Framkvæmdanefnd alþjóðlega handknattleikssambandsins hefur staðfest þann úrskurð aganefndar sama sambands, að Víkingur fái ekki að halda áfram í Evrópukeppninni. Víkingur hafði áður unnið sér þann rétt með því að sigra sænska handknattleiksliðið Ystad.
Dómurinn byggist á kæru sænsks handknattleiksleiðtoga vegna drykkjuláta leikmanna Víkings og meðreiðarmanna þeirra eftir sigurleik þeirra í Ystad. Voru sumir þeirra bókaðir hjá lögreglunni í Ystad vegna rúðubrota, en voru samt ekki kærðir.
Meðferð aganefndar og framkvæmdanefndar alþjóðlega handknattleikssambandsins á þessu máli er mjög sérstæð. Í fyrsta lagi eru dómarnir miklum mun strangari en áður hefur tíðkazt í slíkum tilvikum, sem því miður eru anzi mörg.
Í öðru lagi eru lögformin úr lagi gengin hjá sambandinu. Sá maður, sem persónulega kærir drykkjulætin, situr síðan sjálfur í dómstólum og hefur forustu um úrskurði. Og í þriðja lagi gerir hann það með símtölum út um heim, án þess að mótaðili hafi tækifæri til málflutnings.
Af hálfu Víkings munu vafalaust fylgja eftirmál vegna þessara atriða. Alþjóðlega handknattleikssambandið hefur orðið sér til minnkunar, svo mikillar, að rétt er að fylgja málinu eftir af fremsta megni.
Þetta breytir samt ekki þeirri staðreynd, að leikmenn Víkings sumir hverjir og meðreiðarmenn þeirra í Ystad urðu sér til skammar vegna ölvunar. Slík framkoma má gjarnan leiða til brottrekstrar úr Evrópukeppni, ef sú refsing gilti í öllum tilvikum og ekki bara um Víking einan.
Um allan hinn vestræna heim er drykkjuskapur íþróttamanna alvarlegt vandamál, sem íþróttaforustan hefur hingað til tekið of léttum tökum. Þetta er umhugsunarefni almennings og stjórnvalda, þegar talað er um uppeldisgildi íþrótta.
Drykkjuskapur íþróttamanna hefur töluverð áhrif á stuðningsmenn félagsliða, sem sumir hverjir haga sér margfalt verr, svo sem sanna dæmin um eftirleiki að loknum leikjum í brezku knattspyrnunni.
Alvarlegri eru þó áhrifin á unglingana, er æfa með félögunum og horfa á framferði hinna, sem lengra eru komnir. Þar erum við komin að mikilvægum þætti spurningarinnar, hvort íþróttir hafi gott uppeldisgildi eða vont.
Vandinn hér á Íslandi er sennilega ekki meiri en annars staðar í þessu efni. En hann er okkar heimavandi og kemur okkur meira við en hliðstæður vandi annarra þjála.
Forustumenn íþróttafélaga telja sig ef til vill ekki hafa ráð yfir einkalífi áhugamanna, sem keppa á vegum þeirra. En stórfelld hneykslismál eru ekki lengur neitt einkalíf íþróttamanna. Þau eru opinber mál.
Atburðirnir í Ystad eiga að vera forustumönnum íslenzkra íþróttafélaga tilefni til að taka þessi mál föstum tökum í framtíðinni. Annars eiga þeir á hættu rýrðan velvilja almennings og í kjölfar þess minnkaðan stuðning hins opinbera.
Eftir Ystad þurfa tveir aðilar að moka flórinn. Annars vegar alþjóðlega handknattleikssambandið, sem þarf að koma á samræmi og réttum lögformum í meðferð agamála. Og hins vegar íslenzk íþróttahreyfing, sem þarf að hindra endurtekningu slíkra agamála.
Jónas Kristjánsson
Dagblaðið
