skreyta sig lánsfjöðrum annarra. En það er dæmi um takmarkalitla íyrirlitningu Morgunblaðsins og Vísis á dómgreind almennings að telja ekki munu komast upp um þossar óprúttnu aðferðir til að skreyta fjaðralausan hatt.
Hingað til hefur þess ekki orðið vart, aó meirihluti borgarstjórnar væri í þvílíku málefnahraki, að hann yrði að eigna sér mál minnihlutans, þótt góð séu. Ná gæti mönnum hins vegar sýnzt þessi staða orðin að veruleika. Fjaðrarlán Markúsar varpar skugga á annars sómasamlega málefnastöðu meirihluta borgarstjórnar.
Jónas Kristjánsson
Dagblaðið
