Auðnuleysi svífur yfir meirihluta borgarstjórnar Reykjavíkur, ef meirihluta skyldi kalla. Honum hefur tekizt að gera hugmyndir um byggingu íbúða vestan Glæsibæjar og austan Skeiðarvogs að helzta mun núverandi og fyrrverandi meirihluta.
Auðvitað er dýrt að undirbúa ný hverfi. Það var dýrt í Breiðholti á sínum tíma. Og það verður einnig dýrt, þegar röðin kemur að Úlfarsfelli. Þar þarf að leggja götur og leiðslur fyrir vatn og skolp, síma og rafmagn.
Laukrétt er að reyna fremur að þétta byggðina í borginni. Blanda þarf betur íbúða- og atvinnuhverfum og létta þar með á samgönguæðum borgarinnar. Ennfremur þarf að sprauta lífi í einkar einhæfa miðborg.
Tvær leiðir eru færar til að þétta byggðina í borginni. Önnur byggist á þeirri draumsýn, að unnt sé að losna við flugvöllinn. Þar væri unnt að reisa fjölmennt hverfi, er endurspeglaði atvinnutækifæri miðborgarinnar.
Hin leiðin er að endurreisa ásinn milli Lækjartorgs og Hlemmtorgs með stórhýsum, þar sem íbúðir séu á öllum efri hæðum. Þetta tengist hugmyndum um, að Laugavegurinn verði göngugata, helzt yfirbyggð.
Hér er ekki rúm til að rekja einstök atriði hugmyndarinnar um þéttingu byggðar við Laugaveginn. Það hefur áður verið gert og hvergi verið hrakið í neinum einasta lið. Markmið hugmyndarinnar eru ljós:
Hlífa þarf fólki við veðrum og vindi, stytta þarf samgönguleiðir þess, minnka þarf notkun bensíns og bíla og breyta þarf lífvana miðborg í hressa og glaða miðborg, uppsprettu mannlífs og menningar.
En svonefndur meirihluti borgarstjórnar hefur ekki stórhug né dirfsku til slíkra aðgerða. Ekki fremur en hann hefur efni á að undirbúa íbúðahverfi við Úlfarsfell. Nú ræður nefnilega aumingjaskapurinn ríkjum.
Það eina, sem hinum litlu körlum dettur í hug, er að klípa af opnum svæðum borgarinnar, einnig þeim, sem áður áttu að vera útivistarsvæði, hugsanlega tengd opinberum stofnunum. Um þetta er nú deilt í borgarstjórn.
Meirihlutinn hefur fengið því framgengt, að kannað verður, hvort ekki sé rétt að byggja íbúðir vestan Glæsibæjar og austan Skeiðatvogs. En þetta þarf raunar ekki að kanna, því að það er augljóslega fráleitt.
Í fyrsta lagi þarf Reykjavík eins og aðrar borgir á vissum ventlum að halda, auðum svæðum, sem grípa má til, ef verulega brýnar aðstæður koma til sögunnar í framtíðinni. Slíkar aðstæður skortir enn.
Í öðru lagi þarf að byggja upp í borginni grænar lífæðar, samfelld kerfi Hljómskálagarða, Miklatúna og Laugardala. Meðal annars þarf slíka samfellda lífæð neðan úr Laugardal og upp í Heiðmörk.
Marklausar eru röksemdir um, að fækka megi auðum svæðum, af því að fólk noti ekki berangur til útivistar. Auðnirnar vestan Glæsibæjar og austan Skeiðarvogs á auðvitað að rækta upp með skógi. Þá kemur fólkið.
Ennfremur eru marklausar röksemdir um, að fyrirhuguð útivistarsvæði í Reykjavík séu þegar of mörg og of stór. Þvert á móti eru þau of fá og of lítil.
Eftir 50 ára hægri stjórn í Reykjavik er ekki andskotalaust, að nýr andblær frá vinstri skuli einkum fela í sér andlega og efnislega fátækt, skort á dirfsku og stórhug.
Jónas Kristjánsson
Dagblaðið
